We blijven na de heerlijke instrumentale trip die Carlo Baja Guarienti ons leverde in ons favoriete muziekland, Italië.

Met The Voices gooien we het evenwel over een geheel andere boeg: alwaar Guarienti volop koos voor een volledig instrumentale invulling, gaat Paolo Ferrante (de man achter The Voices) conform de naam van zijn project voor de rijke facetten van het menselijk stemgeluid.

Naar eigen zeggen schuilt er een heel arsenaal aan verschillende stemmen in Ferrante’s keelholte, wat onze nieuwsgierigheid alvast prikkelde. Stemkunstenaars als Diamanda Galas, Meredith Monk en Keiji Haino behoren alhier tot de huisfavorieten maar al snel is duidelijk dat Ferrante een dergelijk hoog niveau niet halen kan. Oneiric Anthem bevat 10 a capella songs, netjes verdeeld over twee mini cd’tjes: een Day Side en een Night Side, maar dit in een ruk (ondanks de korte speelduur van slechts 38 minuten) uitluisteren stelde ons geduld zwaar op de proef.

Ferrante realiseerde zich dat het leven bij zijn band Secretpath (progessieve black/death metal) op begon te raken. Maar nood hebbend aan een creatieve uitlaatklep, maakte hij van de nood een deugd en blies hij The Voices in het leven.

Zelf meer en meer in de ban geraakt van avant-garde muziek verplaatste hij zich voor dit project dan ook in deze richting. A capella muziek die tal van avantgarde genres zoals free jazz, psychedelica, neoklassiek maar ook meer exotische invloeden (het gebruik van Oosterse zangtechnieken) verbindt, met voldoende plaats voor improvisatie.

Een gedurfde release, zoals u kan raden, en een gebrek aan variatie over de ganse lijn, maakt dit tot een moeilijk verteerbaar werkje.

Ferrante gebruikt veelal Gregoriaans aandoende koorstemmen als achtergrondbegeleiding, om daarboven hoog of laag (en soms beiden tegelijkertijd) de teksten te declameren. Na een paar nummers heb je het kunstje wel gehoord, en begint de verveling toe te slaan.

Als hij bij nummers als ‘The Bare Unbearable Bearings Of A Bear’ zijn metalroots middels diepe grunts in de verf wil zetten, vinden we het resultaat al snel potsierlijk. En dan hebben we het nog niet gehad over de haast hysterische, met valse operastem gezongen strofes in het begin van de song.

Door de gigantische stroom aan fantastische releases uit dit land, moeten we na beluistering van The Voices toch concluderen dat het niet al goud is wat blinkt, zelfs niet in Italië.

Opmerkelijk is deze release wel te noemen, over de mooie uitgave valt ook iets te zeggen, (de gelimiteerde boxset bevat naast de handgeschilderde houten doos tevens een fles zelfgemaakte chocolade/chili peper likeur (om het zoete en pittige van de release te benadrukken) alsook een pot acaciahoning, een van de zoetste soorten die er te vinden zijn. Van deze speciale uitgaven zijn er slechts tien exemplaren, dus zoetebekken treuzelen best niet te lang) maar muzikaal blijft het zoete goedje dat Oneiric Anthem is niet aan ons verhemelte kleven.

The Voices

Dimi Brands
19/05/2017