Een album waar ik, en ik niet alleen, naar uitkeek is deze “Image”, het debuut van dé Belgische post punk formatie van het moment Whispering Sons. Een debuut inderdaad al bracht de groep na het winnen van Humo’s Rock Rally (alweer twee jaar geleden ondertussen) al een paar fijne releases, u herinnert zich zeker de ep “Endless Party”, aan man en vrouw met een bloedend hart voor donkere strak getrokken gitaargordijnen en pompende ritmes. Het leverde meer dan terecht ook succes op in het buitenland.

Nu is hij er dus, “Image” een album dat, gelukkig maar, het getrokken spoor naadloos verder zet, jeugdige post punk met de wortels fier in de jaren 80, ja zelfs een spat cold wave, want de muziek van Whispering Sons is nog altijd even donker, existentieel en strak. Zo hebben wij het graag want waarom heet dit webzine hier anders Dark Entries. Juist.

Opener “Stalemate” zet de luisteraar meteen voor een voldongen feit. Hier wordt je ongemakkelijk van of je verdwijnt en wordt verteerd in en door de intenstiteit van de muziek van dit vijfkoppige gezelschap. Brandend maagzuur. Fenne Kuppens stuurt het duister met haar atypsiche maar net daardoor overweldigende stem de richting uit van de luisteraar.

“Got A Light”? niet dat het onze ziel gaat verlichten maar toch... ‘how are you feeling’... het wordt bijna onmogelijk daar nog een standaard en nietszeggend ça va op te antwoorden. Dan maar een beetje dansen in mezelf op de het heerlijke gitaar gekletter van “Alone” (zie clip 1). Nieuw hitje jongens en meisje?

“Skin” spookt na in je hoofd, onder jouw rauw vel zeg maar over willen maar niet kunnen of beter niet lukken, alles laat littekens na. En toch, toch hebben we tegenwoordig altijd “No Time” (zie clip 2) omdat we zo druk bezig zijn met het vermeend opvullen van een alles overheersende leegte.. ‘the streets bleed, but the city still stands”. Hoekig, naakt en rudimentair dit nummer dat me zelfs een beetje aan Lebanon Hanover doet denken hoe hard ik me ook had voorgenomen niet te gaan vergelijken.

Mocht ik over de vinyl versie beschikken, de rode is al uitverkocht, dan draaide ik nu de schijf op mijn nikkelbak om, om “Fragments”, een andere dijk van een song, lost te laten. Nu blijf ik in mijn luie zetel hangen, terwijl dit beeld, deze “Image” gekleurd door de muziek steeds verder binnendringt. Puik baslijntje. Ik hoor van Fenne dat het goed is om te huilen en ze heeft alweer overtschot van gelijk, de gitaren huilen mee.

Nog meer spanning in “Hollow” met de existentialistische oerschreeuw die de cold wave van weleer zo eigen was. Een nummer dat zich zelf opblaast tot grootse daden. Breekbaarheid en twijfel zou het thema van “Waste” kunnen zijn, schreeuwerig en wanhopig bijt Fenne van zich af terwijl de zweespslagen van de muziek haar blanke zieltje martelen. Maar ze herpakt zich en trekt haar dansschoentjes aan op “Dense” dat galmt als zwartgallige punk rock. Het titelnummer “No Image” mag meteen een punt zetten achter dit 10 songs tellende debuut.

En dat punt is er één in het vet ook al lijkt de muziek een zekere rust te hebben bereikt tot alles walsend aanzwelt. Een vals beeld dus. “No Image” blijft koortsig, de uitputting is nabij, een mijmering op het trillen van een gevoelige snaar en een mistroostige pianoriedel.

Deze “Image” is hoewel strak en coherent qua klankkleur ook nog een keer bijzonder divers en intens en schreeuwt erom om gehoord te worden. Weinig Belgische debuutalbums gehoord die zo zelfbewust, zo integer, zo rauw, zo dreigend en donker zijn en zo onder je vel gaan zitten. Als je maar durft luisteren ten minste. Proficiat een kus voor Fenne en een pint voor de heren, op zijn minst. Al weet ik niet wie zich nu benadeeld voelt. Dit album zal hoog staan in mijn eindejaarslijst en wil ik u van ganser harte aanbevelen!

Whispering Sons

Kurt Ingels
25/10/2018