|
|||||||||||||
Ongetwijfeld kent u Stephen Mallinder nog wel van Cabaret Voltaire. Voor even leek hij van de aardbodem verdwenen, maar uitgeweken naar Australië deed hij aldaar zijn ding middels een radioshow en de oprichting van een nieuw platenlabel. Helemaal terug nu in volle glorie met Wrangler, een band die reeds eerder bestond en waarvan Ben Edwards en Phil Winter van Tunngs de oprichtingsakte ondertekenden, samen met Benge, van MeMeTunes Recordings. Door de toevoeging van Mallinder werd er volop geëxperimenteerd met analoge synths wat 2 jaren geleden resulteerde in het album LA Sparks. Een album dat destijds werd geprezen, al werd het vooral bekeken als een vervolg op Cabaret Voltaire. Akkoord, door wat Mallinder met het geheel doet, hoor je nu en dan wel zijn synthetische voetafdruk, toch mag je het niet zomaar een vervolg op noemen. Wrangler doet zijn eigen ding, volgens eigen middelen. Middelen die dan weer wel op en top de regels van de elektronica overstijgen. Met White Glue zijn ze toe aan hun tweede album. Een album waarbij dansen toegestaan is, eigen gereide minimal met de vibe van funky baslijntjes zonder weerga. Zoals voorzien in Alpha Omega, dat de vocoder-geluiden van Mallinder kleeft op een ritme dat nu en dan doet denken aan dat van een Booka Shade. Datzelfde soortgelijk baslijntje is er ook in Stop, thematisch is dat weer wel een berisping over boven je stand te willen leven. Stop spending money that you don’t have. Nieuwerwetse Kraftwerk met de funk-vocals maken Stupid bijzonder sexy. Clockwork volgt de richting van verlaten wegen in donkere tijden, waar enkel neonlicht als licht in de duisternis fungeert. De grooves van een al even funkend Dirty laten Mallinder vocaal nog het best klinken als destijds met Cabaret Voltaire, qua dansbaarheid grenst het wel meer aan de heupwiegendheid der ledematen. Waar Cabaret Voltaire zijn patent had op zweverige sequenties is Real Life een optelsom van dat kenmerk, uitgestrooid op een tapijt van minimal techno, hetgeen de dansbaarheid nog meer doet stijgen. White Glue onderscheidt zich vooral in zijn verscheidenheid, nergens eentonig, de kunst van het elektronische komt in vele gedaanten. Van dansvloer tot genot. Zoals afsluiters Days, Superset en vooral Colliding, dat er in slaagt een perfecte weergave voor te stellen van elektronische avant-garde. Stephen Mallinder 2.0, maar nog steeds even vooruitstrevend.
Danny Quetin |
Volgende besprekingen
Crispy Ambulance - Random Textures / Compulsion
Minitel - Abîmes
Thom Sonny Green - High Anxiety
Epica - The Holographic Principle
Blood Ov Thee Christ - Filthy Criminals
Véronique Vincent & Aksak Maboul with The Honeymoon Killers - Ex-Futur Album
Schattenspiel - R/Evolution
NOISUF-X - #kicksome[b]ass
Near Earth Orbit - Mission Eden + H.O.P.E. (Human Outer Planet Exploration)
Silentways - Silentways