Gabriel Yacoub werd op 4 februari 1952 in Parijs geboren als zoon van een Libanese vader en een Franse moeder. Al van jongsafaan was hij fan van Engelstalige folk en rock zoals The Beatles, The Kinks en Bob Dylan.
Begin jaren 70 maakte Gabriel Yacoub, nog geen twintig jaar oud toen, zijn debuut als gitarist en achtergrondzanger voor de Bretoense bard, harpist en folkrocker Alan Stivell, de uitvinder van de ‘Keltenrock’. Hij werd als gitarist gevraagd door Alan Stivell en bleef aan zijn zijde van 1971 tot 1973. Hij is te horen op de Alan Stivell albums “l'Olympia” (1972) en “Chemins De Terre” (1973). Op “Chemins De Terre” was trouwens ook al Gabriels vrouw Marie te horen.
De geëlektrificeerde folk of folkrock (met elektrische in plaats van akoestische gitaar dus) was uitgevonden door Bob Dylan halverwege de jaren 60, tot grote woede en frustratie van een aantal folkpuristen. Maar die storm was begin jaren 70, toen Alan Stivell met zijn Keltenrock of ‘rock Celtique’ afkwam, al lang weer gaan liggen.
Aan het einde van de zomer van 1973 besloot Gabriel Yacoub de band van Stivell te verlaten, mede omdat hij liever in het Frans zong dan in de Keltische talen (die hij niet machtig was) en hij besloot om het traditionele Franse repertoire te gaan verkennen.
Muzikaal geïnspireerd door zijn leermeester Alan Stivell, richtte Gabriel Yacoub in 1973 met zijn vrouw zijn eigen folkrockband op: Malicorne. Het eerste album “Pierre De Grenoble” werd in 1973 nog opgenomen onder de eigen namen van het koppel: Gabriel et Marie Yacoub, maar op latere heruitgaven van het album stond wel de naam Malicorne vermeld. Eigen aan Malicorne is ook de soms experimentele, wat avantgardistische benadering van folkrock, wat al op het album “Pierre De Grenoble” tot uiting kwam. Als voorbeeld van zo een meer experimenteel nummer noemen we “La Blanche Biche” (van het album “M” uit 1977, zie verder).
Het folk(rock)duo Gabriel et Marie Yacoub ging dus in hetzelfde jaar 1973 al over in Malicorne. Het echte Malicorne debuut was het titelloze album “Malicorne” uit 1974.
Malicorne verbonden dus traditionele volksmuziek met moderne, eigentijdse impulsen. Op die manier gaf Malicorne een belangrijk stuk Frans erfgoed nieuwe relevantie. Malicorne was wel niet alleen met deze aanpak. In Ierland had je bijvoorbeeld Planxty en in Engeland had je Fairport Convention.
Malicorne bracht een traditioneel Franse-Europees repertoire in een tijd waarin heel Frankrijk zijn oren op Amerika richtte. Malicorne herschepte de magie van oude muziek door moderne technologie en instrumenten als elektrische gitaren te combineren met traditionele instrumenten van over de hele wereld, zoals cromorne, doedelzak, draailier, harmonium, mandoline en mandoloncello, spinet, banjo, dulcimer en bouzouki, zonder de opvallende originaliteit van de teksten van Gabriel Yacoub te vergeten en het talent van zijn teamgenoten, met name van zijn vrouw Marie Sauvet (of Marie Yacoub).
Het resultaat werd een ongewone en harmonieuze mix van universele stijlen en klanken en prachtige stemmen die ook fantastische a capella ballades konden brengen, die het kenmerk van de groep zouden blijven. Als voorbeeld van zo’n schitterend a capella nummer noemen we “Margot” van het album “Almanach” (1976).
Malicorne was door zijn harmonische rijkdom en avontuurlijke ritmiek erg invloedrijk in de jaren 70. Door innovatief gebruik van opnametechnieken werd Malicorne een van de meest invloedrijke folkrock bands van die tijd en hun tijdloze muziek spreekt ook nu nog veel mensen aan.
Malicorne genoot internationale bekendheid en kreeg voor zijn werk drie gouden platen en de Grand Prix van de Franse Muziekacademie.
Malicorne zou – “Pierre De Grenoble” niet meegeteld – acht studioalbums opnemen. Eerst verschijnen twee titelloze “Malicorne” albums in 1974 en 1975.
Dan verschijnt het album “Almanach” in 1976. Dit werd hun bekendste en populairste album en is dé aanrader voor als je één Malicorne album in huis wil halen. Het is mijn persoonlijke favoriete folkrockalbum aller tijden.
Vervolgens hebben we “M” dat in 1977 verscheen. Dit is technisch gezien eigenlijk ook een titelloos album maar wordt meestal “M” genoemd wegens de op de hoes aanwezige sterrenhemel waarbij een reeks sterren een reusachtig sterrenbeeld ‘M’ vormen. Op de cover staan ook een oude herder met staf, een jongetje en een hond, waarbij het jongetje naar de reusachtige ‘M’ aan de nachtelijke hemel wijst. Dit is mijn tweede aanrader van de Malicorne albums.
In 1978 verschijnt dan het album met de ellenlange titel “L'Extraordinaire Tour De France D'Adélard Rousseau, Dit Nivernais La Clef Des Cœurs, Compagnon Charpentier Du Devoir”. In 1979 verschijnt “Le Bestiaire”. Tot nu bestonden de albums hoofdzakelijk uit traditionals (oude folksongs) die door de groep een hedendaagse bewerking meekregen.
Dit verandert met de twee laatste studio-albums die volledig uit eigen composities bestaan, maar nog altijd in dezelfde folkrock traditie. Deze albums heten “Balançoire En Feu” (1981) en “Les Cathédrales De L'Industrie”. Dit allerlaatste Malicorne album was eigenlijk bedoeld als het eerste solo-album van Gabriel Yacoub, maar werd op aandringen van de platenmaatschappij toch uitgebracht onder de naam Malicorne (wegens de grotere naambekendheid). Dit laatste album onder de naam Malicorne heeft een meer eigentijdse eighties klank met veel synthesizers.
Vervolgens begint Gabriel Yacoub dus een solocarrière en neemt in de jaren 80, 90 en 2000 een reeks albums op. Na de speciale reunie van Malicorne in 2010 in zijn originele bezetting voor een enkel concert (op het festival Francofolies de La Rochelle), gingen Gabriel en Marie in 2012 opnieuw optreden als Gabriel Et Marie De Malicorne, gecentreerd rond het “Almanach” repertoire (hun bekendste album). Dit leidde opnieuw snel tot een nieuwe Malicorne-bezetting. In 2017 nam Malicorne definitief afscheid van het publiek. Het allerlaatste Malicorne concert vond plaats op 12 augustus 2017 op het Festival du chant de marin de Paimpol.
Ook in België was Gabriel Yacoub behoorlijk populair. In Franstalig België is dat een beetje logisch maar ook tijdens de Vlaamse folkrevival in de late jaren 90 kreeg Gabriel Yacoub veel aandacht. Gabriel Yacoub haalde de oude band tussen Franse en Vlaamse folk aan. Folkrockband Kadril schoof hem mede daarom naar voor als belangrijkste inspiratiebron. Kadril nam songs van hem op en hij producete hun album “Pays” (2003). Hij producete ook het eponieme debuutalbum van Ambrozijn (1998) en is zelf ook op dit album te horen op autoharp, (voet)percussie en vocaal. Gabriel Yacoubs zangstem is ook te horen op “Le Grand Vent” van Laïs (2001) en hij stond vier keer op het podium van Dranouter.
De link met de zwarte scene is dat Malicorne beschouwd kan worden als voorloper (begin jaren 70 al) van medieval en dark folk in een tijd dat er van die scene nog geen sprake was. In de tijd dat ik dj speelde op gothic fuiven draaide ik vaak een nummer van Malicorne (meestal “Bacchu Ber” of “Gavotte”) in het medieval en dark folk blokje en het volk bleef gewoon doordansen.
Gabriel Yacoub overleed na een lang ziekbed op 72-jarige leeftijd in de Franse stad Bourges. Zijn muzikale erfenis blijft legendarisch.