Onze ‘review-policy’ bij Dark Entries houdt in dat we toegestuurde fysieke exemplaren voorrang geven, en de digitale downloadlinks onder onze stapel belanden.

Sta mij echter toe om deze regel eens vierkant aan mijn laars te lappen, zeker als je bedenkt dat niemand minder dan Nikkie Van Lierop je persoonlijk een link stuurt van haar laatste project.

La Lierop was in de new beat periode verantwoordelijk voor zowat alle vrouwenstemmen die te horen waren op de vele platen die dit genre rijk was, en wist Belgische geschiedenis te schrijven met o.a. Lords Of Acid, Zsa Zsa Laboum, 101, Major Problem, Jade4U, MNO, Digital Orgasm, Praga Khan, en dan noemen we er nog maar een paar!

In de jaren 90 maakte ze probleemloos de overgang van new beat naar techno (herinnert u zich nog de zeer fijne single met CJ Bolland ‘Sugar Is Sweeter’?) en begin 2000 kwam ze met de groep Darling Nikkie voor de dag waarmee ze een soortement Garbage-achtige kruising tussen rock en electronica bracht en het fel gegeerde project Goddess Of Destruction, Nikkie: als je dit leest en je hebt nog een exemplaartje over van dit project, ben ik bereid mijn grootste puppy eyes boven te halen.

Hierna werd het stil rond haar, muzikaal dan toch, al nam Simi Nah haar voor haar Be My Guest cd en shows onder haar vleugels om ook hiervoor een cover in te zingen.

Het was dan ook een zeer warm terugzien met deze Belgische legende, in die zin dat het echt goed deed aan het hart om, al was het maar voor twee nummertjes, haar terug op het podium te mogen verwelkomen, de natuurlijke habitat van dit showbeest.

Nikkie lijkt terug zin te hebben in muzikale avonturen, en we kunnen dan ook alleen maar toejuichen dat ze in Wim Daans (die nog synthesizer speelde bij optredens van o.a. Lords Of Acid, The Arch, Poésie Noire en Luc Van Acker) een partner in crime heeft gevonden voor het project Zethrya.

Zoals de titel van de plaat en de bijhorende hoes doen vermoeden betreft het hier een spirituele samenwerking, een blik op de tracklist leert ons dat het duo ons mee wil voeren in sjamanistische sferen.

Nikkie liet eerder in interviews al vallen dat ze het als zangeres frustrerend vond dat ze in de new beat periode haar zangtalenten niet ten volle kon benutten, iets waar ze bij Zethrya niet over te klagen mag hebben.

Haar stem eist als een magneet als het ware de aandacht van de luisteraar meteen voor zich op, en de muzikale begeleiding is duidelijk ondergeschikt aan de vocale capriolen die Nikke ten beste weet te geven.

Drie lange (telkens om en bij de tien minuten) nummers vallen meteen op: ‘The Shaman’s Rite’ waarvan de titel al genoeg zegt, ‘Forgive Yourself’, wat een zeer sterk en aangrijpend nummer geworden is, en handelt over een misbruikte vrouw die haar innerlijke demonen vrijlaat. Nikkie weet waarover ze zingt wat het des te beklijvender maakt. Zelden klonk een nummer over deze thematiek, waarin het slachtoffer nog steeds in de taboesfeer of zelfs vergeethoek geduwd wordt, zo geloofwaardig.

Zo mogelijk nog aangrijpender is ‘Yangu Indigo’, een nummer voor haar zoon, die in Israël woont, en duidelijk de pijn vertaalt die een moeder voelen kan. Op het einde van het nummer komt de sjamaan naar boven die meldt dat pijn bij het leven hoort. Een universele wijsheid, en de pijn die uit dit nummer spreekt zal keer op keer kippenvel doen oprijzen.

Nikkie gebruikt acht nummers lang alle facetten die haar indrukwekkende stem rijk is, in sommige van die mantra’s komt ze zelfs gevaarlijk dicht in de buurt van niemand minder dan Diamanda Galás, en hoewel ik dacht dat deze Griekse onderwereldkoningin alleen heerste op haar troon van ijs, moet gezegd worden dat Nikkie zeker niet voor haar moet onderdoen. Luister maar eens naar ‘Timor’ en je zal met me instemmen dat dit stemexperimentjes zijn die erg doen denken aan La Galás.

“Feel. Stroke. Lick. Suck. Touch. Kiss. Heal. Fuck.” klinkt de mantra in ‘Orgy Of Pleasure’, een nummer waar de geilheid van afdruipt, en dit van de dame die in 1988 haar volk al de geneugten van facesitting bijbracht. (I Sit On Acid).

‘Souls Unite’ sluit het album af met een positieve boodschap, in verzuurde tijden als tegenwoordig een wijze les van een artieste met naast een indrukwekkende stem (en staat van dienst!), ook nog eens het hart op de juiste plaats.

De muzikale omlijsting van Wim Daans is eerder subtiele electronica te noemen, aangevuld met enkele rituele instrumenten. Rituele, spirituele platen zijn vaak voor ‘niet-ingewijden’ saaie trips. Zethrya weet echter op een toegankelijke manier, zonder echt ‘makkelijk’ te willen klinken ook deze sceptici naar zich toe te trekken.

En wat nog leuker is, het duo biedt deze plaat gratis en voor niets (al raad ik wel aan dit fijne project te steunen mits een eerlijke 'name your price) aan op hun Bandcamp, dus sla je slag, want je haalt er naast een fijn, eigenzinnig werkje, ook een zeer sterke release van eigen bodem in huis.

Eindejaarslijstjemateriaal!!!!

Zethrya

Dimi Brands
20/10/2015