Het artwork van dit album wijst al hevig in de richting van een trippy plaatje en ja, het klinkt al even psychedelisch als het artwork suggereert. De bloem op de cover ziet er wel erg giftig uit. Zou de schedel ernaast aan een van haar slachtoffers toebehoren? Het zou goed kunnen want “Fiore Spietato”, de titel van het album, is Italiaans voor ‘meedogenloze bloem’. Een prentje als een bad trip siert de cover van het nieuwe album van Unimother 27. Van vliegenzwammen kan je trouwens best afblijven, al zijn sommige psychonauten van weinig tot niets bevreesd en snoepen wel eens graag een vliegenzwammetje of vier. Maar we wijken af.

Unimother 27 is het project van multi-instrumentalist Piero Ranalli uit het Italiaanse Pescara (Abruzzen). Van Unimother 27 bespraken we al “Escape From The Ephemeral Mind” (2007), “Grin” (2008) en “Frozen Information” (2015).

Unimother 27 is volgens Piero Ranalli een organisme in voortdurende verandering en beweging. Door de perceptie van de eindeloze trillingen van de kosmos en de omzetting daarvan in muziek tracht hij naar eigen zeggen oeroude ancestrale gevoelens wakker te maken die geworteld zitten in al de levende wezens van deze planeet.

Evenals op zijn voorgangers krijgen we op het nieuwe album een kruising voorgeschoteld van krautrock en spacerock. Bij vorige releases maakten we steeds weer een verwijzing naar Chrome en Helios Creed en ook bij dit nieuwe album denk ik weer eerst in die richting en dan aan krautrock acts als Eloy, Ash Ra Tempel of Guru Guru.

Vijf instrumentale tracks staan er op “Fiore Spietato” (speelduur 50 minuten) en we worden getrakteerd op een sound bestaande uit keyboards, drums en scheurend psychedelisch gitaarwerk met heel wat fuzz. De nummers dragen psychedelische titels als “There Is No Trip For Cats” ,“The Wheels Of Memory” of “Something About The Clouds”. Laatstgenoemde song combineert een minimaal repetitieve keyboardsequentie met weer dat scheurende gitaarwerk in een lange solo. Mijn favoriet, de tweede track “Hierophantes”, lijkt wel instrumentale old school Pink Floyd of Hawkwind. Met zijn bezwerend, hypnotisch basgitaarspel en gierende gitaarsolo’s over psychedelische keyboards escapades en veel fuzz effecten is het het eerste hoogtepunt van het album. Het album eindigt met mijn andere lieveling, de haast een kwartier durende titelsong “Fiore Spietato”.

Piero Ranalli deed weer zowat alles zelf: de composities, het bespelen van de meeste instrumenten, het opnemen en mixen in zijn eigen opnamestudio Pineal Gland Lab en de release op zijn eigen Pineal Gland label. Alleen het drumwerk werd uitbesteed aan ene Mr. Fist. Piero Ranalli nam zowel het bass- als gitaarwerk en de synthesizers voor zijn rekening. Het prachtige psychedelische artwork is dan weer van ene Bianca Carestia, die zowaar zijn echtgenote blijkt te zijn. Een welverdiende 8,5 voor de muziek en een 10 voor het prachtige artwork!

Website

Facebook

Reverbnation

Henk Vereecken
17/03/2017