Bimfest blies afgelopen weekend 20 kaarsjes uit. Dat is pijnlijk maar ook vreugdevol nieuws. Pijnlijk omdat het betekent dat ik (en allicht u ook) ondertussen 20 jaar ouder ben, vreugdevol omdat er maar weinig festivalreeksen zijn, al zeker niet in de alternatieve scene, die met zoveel jaren op de teller kunnen pronken. Wist u trouwens dat Dark Entries mee aan de wieg stond van dit festival, dat van een hoofdzakelijk Belgisch podium uitgroeide tot een festival met internationale namen en internationale allure? Bij deze. Want ook Dark Entries gaat zo langzaam maar zeker naar een 30-jarig bestaan toe.
Vrijdag moest ik om professionele reden, helaas is Dark Entries geen verdienmodel, verstek geven. Maar zoals u op sociale media kon lezen, was de zaal Casino in wereldstad Sint-Niklaas die avond helemaal uitverkocht. Ook dat is deugddoend, al zeker op een verjaardag en in ondertussen permanente crisistijden. Organiseren is altijd een risico, maar headliner Front 242 doet het decennia later nog altijd. Petje af, maar ik moet het hier over de zaterdag hebben waar ik net op tijd de zaal binnendook, na met mijn scheurijzer de afstand Gent Sint-Niklaas te hebben afgelegd, om de volledige set van TC75 mee te pikken. Dat heet dan op tijd komen.
TC75 is het project van ene Tino Claus die daags voordien met Amnistia (een naam die mijn hersenen ongewild met new beat connecteren) ook op het podium mocht blinken. Hoewel al heel wat releases op zijn actief, was dit zelfs voor mij een onbekende naam. TC75 bracht een soortement ebm onder een donker gordijn met af en toe wat industrieel gedonder of een meer melodieuze wind. Meteen zette dit project de stemming voor beats en bleeps die ons uren om de oren zouden vliegen die avond. Toegeven, de performance was vrij statisch maar als éénmansproject zit je natuurlijk achter knopjes gevangen. Persoonlijk vond ik dit een beetje te veel 13 in een dozijn, maar wel perfect passend in het geluid dat we onderhand van Bimfest gewoon zijn. Dat ik een volledige set bleef kijken, zegt ook voldoende.
Over Tilly Electronics had ik al veel goeds gehoord, maar ook de waarschuwing om dit duo niet te serieus te nemen. Hier was tussen de glam en glitter van de minimale disco deunen wel aandacht voor een show. Een frontdame die haar kwebbel niet kon houden, maar vaak spitant en doortastend uit de hoek kwam en zin had in een feestje. “Glitter ist das neue Schwarz”, verpakt in een soort spandex schaakbord met zilveren glitterpruik en fetisj kepie, zette meteen de toon voor een dik halfuur zorgeloos vertier. Minimaal maar raak. Tekstueel absurd, iets van chilli en peperoni of “Kaffee & Katze”. Diepzinnig werd het niet, maar de pow pow pow waarmee de dame van het gezelschap het publieke dirigeerde, werkte wonderwel. Een aantal festivalgangers was ondertussen met de staart tussen de benen afgedropen wegens te veel onzin, maar zit nu net daar niet de essentie van het leven: in het absurde en het zinloze? Zoiets als “Amusement Im Supermarket”. Ik vond het best geinig en amusant. De groep heeft recent een op 200 exemplaren gelimiteerde vinyl uit, een review volgt. Grijp uw kans op het komende Wave Teef Fest van 7, 8 en 9 april om het duo Anyone en Anybody nog een keer live aan het werk te zien met hun glitter wave!
Na dit amusante optreden viel er plots een zwaarte over het Casino, want op het podium stond het mij voorheen onbekende Zweedse Alvar dat bestaat uit het koppel Johanna Backman en Jonas Frederiksson, Jimmy Svenson (die voor Bimfest om professionele reden verstek moest geven) en Frederik Djürfeld. Die laatste kent u misschien van Severe Illusion dat vrijdag het mooie weer mocht maken, en waarover ik toch even wil zeggen dat het allicht een van de meest onderschatte dark electro / ebm / industrial acts is van de afgelopen jaren. Maar Alvar dus, ergens tussen In Slaughter Natives, Kaelan Mikla en subversieve emb / techno dreunen in, omgeroerd in een heksenketel. Een wereld waarin Noorse legendes goed gedijen, waar het warm en koud blaast, maar waar vooral een intelligente muur van geluid je diep het Noorse woud inzuigt. Al van bij het eerste nummer was ik overdonderd en dat zou de ganse set duren. Apart dit, maar wel zeer doeltreffend. Alvast een hoogtepunt op deze zaterdag, en dan was het nauwelijks 18u00. Een naam om te onthouden deze Alvar, en dan moet je weten dat de groep zelfs 2 releases uit had op het Belgische Daft Records (RIP) of hoe er toch nog veel te veel aan goede muziek aan u en mij voorbij gaat, ook al sta je er middenin.
Met Soft Riot schakelden we even terug in de tijd. Een heerschap dat uit de new wave jaren 80 was ontsnapt, kroop achter een reeks modules en toetsen om uit te pakken met minimale wave pop in het strakke kader van en alternatieve electro en ebm. Soft Riot is Jack Duckworth, een naar Glasgow uitgeweken Canadees die al meer dan 10 jaar actief is met zijn Soft Riot en die met zijn set de jaren 80 liet neervallen over het zwart gevederde publiek. Weer net iets anders dan wat ik voordien al had gehoord en het daagde me plots dat ik, hoewel de naam me bekend is, nauwelijks iets afweet van deze Soft Riot die bij ons veel te onbekend is, ondanks dat er al 9 albums uit het brein van Jack Duckworth werden getoverd. Helaas crashte iets over halfweg de master (ik heb het van horen zeggen) en dan weet je het wel. Soft Riot moest, net toen hij goed op dreef begon te komen, zijn optreden vroegtijdig afbreken. Hij zou helaas niet de enige zijn, en dat is jammer want de muziekjes klonken weer net iets anders dan wat ik voordien had gehoord. Vooral de jaren 80 sfeer overviel me en beviel me.
Dat de muziek van Fïx8:Sëd8 weer net iets anders zou klinken, met een vette knipoog naar een wat oudere Skinny Puppy, was me dan weer wel bekend. De reviews van hun albums zitten ergens in onze archieven verstopt en komen hopelijk dra weer online. Helaas werd deze performance evenzeer ontsierd door technische mankementen. De microfoon van de zanger bleek in eerste instantie te staken en eens dit euvel na een herstart was verholpen, crashte ook bij Fïx8:Sëd8 de apparatuur. Een reanimatiepoging leverde niets op. Het was al duidelijk geworden dat het hier om een donkere, zelfs beetje zweverige dark electro set zou gaan die mij deed denken aan de hoogdagen van Placebo Effect. De organisatie wist bij het pijnlijk afdruipen van het duo wel aan te kondigen dat ze op de affiche staan van Bodybeat’s ebm Day die volgend jaar op 23 februari plaatsvindt. Dit werd nadien ook in de zaal geprojecteerd. Een herkansing die deze Duitsers beslist verdienen.
Van Duitsland naar Frankrijk. Potochkine is een project dat erin slaagt om mij techno serieus te doen nemen. Energie, kracht, sensualiteit, originaliteit en finesse: het past zomaar even allemaal bij het duo Pauline en Hugo, dat wat mij betreft dé Bimfest perfomance van die zaterdag wisten te geven. Wat de energieke Hugo allemaal live en accuraat uit zijn modules tovert is indrukwekkend, terwijl een timide Pauline mooi contrasteert met haar fantastische fluwelen zanglijnen en een zichtbaar gelukkig zijn op het podium. De groep heeft recent het tweede album “Sortilèges” uit waarvan u hier de review kan lezen. Dit is clubmuziek, maar niet zomaar gratuit of nietszeggende onderbroekenlol, prefab techno of banale beat op beat om het dansen. Potochkine is een meesterzet, een getalenteerde, eigentijdse en kunstzinnige combinatie van techno die zich met dark wave weet te verzoenen zoals geen ander project dat kan, tenminste toch niet één waar ik weet van heb. Potochkine had het publiek op zijn hand en terecht. Alle merchandise was in een oogwenk uitverkocht. Mocht u nog niets over deze groep hebben gehoord of nog niet aan het werk hebben gezien, grijp de volgende keer uw kans, lees via deze link alvast het interview dat Dark Entries recent met deze band had. Uitblinkers.
Na zes groepen of projecten kent u misschien ook dat gevoel dat het wat te veel van het goede wordt. Verzadiging heet dat dan? Wel Bimfest gaf u waar voor uw zuur verdiende centen (voor de zaterdag slechts een democratische € 35 in voorverkoop). Als nummer 7 op de lijst mocht Radikal G aantreden, ter vervanging van het Franse Sierra. Radikal G zou geen onbekende mogen zijn, Glenn Keteleer (hij was er daags voordien ook met The Juggernauts) heeft een verleden in techno maar voegt aan Radikal G meer donkerte toe. De set opende sterk, ietwat slepend zelfs, met visuals waar je als het ware werd ingezogen. In het tweede deel haalde techno evenwel de bovenhand, wat me er toe noopte mijn toen al meer dan aardig volgelopen benen (en neen niet met alcohol) ietwat te laten rusten. Een optreden met gemengde gevoelens dus, althans naar mijn subjectieve beleving.
Het legendarische Test Dept. was voor de tweede maal uitgenodigd op Bimfest. De groep zag reeds in 1981 het levenslicht in Londen en zou uitgroeien tot één van de avant-garde fenomenen van die tijd. Een beetje de Engelse Einstürzende Neubauten want daar hadden en hebben ze hun metaalfabriek en plaatslagerij mee gemeen. Alsook hun maatschappijkritische houding en dilettante boodschappen die ze ook nog vandaag in hun muziek verpakken. Test Dept. is immers meer dan muziek, het is een engagement en een houding, zonder compromis en wars van trends. Een introverte reflectie over leven en maatschappij die op een extraverte manier in het publiek wordt gegooid. Van zenuwslopend en driftig gehamer tot subtiele experimentele klanktapijten. Like it or leave it. Een compromis is niet mogelijk. Terwijl sommigen uitzinnnig mentaal en fysiek stonden te dansen, dropen anderen af met suizende oren. Test Dept. viel als een steen op je maag en de ene verteert al beter dan de andere. Ik moet toegeven, dit had wel iets. Al moet je wel openstaan voor een niet vrijblijvende set. Wanneer je naar de keel gegrepen wordt is weglopen een reflex, maar niet altijd een goed idee. Unieke show om gepast de twintigste verjaardag van Bimfest te vieren.
En alsof dit nog niet genoeg was sloten we af met kinderen aan huis, Dirk Ivens en Eric Van Wonterghem, hier als Sonar, die uiteraard niet mochten ontbreken op het feestje van de twintigjarige. In 1996 kwamen ze met het titelloze debuut op de proppen en nu staan ze er nog steeds met hetzelfde trucje en het blijft werken. De machinekamer van het industrieterrein trok alle registers open om een uurtje te beuken aan de lopende band als zwoegende arbeiders die er zichtbaar plezier in hadden. Noem het anno 2022 voor mijn part industriële techno, waar het bij aanvang ooit power electronics werd gedoopt. Of ergens daar tussenin. Beats en bleeps die je om de oren fluiten, ook hier zonder compromis maar dan wel weer totaal anders dan Test Dept.
En toen, wel toen mocht Laibach ... of neen het was Dj Borg die onze laatste restant energie aansprak om nog even de benen te strekken en de nacht in te dansen. De 20ste editie van een meer dan geslaagd Bimfest tweedaagse zat erop. Dat het deugd deed, daar was een eerder eigenzinnige en vrij diverse affiche mee verantwoordelijk voor. Afwezigen hadden zoals altijd ongelijk. Op naar nummer 21, eindelijk volwassen dan. Dat werd of wordt eens tijd!
Kurt Ingels, alias dj Kurt Darkdweller, is geen ééndagsvlieg. Oudstrijder in de scene en bij Dark Entries. Stortte zich, lang geleden, tijdens hogere studies in een lagere, duistere orde. Als new wave tiener opgegroeid maakte hij als twen Gent onveilig en ging er aan de slag met eigen fuiven (Weltschmerz Nacht), startte een dj carrière, schreef op een blauwe maandag het boek ‘de dag dat het zonlicht niet meer scheen, wave in België’, werd eeuwen geleden ingelijfd bij het papieren Dark Entries, zette mee het Belgian Independent Music festival op poten en weigert steevast ouder te worden. Trouwe soldaat, gepassioneerd door muziek en dan vooral die van de donkere soort. Op passie staat geen leeftijd.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
