|
|||
Tja, ik ben nu niet voor een genre te vatten maar na een drietal luisterbeurten weet deze “The Colors In The Weel” nog altijd geen gevoelige snaar te raken ondanks het feit dat de muziek wel degelijk de onmetelijke hoogten en laagten van de menselijke emoties wil bespelen. Venus Hum, met deze “The Colors In The Wheel” al aan hun derde album toe trouwens, wordt gepresenteerd als electro pop en dat zit niet ver van de werkelijkheid, alleen is de speelsheid en gevijndse (?) vrolijkheid die het genre soms eigen is niet aan de orde. Melancholie daarentegen des te meer. Zo opent dit album met een bijna akoestische dromer “Turn me around” dat voor geen genre is te vatten. Akoestische mijmeringen die verder op het album ook nog aan bod zullen komen naast de meer poppy nummers als “Pink Chamapgne” of “Yes And No”. Allemaal netjes en glad geproduceerd, maar (en da’s wel meer het geval bij dit genre) ook allemaal zonder weerhaakjes of de nodige spankracht die nummers boven de grijze middelmaat horen uit te tillen. Tijdens de afwas of andere mindere leuke dagelijksen en oppervlakkige bezigheden kan deze Venus nog enigszins renderen, ik keek zelden een keer op en gebeurde het al, dan was het om de skip toets van de cd speler te hanteren. Foei, want niet ongevaarlijk met natte handen. Venus Hum dus, voer voor liefhebbers van zoete, weemoedige electro pop die baadt in een sfeer van rust en ingetogen verder dobbert als een pittoresk houten roeibootje op de zachte golven van een gepollueerde, mysterieuze edoch windstille zee die emoties heet. Geeuw. [KI] Kurt Ingels |
Volgende besprekingen
Nurzery Rhymes - Injections
Re/Move - Uppercut
Soko Friedhof - Jessusaft
Untoten - Die Blutgräfin
Laurent Garnier - Retrospective
I.W.R. - Ground Zero
Infadels - We are not the infadels (special edition)
Adrian Borland - The Amsterdam Tapes
Diable Amoreux - Horns Used For Butting
Dubok - Shiver