Wie, in Odins naam, is Étienne Daho? Een gat in onze cultuur, zo blijkt.
De Franse kultartiest,ook, die we losweg in de categorie van de wavy synthesizerpop kunnen plaatsen, laat al decennia lang vele in- en uitheemse harten sneller slaan met zijn diepe chansonstem maar was vreemd genoeg nog nooit tot de oren van ondergetekende geraakt. Étiennes interesse voor elektronica is ook nog merkbaar in zijn recentere werk waarin hij heel wat invloeden uit ondermeer drum 'n bass, trip hop tot zelfs flamenco combineert, al vergrijpt hij zich heden ten dage ook geregeld aan akoestische instrumenten. Dat hij werd geremixed door ondermeer Fisherspooner en ooit samenwerkte met de Comateens, zeg al iets over zijn credibiliteit in de scene waarmee dit magazine zich het meeste associeert. We zijn sindskort alleszins fan van deze heer, en dat allemaal dankzij het tribuut dat ons momenteel ter recensie voorligt.

Een heleboel Franse elektropopnamen sieren dit verzamelaartje waarvan er ons slechts enkele bekend zijn: Tourdeforce, Opera Multi Steel, Celluloide, Polnomiq en Happiness project doen alvast enkele frequentiegemoduleerde belletjes rinkelen. Waar te beginnen? Wel, dit is een erg geslaagde verzamelaar. Voornaamste oorzaak daarvan is dat Étienne Daho, in tegenstelling tot vele andere new waveartiesten, niet te beroerd is om een interessante melodie uit te werken en daar een deftige tekst op te plakken. En al houden we nog zo van monotome wave, het is toch eens een verademing om af eens toe een echt lied te horen. We zullen ons niet uitputten in oeverloze vergelijkingen tussen het origineel en de cover maar beschouwen voor deze recensie elk lied als nieuw. We kunnen alvast verklappen dat de cd vol potentiële hitjes staat en dat er nauwelijks een akoestisch instrument te bespeuren is. Nee, zelfs naar een digitaal synthgeluid is het een tijdje zoeken. We horen voornamelijk analoogklinkende elektronica die sterk doorspekt is door een 80's-gevoel maar toch ook nog fris en hedendaags klinkt. Men is er geslaagd een selectie te maken uit zijn hele carrière wat deze schijf toch tilt boven de typische tributes die enkel oog hebben voor enkele hits uit de beginperiode van artiesten.

Wat te denken van het doorleefde L'adorer van Happiness Project met dat ongelooflijk sfeervolle refrein? Of de opener ervoor die onze heupen telkens weer tot spastisch draaien beweegt. Cyborgdrive gebruikt Art-of-noiseachtige technieken op de zangstem tijdens San Antonio de la luna. Erg melancholisch is dan weer de mooie vrouwenstem van het project Foretaste dat Ouverture onder handen neemt. Of wat dacht u van de ingetogenheid dat het nummer Le premier jour voor mij nog genietbaarder maakt dan het origineel, vakkundig vermangeld door Phloxx & Blue belle nonne. Een meer EBM-gerichte aanpak krijgen we van Dekad dat Les voyages Immobiles bewerkt. De sfeerprijs gaat naar het gevocode 4000 années d'horreur van Destillat, al moeten Épaule tattoo van This grey city en Mythomane van Polymoniq nauwelijks onderdoen. Celluloide klinkt dan weer bijna als And One wanneer ze zich Le grand sommeil eigen maken. Neutral lies klinkt behoorlijk "futurepop" en valt daarmee stilistisch een beetje uit de toon al dient gezegd dat hun herwerking wel erg goed is. Daarnaast zijn er nog talloze andere pareltjes te ontdekken maar jammer genoeg ook enkele flauwe eurodance-afkooksels.

Deze cd is in zijn geheel erg geslaagd. Enerzijds omdat we er Étienne Daho mee hebben mogen ontdekken, anderzijds omdat we meer inzicht kregen in de rijke elektropoptraditie van Frankrijk. Sterk!

https://www.youtube.com/watch?v=MLzwh2j5ZJE

Peter De Koning
01/06/2015