Dag 1 vrijdag 1 december

Het is een traditie ondertussen, december is Bimfest maand. En Bimfest viel dit jaar behoorlijk vroeg. Het moet zowat het langstlopende alternatieve festival zijn ondertussen want dit jaar waren we reeds aan de 21ste editie toe. Dark Entries was er in lijf en leden bij en keek uit naar een veelzijdig en toch divers programma. Ik had me voorgenomen die vrijdag, scherp tegen 19u15, de deuren zouden om 19u00 openzwaaien, binnen te zijn voor het optreden van The Ultimate Dreamers en zo dus geen seconde van de vrijdagavond te missen. Intenties die door omstandigheden wel eens in het water durven te vallen, al bleef ik van regen gespaard maar het was wel verdomd koud, ook in Sint-Niklaas, die avond. Wat is er dan beter dan een flinke portie muziek om je aan op te warmen?

The Ultimate Dreamers verscheen eerst als duo en dan als kwartet op het podium met een set meer bekende, maar ook een paar nieuwe en dus eerder onbekende nummers. De groep, onderdak bij Spleen +, heeft ondertussen al wat fysieke dragers in de winkelrekken staan en pakt uit met een elektronisch aangestuurde post punk stijl, die zelfs een paar ebm fans niet onberoerd liet. Soms moest ik ietwat denken aan de melodieuze ebm stijl van The Invincible Spirit, maar dan ook weer niet, van melodieus tot bijtend maar altijd binnen de lijnen. Een handvol goede songs zeer zeker en vooral enorm veel potentieel. Afsluiten deed de groep met de cover “Lovesong” van The Cure, heerlijk om een aantal van die 'die hard' ebm’ers,  want zo staat Bimfest immers bekend als een electro/ebm festival,  te zien meelippen en hun macho gehalte even naast zich neer te leggen. Kortom, goede set van een Belgische band die in eigen land veel meer en beter verdient. Mocht u ze hebben gemist, u krijgt een  herkansing op 9 december in de Gentse Crossover Music Pub!

2^nd Face is een dark electro formatie die bij ons nog niet al te bekend is, maar met het album “utOpium” (lees hier de review van Dark Entries) zeker zijn stek verdiende op de affiche. De groep combineert een ebm ruggengraat met overhoekse en tegendraadse structuren, klanktapijten ontleend aan de oude Canadese school.  Skinny Puppy is een invloed zonder meer maar 2^nd Face is meer dan dat.  Donker, scherp, bijtend, rauw en anders dan vele (dark) electro die minder complex in elkaar steekt. Daartoe diende ik eerst even een tweetal nummers de tijd te nemen om in de meerlaagse composities van het duo, de drummer werd kort voor de afreis geveld  door covid,  te duiken maar eens erin was er geen ontsnappen meer aan en werden lijf en leden flink door elkaar geschud. Dit is ook hoe ik van mijn Martini hou ‘shaken not stirred’. Iets wat ook van de dansvloer zo rechts voor het podium kon worden gezegd, langzaam werden de fit-o-meters geactiveerd. 2^nd Face, dark electro van de eerste generatie zeg maar, aangescherpt met industrial klanken van een doorgeroest machinepark dat kraakt, schuurt en piept en langzaam maar zeker wordt vervangen door de dystopische roes van een virtuele en splijtende realiteit...

Qual is niet meer zo onbekend, nu ja, toch niet als de ene helft van de populaire cold wave / post punk formatie Lebanon Hanover, al doet hij met Qual natuurlijk andere dingen, zoals bewegen als een dolle bijvoorbeeld. Goed, Qual trok zich ietwat langzaam op gang om steeds beter en beter, zwaarder en zwaarder, krachtiger te worden wat meteen ook een impact had op de al eerder vermelde fit-o-meters. Ik had jammer genoeg niet de tijd gevonden om  de  2 ep’s die ik van deze meneer in bezit heb voordien nog eens te beluisteren, maar ongecontroleerd merkte ik ook dat enige spierspasmen me willekeurig overmeesterden, al zeker na een halve set, waarna de vlam goed in de pan sloeg. Qual is minimaal en kaal, schreeuwerig en brutaal maar evenzeer van een soberheid waarin een Piet Mondriaan beter tot zijn recht komt met enkel witte en zwarte verf. Helaas, geen merchandising voor Qual, wel van dat andere project waarin William Maybelline staat te blinken, General Dynamics, want alles van Qual is gewoon uitverkocht. Pech dus want geen “Tenebris In Lux”, het nieuwe album, kunnen aankopen wat wel de bedoeling was. Vaststelling “Inject Your Mind” en “Cybercare” (beide uit de debuut ep “Cybercare”) zijn hits al is er nu nog niemand die het weet. Boenk erop na een ietwat aarzelende start.

Eén van de bands waar ik extra naar uitkeek op vrijdagavond was ongetwijfeld Placebo Effect, al was het maar dat ze jong waren toe ik dat ook was, ik heb het over de beginjaren 90 toen de scene hier ook bij ons, mede door groepen als Placebo Effect, explodeerde. Wat een tijden, in stilte hoopte ik dan ook op een trits nummers uit het  “Galleries Of Pain” (Danse Macabre, 1992) album, wat mij betreft zowat het beste authentieke dark electro album dat ooit is verschenen. Een maatstaf in zijn genre dus en zie, mijn gebeden werden verhoord; “Devoid Of Soul”, “Galleries Of  Pain”, “Move”, “Agony Of Mind”, “Poison Tree”, "Mystress"...  ze passeerden allemaal. Machtig en even waande ik me terug in de magie van die begin jaren 90, toen we nog steevast puntschoenen droegen en nog meer haar hadden om te touperen. Toegegeven de stem van Axel Machens mag dan niet de meest toonvaste zijn en de opgevoerde horror show een beetje amateuristisch, de muziek staat er anno 2023 nog altijd als een huis, zelfs de meer recente tracks pasten bijzonder goed in de onheilszwangere tijdsgeest die Placebo Effect over Sint-Niklaas strooide. De gevederde dame achter de synths speelde met de glimlach, terwijl Axel Machens doods grimassen trok. “It has been 28 years”, inderdaad zolang was het geleden dat Placebo Effect nog een keer de Belgische bodem voelde en als u er niet bij was bent u een driekant mietje zonder meer, want waar zaten ze, al die liefhebbers van weleer? Te puffen in hun knusse zetel bij een zoveelste tv verdwazing, met een snurkende echtgenoot of ega naast hen en een zagende kroost? Placebo Effect deed alle ellende in de wereld en van het leven even vergeten. Meer hoeft dat niet te zijn? Ik genoot. U in uw knusse zetel alvast niet.  Machtig optreden.

Tot slot was het de beurt aan het controversiële Lords Of Acid, het vuilbekkende project van Maurice Engelen die enkel met de opgekuiste Praga Khan versie ietwat weerklank vindt in Europa. Ach, Vlamingen zijn altijd al preuts geweest. In Amerika is deze Lords Of Acid groot en ter voorbereiding van de ‘make acid great again tour’ (meer dan 50 optredens!) streken ze neer op het Bimfest podium in  Sint-Niklaas. De groep heeft een nieuw zangeresje, ene Gigi Ricci, een fraaie verschijning met een lief snoetje die ook nog eens de lading testosteron die Lords Of Acid uit hun instrumenten spuwt kan overstemmen. Mocht u enkel nog “I Sit On Acid”  uit new beat tijden kennen vergis u dan niet, want live is Lords Of Acid brute 'power' en gecontroleerde vuilbekkerij met oog en smaak voor alles wat taboe en verboden is. Zo mag de show openen met de bede van een Amerikaans predikant die rock’n roll als een discipel van de duivel de verdoemenis in wenst. Lords Of Acid gaan daarna het waarom zonder gêne bevestigen. Geniet alvast van de fotoreportage van Dark Entries huisfotograaf Luc - Who Cares - Luyten... Bdsm als thema, drag queens, hondjes, poesjes, een ‘stage divende’ opblaaspop... en slogans als “Praise the Lords, fuck the rest...”... of nog, ’show me your pussy show it to me...’    waarbij de dames op het podium werden uitgenodigd,  “I wanna sit on your face”... waarbij  Gigi Ricci zowel man als vrouw deed hopen naar...  Het is allemaal met weinig finesse, maar wel recht in je aangezicht  en dat is ook wat de muziek van Lords Of Acid is, overdonderende deviante 'power', eer je het weet is het zo weer voorbij. En dat kan meteen ook gezegd van deze eerste Bimfest avond, op naar morgen, waar we vroeg present moesten zijn, want de deuren zwaaiden dan al om 15u00 open en ik wou Such Beautiful Flowers niet missen...

Dag 2, zaterdag 2 december.

Uitgeslapen min of meer na gisteren, de plicht gedaan en vooral een strakke timing, want om 15u30 zou Such Beautiful Flowers ons met hun vermakelijke post punk deuntjes wakker schudden voor een nieuwe dag Bimfest, een lange weliswaar want tot 00u30 stond daar muziek geprogrammeerd. Mooie bloemen mag ik niet laten verwelken, dus even wat  krachtvoer voor deze krachttoer binnensteken. En op tijd naar De Casino, de timing klopte perfect (dat was ooit wel eens anders), amper twee minuten in de zaal en Donny Woestenborghs heette mij al vrolijk (sic) welkom.

Such Beautiful Flowers dus, voor mij een reden om vroeg af te zakken naar wereldstad voor even, Sint-Niklaas, want ik leerde de groep kennen op de laatste editie van het Sinner’s Day festival (RIP) en het was meteen ‘raak’. Ondertussen zijn we weerom een paar jaar verder en ik wou dit veel te sterk onderschatte Belgische project nog wel eens zien. Afgaand op bandcamp is er al die tijd niet te veel gebeurd, “Kiss The Grave”, de laatste worp,  dateert al van eind 2020 en daarna niks meer. Ik kan net als u maar hopen dat het album, net als goede wijn, rijpt ten huize, of beter ten ‘kastele’ Woestenborhgs. Wat ik hoorde beviel me opnieuw zeer. Melodieuze, dark wave en postpunk inclusief electro pop afdronk met een stevige elektronische ruggengraat en een set gevuld met puike muziek.  Mocht ik hun ep “Neon Gloom” nog niet in mijn rek hebben staan ik had hem zo gekocht. O ja en dan heeft  dit soloproject ook nog leuke covers van Joy Division en Iggy And The Stooges op het repertoire. Dat je als opener maar voor een handvol gegadigden kan en mag spelen was en is jammer want deze Such Beautiful Flowers verdient meer, gelukkig was naar het einde van de set De Casino al aardig vol gelopen en kon Such Beautiful Flowers op aardig wat bijval rekenen en terecht. Mocht u ze hebben gemist, u krijgt dankzij Dark Entries op 23 december een herkansing op de Dark Entries Night, in de Gentse Kinky  Star (Vlasmarkt) waar Such Beautiful Flowers samen met N.E.L. & J.P. ten dans spelen!

Na Such Beautiful Flowers was het de beurt aan het voor mij eerder onbekende NER\OGRIS. Het duo NER\OGRIS brengt het geluid van de begin jaren 90 terug en refereert naar toentertijd in electro middens populaire bands als X Marks The Pedwalk en Paracont. NER\OGRIS zijn geen doetjes want het duo bestaat uit Kain, ooit actief in Les Bertass (wereldberoemd in bepaalde middens met de cult hit “ Der Knochenschäler”) en Tinoc, de zanger van Amnistia. Hun set bestond uit typerende dark electro ietwat opgefrist en geactualiseerd en kende een goede start en degelijk einde maar verzandde daar tussenin in teveel herhaling van zichzelf, tenzij u natuurlijk liefhebbert in dark electro, dan mag u me net als die paar Duitsers met op dit vroege uur al een Duvel te veel op, tegenspreken. Ik had permanent het gevoel dat er meer in zat, dus bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Honger, iets waar ik later nog last van zou krijgen, dat heb je op die marathon festivals en dat ondanks het krachtvoer.

Schicksal van zijn kant is een goed bewaard geheim. Dat prikkelt uiteraard mijn nieuwsgierigheid. Rudy Huybrechts groeide op met namen als DAF (zie verder) en Front 242 (zie vorig jaar op Bimfest) en verkocht daarna zijn ziel aan de new beat. Na deze rage verliet Rudy Huybrechts zijn muzikale carrière en bleef zijn nalatenschap lang in de vergetelheid steken tot in 2019 Walhalla Records plots “365 Days” tevoorschijn toverde. Het bracht Schicksal tot in De Casino met sfeervolle pre new beat, veel minder donker dan wat u en ik gewoon zijn, alsof iemand plots het licht had aangestoken.  De nummers van Schicksal, er werden ook een paar nieuwe songs gespeeld, hebben iets al weet ik nog niet wat maar de grens met meer commerciële clubmuziek is vrij  dun. Ondertussen bracht Schicksal recent op Mechanica de vinyl compilatie  “Perpetuum: Cycle 1” uit.  Rudy heeft de smaak weer te pakken. “Body Beat”, “24 Hours”, “Crash On The Street” en “Deceived” zijn de nummers die bij mij zijn blijven hangen.

De honger sloeg ondertussen toe maar de Nederlandse post punkers van Lifeless Past wou ik voor geen geld ter wereld missen. Doorbijten dus, of net niet. Maar vanaf de eerste noot tot en met de laatste een ‘wow gevoel’ al is dit zelfs een understatement. Energie en een gebalde vuist, She Past Away maar dan drie keer sneller en drie keer harder. Jonge knapen, nu ja dit zegt misschien meer over mezelf, die weten waar Abraham de mosterd haalde (en dan hebben we het niet over dat kleine cafe aan de haven). Indrukwekkend en een drummer die zowaar sneller sloeg dan het tempo van de drumcomputer. Het duo had er zichtbaar plezier in en het overwegend electro publiek, het is Bimfest weet u wel,  was algauw overtuigd. Het resultaat na het optreden: een rush naar de merchandise maar de albums waren in een knip en een wip allemaal weg en dan stonden er nog zo’n 10 gegadigden voor me. Ook ik was de pineut.  Om u maar te zeggen, Lifeless Past, kwam zag en overwon. Moeiteloos. Ga op zoek naar hun albums en ga ze vooral live zien. Er is nog hoop en één toekomst voor deze  rakkers, die  punk met dark wave combineren onder een knus dekentje van naar shoegaze verlangende noise! Hét optreden en de verrassing van deze zaterdag, zelfs van Bimfest. Weggeblazen. Donderdag 7 december op Ricky’s Day bij Cafe Central in Brussel krijgt u een herkansing!

Honger dus, die bleef knagen maar het duo dat luistert naar de naam Mängelexemplar uit Düsseldorf weerhield me,  de snoodaards. Goed, na de storm van Lifeless Past was dit even iets anders, retro electro, minimal met een grote dosis spontaniteit, pretentieloos en vooral met leuke riedels. Ja, Bimfest kan ook gewoon leuk zijn, het wekt misschien enigszins verwondering op maar ik amuseerde me  op de muziekjes die ergens  tussen Neue Deutsche Welle, electro pop en minimal in zeer aanstekelijk werkten. “Irrenhaus”, “Augen Zu”, “Zu Den Sternen Und Zuruck”,  “Mein Herz”, “Non Plus Ultra”...   De Casino ging ongedwongen aan het dansen, net zoals de honger in mijn maag, maar die vergat ik even want een oude wijsheid zegt 'een kalf dat goed drinkt hoeft niet te eten'. Alweer een rush op de merchandise na deze dans van “Mängelexemplar”, een duo dat ook op het podium sfeer en ambiance wist te brengen en waar de speelvreugde van afdroop. Complexloos zo heb ik het graag, het leven is al ingewikkeld genoeg.  

This Morn’Omina dan, uitvinders van de tribal industrial, grote woorden ik weet het maar die zouden wel eens kunnen kloppen al moet ik eerlijk toegeven dat ik werd ingehaald door de honger waardoor ik de eerste nummers heb moeten missen.  Toen ik met gevulde maag de zaal weer indook, neem het niet te letterlijk want te veel gegeten, werd ik meteen ondergedompeld in de oerkracht van deze formatie, een soort tribale trance op spijkerharde ritmiek en spirituele synths met onaardse streken. Mooi. De goed gevulde zaal was tot voorbij halfweg een kolkende massa. Ondertussen maakte een dame spontaan een schilderij op het podium onder het gebeuk van de tribale ritmes, magie en mantra’ s op doek. O ja, een het is misschien cliché maar  “One Eyed Man” blijft een bom. In die mate dat je je afvraagt wat dat zou gegeven hebben mocht diezelfde man de beschikking hebben gehad over beide ogen.  This Morn’Omina is muziek die je vooral live moet beleven en doorleven, met overgave, hart en ziel gebracht. Meer is welkom. Straffe kost, net als die croques van zo even. Het schilderij werd trouwens na de performance bij de merchandise te koop aangeboden en... jawel verkocht.

Toen waren we al toe aan SA42, een groep die stamt uit de jaren 80 maar recent nog uitpakte met het nieuwe album “Ex Voto” (Out Of Line) dat opvallend emotioneler en kalmer, lees ook meer poppy, klinkt als voorheen. De leeftijd van bezieler Jacky Meurisse? Er werd dan ook wat mij betreft wat aarzelend geopend, maar dit is een objectieve vaststelling, SA42 had meteen het publiek op zijn hand. Ook al werden klassiekers als “Pro Patria”, “Waterdome” of “Dead Is Calling” in een nieuw, meer eigentijds jasje gestoken, het publiek ging ‘los’. Ik schrijf het hier even in het Duits als in ‘los gehen’ want het overgrote deel van dansende massa bestond uit testosteron promotende oosterburen met af een toe een macha tussen de wervelende armen en benen. Persoonlijk vond ik het niet meteen een hoogvlieger (behalve het Duitse lichtgewichtje dat mijn woorden al te letterlijk nam) maar het publiek gaf me overduidelijk ongelijk en ging er vol voor onder het mentorschap van Jacky Meurisse die om de gemoederen nog wat op te hitsen aankondigde dat het optreden live werd opgenomen. En dan wil je jezelf toch wel even horen schreeuwen toch?  

Het legendarische DAF (Deutsch Amerikanische Freundschaft) mocht een streep zetten onder deze 21ste editie van het Bimfest, het gerucht gaat zelfs onder de live présence van DAF. De laatste keer dat ik Robert Görl als DAF zag optreden liep uit op een sisser. Dus de verwachtingen waren alvast wat getemperd. DAF zou een gok worden, dat was het ook bij de oprichting in 1978, jawel, 1978, de output van het toen nog jonge duo, zou legendarisch worden en in new wave tijden dansvloeren doen vollopen. Helaas moest Robert Görl in 2020 veel te vroeg afscheid nemen van zijn medestrijder Gabi Delgado (RIP) tijdens de opname van een nieuw DAF album.  Mooi hoe hij “Brothers”, wellicht het meest commerciële nummer dat de muziekbroers ooit maakten, aan zijn overleden kameraad opdroeg.  Ik zei commercieel, maar mijn god wat een verademing is dit nummer anno 2023 nog altijd tussen de rotzooi die nu op de onwetende jeugd wordt losgelaten.  Het was duidelijk dat Robert zijn lesje had geleerd, hoewel het allemaal iets minder braaf mocht, zat er nu wel vaart in het repertoire, was dit onherroepelijk  DAF , met diezelfde minimale droge ritmiek. Het dak ging er natuurlijk af (kan niet hoor want net daarom hebben ze het plafond in De Casino zo hoog gelegd) toen oude,  bekende DAF songs werden gespeeld en het hadden er wat mij betreft nog meer mogen zijn. Want toen besefte je plots weer hoe invloedrijk deze groep is geweest. “Der Rauber Un Der Prinz”, “Prinzessin”, “Sato Sato”, “Der Mussolini”,... kwamen vooral als bissen aan bod. Robert Görl genoot, kan moeilijk anders want het immer sympathieke Bimfest publiek was meer dan enthousiast.  Ik ook. Und jetzt nach links , und jetzt nach rechts, ... hopla. Bimfest sloot in schoonheid af, ware het niet dat dj Borg nog moest komen natuurlijk want na zo lang stilstaan en stramme knoken kon een danspasje er ook nog wel van af. Bimfest tot volgend jaar al wil ik wel nog meegeven dat organisator BodyBeats op 24 februari een EBM Day plant met op de affiche onder andere: Zynik 14,  Mildreda en Cat Rapes Dog,  evenzeer in diezelfde De Casino te Sint-Niklaas.

Afwezigen hadden ongelijk. Amen.

Check ook de fotoreportages van onze Dark Entries fotograaf, Luc - Who Cares - Luyten , alle foto's in dit artikel kropen uit zijn lens. Ik kroop na die zaterdag moe maar voldaan in bed!