|
|||||||||||||
Het label Mital-U doet in Zwitserland ongeveer hetzelfde wat LTM in de UK doet: het heruitbrengen van (soms bijna vergeten) oude glorie zodat de huidige generatie alternatievelingen geen excuus meer heeft om oud goud links te laten liggen... Wat Mital-U betreft is het na Grauzone en Mittageisen (leest u zeker onze reviews elders op de site) nu de beurt aan de Vyllies... De wie en watte...? Drie zwitserse dames besloten begin jaren 80 gezamelijk om de universiteit vaarwel te zeggen en zich toe te leggen op hun gemeenschappelijke passie: muziek. Onder de aliassen van Manu Moan, Ursula Nun en Ilona Prism (klinkt heerlijk theatraal, niet?) werd The Vyllies opgericht, deze naam lenend uit de slavische folklore. Vela's zijn vrouwelijke kwelgeesten die hun mannelijke slachtoffers verleiden en hen vervolgens naar een gewisse dood voeren. Een beetje zoals de sirenen dus, al zou je een Vyllie ook wel kunnen zien als metafoor voor een Femme Fatale... Met de eerste EP uit 1984 wordt al meteen de juiste toon gezet: 5 nummers die zwaar leunen op een donkere synthsound en die tekstueel eenvoudig doch effectief zijn. Er wordt geopend met Purple Gorilla, een verhaaltje over een gorilla die een mensenbrein krijgt getransplanteerd en vervolgens (hoe kan het ook anders?) volledig lös gaat. Belangrijkste nummer is een oerversie van het aanstekelijke Whispers in the Shadows, dat later herwerkt zal worden en zelfs van een mooie clip wordt voorzien. Een jaar later volgt een tweede EP, Velvet Tales, waarin vooral The Sky is Full of Stitches uw aandacht waard is. Datzelfde jaar komen ze nog aanzetten met Lilith, een album waarin hun obscure maar toch wave/poppy geluid nu volledig tot zijn recht komt. Lilith is te onthouden voor de nu defenitieve versie van Whispers in the Shadows (ongelooflijke oorwurm, dat deuntje!) en ook het repetitieve Give Me a Name, dat met enige fantasie een voorloper zou kunnen zijn van de sound van Relatives Menschsein. Twee jaar later trekken The Vyllies naar Londen en hopen ze met een gemoderniseerd geluid een breder publiek te veroveren. Helaas klinkt Sacred Games uit 1987 iets teveel -naar mijn zin- als een soort gepimpte 80's disco en lijkt de échte ziel van The Vyllies niet tot zijn recht te komen. Voorbeelden hiervan zijn (single) Now We Fall en The Amazon Archer. Maar hey: er zijn genoeg mensen die wél van synthpop houden, toch? The Vyllies hielden het in 1988 voor bekeken, maar ondertussen hadden ze wel een goede basis gelegd voor wat een jaar later zou uitgroeien tot de Neue Deutsche Todeskunst. Akkoord: The Vyllies hebben nooit in het duits gezongen, wat toch een van de voorwaarden is om over NDT te kunnen spreken. Het waren dan ook geen duitsers, maar is Tilo Wolff ook geen zwitser...? Ik maak me echter sterk dat ze met hun theatrale podiumprésence, hun kledij (zie het meisjesuniform op wave-fuiven in de jaren 90) en hun donkere synthmuziek zeker een invloed moeten gehad hebben op NDT-bands als Goethes Erben (what's in a name), een allervroegste Lacrimosa en Relatives Menschsein. De nostalgici onder ons zullen het met me eens zijn: daar kunnen we The Vyllies enkel dankbaar voor zijn! Voer voor alle zwartjassen die nog geven om hun roots...! http://www.mital-u.ch/the-vyllies Jan Denolet |
Volgende besprekingen
Hell Preachers, Inc./Ugly Custard - Supreme Psychedelic Underground/Psicosis
Legionarii - Disciples Of The State
Auswalht - Pagan Theory
THYX - Below The City
Generation Of Vipers - Howl And Filth
Edirol Orchestra - Autumnal
Collapse Under The Empire - The Silent Cry
Zola Jesus - Versions
Hunter Complex - Heat
Götterdämmerung - Urban Gothic
Andere besprekingen van THE VYLLIES
The Vyllies - The Vyllies EP