Iedere muziekliefhebber zal wel zijn eigen idee hebben over het bestaan van hypes in de muziekscene. Het is inderdaad vaak zo dat dit niet meer is dan een goed uitgedokterd plannetje van enkele mediamensen die snellen willen inpikken op wat in is. De laatste jaren ziet het er echter naar uit dat het liedje van overbetaalde journalisten uitgespeeld is en via ontelbare blogspots en websites wordt op democratische wijze het woord gegeven aan de echte muziekliefhebber.

Veil Veil Vanish uit San Franscisco zijn zo’n groepje. De plannen en verwachtingen zijn groots en het zou wel eens best kunnen moest u deze bespreking over een paar maanden lezen dat deze heren zich naast groepen als The XX, Editors of White Lies hebben weten te plaatsen.

U zucht want u hebt wellicht geen zin in wederom zo’n groepje dat klinkt als een derderangskopie van Joy Division en het dan van de daken schreeuwt dat ze het warm water hebben uitgevonden. En toch zijn deze heren zijn iets anders, zelfs iets heel anders.

Deze Amerikanen zijn zwaar beïnvloedt door de Britse post-punk en new wave. Dit kon het grote publiek al horen op "Perfect as cats" (een CD vol Cure-covers met o.a. Bat For Lashes en Dandy Warhols) waar ze "The Upstairs room" coverden.

Ook bijvoorbeeld door het feit dat ze op hun debuut-cd zowaar een song vernoemen naar één van de beste platen van de jaren ’80 nl. “Secondhand Daylight” (inderdaad van The Sound, mijnheer!) is een bewijs dat ze hun klassiekers door en door kennen.

Na het verschijnen van hun debuut-EP “Into a new mausoleum” waren de verwachtingen zeer hoog. De vijf heren kregen een platendeal bij Metropolis Records aangeboden en “Change In The Neon Light” is nu al één van de hoogtepunten van het jaar geworden. Meer zelfs, de concurrentie zal zeer sterk moeten zijn om deze CD uit mijn Top 3 te krijgen!

Het is moeilijk om een etiket te kleven op het geluid van Veil Veil Vanish maar de meeste mensen durven wel eens namen als The Sound, The Chameleons en natuurlijk The Cure in de mond te nemen. En geef nu zelf toe, dit zijn absoluut niet de minste namen.

Het is inderdaad wel zo dat zanger Kevin Tecon datzelfde stemmetje heeft als Robert Smith.

Een track als “Pharmaceutical Party Platform” zou gerust zijn plaats verdiend hebben op “Head on the door”.

En toch is het zo dat het geen lauwe kopie geworden is van het post-punkgeluid uit de jaren ’80 want mede door de vlijmscherpe shoegazegitaartjes krijgt Veil Veil Vanish een modern origineel geluid.

Indien je een nummer als “Modern Lust” hoort, zou je zelfs zweren dat Modern English terug herboren is.

Onlangs zei iemand mij dat Veil Veil Vanish de nieuwe Chameleons zijn voor een generatie die nog nooit van de originele Chameleons gehoord hebben, als dat zo is dan zegt dat misschien iets over die nieuwe generatie maar de muziek blijft wel bangelijk goed.

Veil Veil Vanish is samen met Cold Cave de revelatie van de nieuwe post-punkbeweging!

http://www.myspace.com/veilveilvanish

Didier Becu
23/03/2010