Het stond al op onze site, 4 augustus was de Dark Entries dag op de Lokerse Feesten met een wel heel mooie line-up en zoals altijd (ook die zondag) aan een democratische prijs.  Dus was mijn beslissing snel genomen, Front 242 is immers bezig aan zijn ‘black out’ toer en The Sisters Of Mercy zijn jeugdidolen, al zwoer ik meer dan 15 jaar geleden er niet meer voor buiten te komen wegens live teleurstellend.  

Maar goed, Lokeren is op een pisboog van Gent en met deze twee topacts op de affiche wil deze oude knar ook nog wel eens de deur uit. Gezien zondag voor mij ook vaak werkendag is, de zorg weet u wel (al lijkt corona dan wel allang voorbij) moest ik Arbeid Adelt en Vive La Fête sowieso aan mij voorbij laten gaan. Van die laatste hoorde ik vooral dat de outfit van Els Pynoo vooral de mannelijke aanwezigen kon bekoren, al moest ik dat wel van menig dame horen. Muzikaal kan ik er niks zinnig over zeggen wegens niet gezien, al weet ik wel dat Vive La Fête altijd een feestje is, dat moet ook wel met zo’n  naam.

Goed, ik slaagde er wonderwel in net op tijd te arriveren, geheel volgens planning, in de club. Om 18u00 zou Absolute Body Control, een elektronisch orkestje uit de streek, er zijn ding doen. Ik weet natuurlijk al veel langer dat dit nooit stuk kan, ik zag ze in april nog op Waveteef en nu dus in de Studio Brussel club, al durf ik hard te betwijfelen of er op Studio Brussel ooit één noot van ABC is gedraaid. Ik keek het even na, hun eerste singel “Is There An Exit?” dateert van 1981, dus ondertussen 43 jaar oud en klinkt anno 2024 nog altijd even fris als een hoentje. De groep maakte ondertussen een doorstart en naast klassiekertjes werden dus ook de minimal synth wavende songs door de boxen getrokken. “The Earth Takes A Break”, ABC vooralsnog niet. Een keivolle en oververhitte club voor de local hero’s Dirk Ivens en Eric Van Wonterghem was het logische gevolg. Ik hoop dat ze bij Studio Brussel goed geluisterd hebben.

Een ontsnappingsroute uit deze club oven was noodzakelijk en buiten stonden mensen, ook tijdens het optreden van ABC, in lange rijen aan te schuiven. Ik besloot te passen voor La Muerte, diens vettige, ontbeende metal rock  beslist de moeite is maar ik zag een tweede verblijf in het hellegat niet meteen zitten. Wat ik op het grote terrein hoorde waren zowat de laatste 5 nummers van two tone legende The Selecter. Geinig zonder meer. Ook al was deze band dan wellicht het buitenbeentje op de affiche en zou de massa voor het podium nooit meer zo kleurrijk zijn. “On My Radio” , “Too Much Pressure”, “Missing Words” bijvoorbeeld. Vermakelijk zonder meer maar voor mij is het dan ook niet meer dan dat.

Ik keek uit naar The Damned, wegens nooit gezien en een groep die ik in mijn wonderjaren 80 ietwat links heb laten liggen. Nochtans een grote naam ooit, ontstaan uit de punkstorm met “New Rose” om nadien ietwat te worden opgeslokt door de wave rock. Zoiets. Al waren ze ook even populair in gothic middens. De namen Dave Vanian, Captain Sensible en Rat Scabies zijn en blijven evenwel legendarisch en The Damned was de eerste punkband die én een singel én een album wist uit te brengen via een heuse labeldeal. Echter, live wist The Damned me net niet te raken, niet te overtuigen. Het klonk een beetje rommelig in mijn oren, iets te rommelig om echt van een aangename verrassing te spreken. Plots wist ik dus weer waarom deze groep, hoewel in de jaren 80 zeer populair, aan mijn aandacht wist te ontsnappen. Ik voelde het niet en dus maar weer de benen laten spreken om koers te zetten richting de club voor een veel jongere, maar zeer  beloftevolle band (ook al zijn ze alweer actief sinds 2010), The KVB.  

The KVB, is het duo Nicolas Wood en Kat Day die moderne postpunk perfect met donkere synthwave weten te verenigen. Het resultaat is hoewel dromerig altijd springlevend alsof de tristesse ook dansen kan, maar vanuit je zetel genieten kan evenzeer. The KBV deed het moeiteloos en ik had evenzeer moeiteloos hun livesessie uit kunnen zitten ware het niet dat ik me voorgenomen had om de eerste noot van The Sisters Of Mercy mee te pikken. De Lokerse feesten zijn in elk geval goed voor de stappenteller. Hoewel niet op voorhand uitverkocht leek het me alsof het aantal resterende tickets op de vingers van één hand konden geteld worden. Behoorlijk druk, zeer druk voor een groep die al decennia lang weigert nieuw materiaal uit te brengen maar ondertussen zowat voldoende moet hebben voor een 5 tal nieuwe albums. Koppigheid is een notoir handelsmerk van frontman en nog enig resterend origineel Sisters Of Mercy lid Andrew Eldtrich. Je kunt het evenwel met evenveel bravoure ‘principieel’ noemen. Goed The Sisters Of Mercy zullen nooit meer zijn of worden wat ze ooit waren, maar muzikaal vielen de nummers ditmaal wel te herkennen en brulden de klassiekers heerlijk door de boxen.  “Alice”, “The Temple Of Love”, “Marian”, het als een beetje tricky aangekondigde “Dominion (Mother Russia)”, “More”, “Lucretia My Reflection”, ... en uiteraard ook heel wat nooit verschenen songs. Geen “Body Electric”, geen “Floorshow” en opvallend weinig uit dé The Sisters Of Mercy plaat “First And Last And Always”. Maar mij hoor je niet klagen, ik heb al veel slechter gezien van The Sisters Of Mercy en ook al zit er sleet op de grafstem van Andrew Eldtrich, je kon hem op zijn minst toch (af en toe) een keer horen. Niet spectaculair, maar aanvaardbaar zeg maar. Wie doet het hem na, na al die jaren nog teren op de erfenis die The Sisters Of Mercy heet.  

Even heen en terug naar Jah Wobble zag ik zo laat op de avond niet meer zitten al  had ik deze evenzeer legendarische meneer  ook wel willen zien maar gezien de drukte vreesde ik geen perfect plaatsje meer te hebben voor Front 242.  Een groep die ik sedert hun techno uitstapjes ook live had afgeschreven, hoewel ik hun ouder werk nog steeds koester als diamantjes van mijn jeugd. Het opende meteen boenk erop en die boenk zou een gans concert blijven door boenken. Wat heeft deze groep allemaal niet betekend voor de Belgische muziek, hoe gewaagd, gedurfd en origineel waren zij in die jaren  80. “W.Y.H.I.W.Y.G.”, “Don’t Crash”, “Body To Body”, “Masterhit”, “Quite Unusual”, “Tragedy For You”, “U-Men”, “No Shuffle”,  en ik kan nog wel even blijven doorgaan. Front 242 was bangelijk goed en ook al zijn ze aan hun laatste reeks live concerten toe, ze zijn meer dan ooit springlevend.  Altijd zwaar onderschat, maar een vol Lokers feestplein bracht ere. Meer dan en veel meer dan terecht. Legende  dit, ik verontschuldig me alvast voor het feit dat ik ze een tiental jaar geleden had afgeschreven. Thuis waait Front 242  alvast opnieuw door de boxen. Kortom 4 augustus op de Lokerse Feesten was wat mij betreft een meer dan geslaagde dag, veel volk, veel bekenden, een zweem nostalgie, danspasjes en het werd me weer maar eens duidelijk hoe geniaal die jaren 80 waren!

Absolute Body Control

The Damned

The Sisters Of Mercy

Front 242

(c) Foto’s Luc - Who Cares - Luyten

Voor meer foto’s  van 4 augustus op de Lokerse Feesten klikt u op deze link!