Misschien hebt u ooit nog gehoord van Martyn Bates, al was het maar omdat deze meneer vaak samen werkte met ene Anne Clark wat hem meteen aan de scene linkt. Maar diezelfde Martyn Bates was ook solo actief en met zijn allicht meest bekende band Eyless In Gaza. Zegt u niets, dan vermoed ik dat deze eigenzinnige, experimentele “Insect Silence” u niet zal weten te beroeren.

Maar er is natuurlijk ook Alan Trench diens naam opduikt in groepen als Orchis, Temple Music of Black Lesbian Fisherman. Meer nog de man stond mee aan de wieg van het World Serpent label en distributiehuis en dat laatste zou toch een belletje moeten doen rinkelen? Neen, klik dan maar door.

Beide heren samen zijn Twelve Thousand Days en met deze “Insect Silence” reeds aan hun vierde album toe, al is deze vierde wel de eerste die door Dark Entries handen en oren gaat... “Insect Silence” is, naar verwachting een weinig conformistisch, eerder licht experimenteel album geworden dat esoterische / psychedelische - en dark folk verbindt met middeleeuwse tot experimentele avant-garde elementen. Maar er is nog veel meer.

Met opener “Death Went Fishing”, gepenetreerd door een klagende gitaar, valt het allemaal nog wel mee. Doch het duo weigert zich op wat voor genre dan ook vast te pinnen “Mad As The Mist” (zie clip) lijkt een minnestreel die te veel Silke Bisschof luisterde, op de woorden van dichtkunstenaar Yeats die wel meerdere keren (“A Coat”, “Arrow”) opduikt op dit album.

Maar er zijn ook andere stukjes muziek, bijna atonaal, met belletjes en fluitjes waarmee je een 10-jarige moeiteloos de gordijnen injaagt. Onheilszwanger zoals op “Night Harmonium” of nog in het heksenepos “Invoke Hekate” inclusief akelige synth arrangementen. Current 93 is ook een naam die meermaals op duikt bij het beluisteren van dit album, dat meerdere luisterbeurten nodig heeft en stilte, stilte om elke geluidslaag, elke noot, elke riedel vol tot zijn recht te laten komen en eerlijk is eerlijk dat doet deze "Insect Silence” pas na een vijftal luisterbeurten. Correctie, intense luisterbeurten.

Dit is muziek waar u moet voor gaan zitten (of liggen) dan pas beseft u hoe “Old Ladies As Birds” klinken. “Errant Desires” is sfeervol, wordt uitgerold als een klaagzang die zich optrekt aan een flauw straaltje zon, ook “Pathless” krijgt een aparte vermelding al was het maar omdat dit experimentele stukje muziek makkelijk de 16 minuten haalt. 16 minuten waarin zowat alle stijlen, tot krautrock toe, die op dit album in hun koppige zelve aanwezig zijn, worden gecombineerd.

Kortom, ik hoop hier een beeld te schetsen van hoe deze Twelve Thousand Days hun dagen doorkomen, ogenschijnlijk rustig voortkabbelend op de golven van het leven maar met een onderhuidse spanning als van ‘little boy’ tijdens zijn duik naar Hiroshima...

Twelve Thousand Days

Kurt Ingels
06/11/2018