Eén van de best bewaarde post punk / gothic rock geheimen uit het verre Amerika is ongetwijfeld deze The Rope, een viertal uit Minneapolis. Toen ik in 2011 hun titelloze ep in handen kreeg stond ik te springen van enthousiasme; sterk melodieuze donkere nummers die telkenmale mijn gevoelige snaar wisten te raken.

Twee jaar later werd dit, na de eerste uitgave in eigen beheer, formeel heruitgegeven en in 2016 verscheen, weer in eigen beheer (begrijpe wie kan) “Water Rising”, een ep waaraan collega Xavier Kruth verslaafd raakte. Het zijn diens eigen woorden.

Nu, 2019, is er eindelijk een eerste volwaardig album, “Lillian” gedoopt, en dan zijn de verwachtingen uitermate hoog. Altijd gevaarlijk. Maar, The Rope brengt het er in hun eigen typische stijl met een grote onderscheiding vanaf. Heerlijk is dit, waar gothic post punk ontmoet danst zelfs de indie/shoegaze liefhebber vrolijk de horlepiep. Iedereen zou eigenlijk moeten dansen!

Ik kan, met de beste wil van de wereld, niks verkeerd zeggen over deze “Lillian”, 10 nummers die bij een eerste luisterbeurt niet meer loslaten, van weemoedig en wanhopig tot bijna vrolijk en vol levenslust. Gevoelens, twee uitersten, die je niet zelden overvallen, zelfs bij het beluisteren van één en hetzelfde nummer. Ik ken er weinigen die het hen nadoen.

Mede door de zwierige gitaren en de sterke melodielijnen schuilt er altijd hoop in het oeuvre van The Rope. Het enige nummer op dit album dat een link legt met het verleden van The Rope is de mooie opener “Eyes” dat we ook terugvinden op het ep debuut “The Rope” uit 2011.

Meteen is de toon gezet, het titelnummer “Lillian” (zie clip) is vrij rockerig en strak, de wanhopige melodie van “Dying Days” blijft door mijn hoofd spoken, “Terminus” zet meteen aan tot dansen en dan die overweldigend melodie, nog van dat! En ja hoor, The Rope is gul; al is “Given To The Gun” weemoediger op een stevig pompend ritme na, het blijft even mooi en krachtig.

Maar goed het heeft weinig zin hier elk nummer als zijnde fantastisch te beschrijven, het mooi dromerige en beetje tranende “Gravity” haal ik toch nog graag een keer aan. Ik ben overtuigd, met The Rope heeft het Swiss Dark Nights label een goudhaantje binnen gehaald. Dat zo veel labels in al die jaren doof zijn gebleven voor dit geluid, ik begrijp het niet.

Maar goed, nu is er dus deze “Lillian” een beetje een plichtkoop voor elkeen die smelt voor potige postpunk met gothic rock impact. Deze komt sowieso in mijn eindejaarslijstje. Blij als een kind ben ik, ja ik spring opnieuw van enthousiasme. Wat kan muziek toch mooi zijn en veel meer zeggen dan boeken vol woorden. Grote onderscheiding, proficiat heren. Waneer toeren jullie door Europa?

The Rope (facebook)

Kurt Ingels
05/05/2019