|
|||||||||||||
In een ver en even duister verleden werd er op de redactie al eens de spot met mij gedreven omdat ik altijd alle rare muziek meenam naar huis. Ik kan me niet herinneren wanneer ik nog eens een gewoon newwaveplaatje mocht doen, een elektroriedeltje of een deathrockplaat. Vaak worden mijn promo’s omschreven als ‘weirde shit’, muziek voor trippers, borderlinegeluiden of meer van dat fraais... Intussen zijn heel wat redactieleden er al achtergekomen dat ik feitelijk gewoon ga lopen met alle ECHT donkere muziek. Ik heb geleerd dat een term als ‘hedendaags klassiek’ meer dan eens staat voor ‘hier gaat ge nachtmerries van krijgen.’ Dat is ook het geval op dit album. Eerst lees je een keiserieuze perstekst waarin in groteske bewoordingen wordt georeerd over multizintuigelijk onderzoek. Zodra je de plaat effectief opzet word je meegezogen in een maelstrom van duisternis, recht de onderwereld in. Ik weet niet welke pillen Zeno Van Den Broek en Gagi Petrovic hebben genomen voor ze dit componeerden maar met zulke stuff, hebben we geen mensenrechtenschendingen meer nodig. Zalig is dit. Nurse With Wound kan er nog wat van leren. Even serieus. Dit is een erg goed album. Zeno Van Den Broek heeft een achtergrond in architectuur en werkt sterk conceptueel. Hij maakt gebruik van een soort artistieke basistaal: sinusgolven, noise, lijnen en roosters. Zoals bij veel van dit soort muziek is het visuele sterk verbonden met het auditieve. Componist Gagi Petrovic werkt vaak in een performance-context: concerten, hedendaagse dans. Hij balanceert graag op de breuklijnen tussen elektronisch en akoestisch, intiem en intens, fysiek en mentaal. In het bijzonder onderzoekt hij hoe zijn abstracte (muzikale) taal onze perceptie van onze realiteit beïnvloedt. De invloed van beide heren is ons alleszins duidelijk. Het verbaast hoe een dergelijke abstractie toch zo’n grote psychologische impact kan hebben. Deze muziek heeft een zeer specifiek karakter. We zouden het kunnen omschrijven als noise vanwege de grote intensiteit en de vele –op het eerste gehoor- dissonante geluiden. Meerdere luisterbeurten leggen echter bloot dat alles minutieus werd uitgestippeld. Dit album daagt je geest uit: langs alle kanten komen er dingen op je af die je vaag herkent: een melodie, een bekend geluid, een warme stem, een plotse elektronische drone. Ik kan het nog het beste vergelijken met een plotse migraineaanval, net op het moment dat je tussen de drukte loopt in een grootstad. Zeer intens plaatje is dit. Niet voor gevoelige zielen.
Peter De Koning |
Volgende besprekingen
Simon Scott - Soundings
Unidentified Man/Chroma Carbon - Memento Mori
Der Klinke - Decade
Juhani Silvola - Post-Biological Wildlife
No Man's Valley - Outside The Dream
Fabio Orsi - Uncharted Waters
Maëror Tri - Ultimate Time
Maëror Tri - Archaic States
Snowdrops - Manta Ray (Original Motion Picture Soundtrack)
Orfeón Gagarin - Orfeón Gagarin