Een vijfkoppige symfonische progrock band uit Noorwegen, geformeerd in 1999 op het Noorse platteland (in Noorwegen meestal allesbehalve plat trouwens), in de nabijheid van de prachtige watervallen van Hønefoss, op een uurtje rijden van de hoofdstad Oslo. “Dwellers Of The Deep” (4 tracks, 45 minuten) is reeds het vijfde album van Wobbler na “Hinterland” (2005), “Afterglow (2009), “Rites Of Dawn” (2011) en “From Silence to Somewhere” (2017).

Het album begint verrassend met de eerste noten van de eerste song die klinken alsof we ineens midden in het nummer zijn beland. Aan een rustig opbouwende intro waarmee zoveel andere progbands hun album beginnen, doen ze bij Wobbler niet mee. Een ding kan je wel zeggen over hun prog en dat is dat die enorm energiek is, wat niet wil zeggen dat er niet evenzeer rustiger passages in zitten, zelfs een paar met fluitspel. We denken bij het horen van Wobbler onmiddellijk aan Yes, muzikaal maar ook omdat de zanger een vrij hoge stem heeft. Onmiddellijk na Yes denken we aan Emerson, Lake & Palmer (de keyboards met tal van wilde uitspattingen!) en aan Genesis. Ja dit is typische seventies style prog maar toch met een eigen en dus erg energieke benadering. De songs zijn stuk voor stuk ingenieus geconstrueerd en tamelijk complex van structuur met tal van tempowisselingen in speelse uitbundigheid.

Het album opent met “By The Banks”, een lange bijna 14 minuten lange track die abrupt begint en ons meeneemt in een maelstrom van keyboards, drums, gitaar en virtuoos vocaal werk.

“Five Rooms” is de 8,5 minuten durende single die uit het album werd getrokken. De song bevat mooie meerstemmige vocals en een paar erg snelle passages. Ja we zeiden al dat dit erg energieke prog is. Erg knap drumwerk ook en een gracieus maar abrupt einde. Aan lange outro’s doen ze bij Wobbler ook al niet mee.

“Naiad Dreams” is de kortste song mét fluitspel, de meest weemoedige en de minst energieke song als rustpunt halverwege het album.

“Merry Macabre” tenslotte is met zijn 19 minuten het magnum epos van het album. En de meest psychedelische compositie. Lekkere gitaren, geweldige, soms behoorlijk dramatische keyboardmelodieën en enorm knappe meerstemmige vocals. Deze song doet me wel wat denken aan Uriah Heep. En aan de openingstrack van dit album, maar nog knapper. En jawel dit laatste nummer krijgt zelfs een conventionele fade out outro mee. In het nummer haalt de zanger onder meer herinneringen aan uit zijn kindertijd, toen ze onbezorgd in het groen konden spelen.

De lyrische thema’s van het album gaan over menselijke emoties als verwondering, verlangen en wanhoop en de voortdurende strijd tussen opponente krachten binnen de psyche. Eros en thanatos, je kent het wel. Het album voert je mee op een introspectieve reis door het rijk van herinneringen, gevoelens en instincten in een dualiteit waarbij het licht stralend helder is en het donker inktzwart.

Dit is knappe symfonische progrock van de bovenste plank voor liefhebbers van vintage keyboardklanken (inclusief mellotron) en bands als Yes, ELP, Genesis, Marillion, The Nice, The Moody Blues, Procol Harum, Pink Floyd, Uriah Heep, Gentle Giant etcetera.

Website

Facebook

Bandcamp

Henk Vereecken
29/01/2021