|
|||||||||||||
Eén van de best bewaarde post punk / gothic rock geheimen uit het verre Amerika is ongetwijfeld deze The Rope, een viertal uit Minneapolis. Toen ik in 2011 hun titelloze ep in handen kreeg stond ik te springen van enthousiasme; sterk melodieuze donkere nummers die telkenmale mijn gevoelige snaar wisten te raken. Twee jaar later werd dit, na de eerste uitgave in eigen beheer, formeel heruitgegeven en in 2016 verscheen, weer in eigen beheer (begrijpe wie kan) “Water Rising”, een ep waaraan collega Xavier Kruth verslaafd raakte. Het zijn diens eigen woorden. Nu, 2019, is er eindelijk een eerste volwaardig album, “Lillian” gedoopt, en dan zijn de verwachtingen uitermate hoog. Altijd gevaarlijk. Maar, The Rope brengt het er in hun eigen typische stijl met een grote onderscheiding vanaf. Heerlijk is dit, waar gothic post punk ontmoet danst zelfs de indie/shoegaze liefhebber vrolijk de horlepiep. Iedereen zou eigenlijk moeten dansen! Ik kan, met de beste wil van de wereld, niks verkeerd zeggen over deze “Lillian”, 10 nummers die bij een eerste luisterbeurt niet meer loslaten, van weemoedig en wanhopig tot bijna vrolijk en vol levenslust. Gevoelens, twee uitersten, die je niet zelden overvallen, zelfs bij het beluisteren van één en hetzelfde nummer. Ik ken er weinigen die het hen nadoen. Mede door de zwierige gitaren en de sterke melodielijnen schuilt er altijd hoop in het oeuvre van The Rope. Het enige nummer op dit album dat een link legt met het verleden van The Rope is de mooie opener “Eyes” dat we ook terugvinden op het ep debuut “The Rope” uit 2011. Meteen is de toon gezet, het titelnummer “Lillian” (zie clip) is vrij rockerig en strak, de wanhopige melodie van “Dying Days” blijft door mijn hoofd spoken, “Terminus” zet meteen aan tot dansen en dan die overweldigend melodie, nog van dat! En ja hoor, The Rope is gul; al is “Given To The Gun” weemoediger op een stevig pompend ritme na, het blijft even mooi en krachtig. Maar goed het heeft weinig zin hier elk nummer als zijnde fantastisch te beschrijven, het mooi dromerige en beetje tranende “Gravity” haal ik toch nog graag een keer aan. Ik ben overtuigd, met The Rope heeft het Swiss Dark Nights label een goudhaantje binnen gehaald. Dat zo veel labels in al die jaren doof zijn gebleven voor dit geluid, ik begrijp het niet. Maar goed, nu is er dus deze “Lillian” een beetje een plichtkoop voor elkeen die smelt voor potige postpunk met gothic rock impact. Deze komt sowieso in mijn eindejaarslijstje. Blij als een kind ben ik, ja ik spring opnieuw van enthousiasme. Wat kan muziek toch mooi zijn en veel meer zeggen dan boeken vol woorden. Grote onderscheiding, proficiat heren. Waneer toeren jullie door Europa?
The Rope (facebook) Kurt Ingels |
Swiss Dark Nights RecordsVolgende besprekingen
The Overlookers - Teenage Wet Dreams
Nature Of Wires - Reborn ep
Ketil Bjørnstad - Rainbow Sessions (New Edition)
Analogue-X - Imaginary
Going To Catalunya - Going To Catalunya
Nachtfalter - Was Bleibt
Soulimage - Human Kind - Animal Mind
Stalingrad Valkyrie - Martyrium Europae
Various Artists - In Progress Volume III
Trondheim EMP - Poke It With A Stick / Joining The Bots
Andere besprekingen van THE ROPE
The Rope - Collection
The Rope - Waters Rising
The Rope - The Rope ep (officiële versie)
The Rope - The Rope ep
België is sedert de jaren 80 altijd al een notoire leverancier geweest van alternatieve muziek. Muziek die vaak wereldwijd op erkenning kon rekenen maar nooit echt sant in eigen land was. Enige erkenning volgt in het beste geval pas jaren of decennia later als de feiten het inzicht van de zeldzame professionele muziek journalist wel tot ...
Crooniek heeft zijn eerste cd uit: 'Trail of Time'. Tenminste als enkel Crooniek, want eerder al bracht het blazersensemble uit Kampenhout cd's uit met Olivier & Crooniek, en als onderdeel van Winterstille. Crooniek is een ensemble dat verbonden is aan Gerry Croon, redacteur bij Dark Entries. Gerry schrijft graag arrangementen ...
Indien de naam Feralia Planitia, soloproject van Simona Dellamorte, u nog niks zegt dan verwijs ik u graag door naar de recensie van diens debuut EP (uitgebracht in 2021 door Desert Island Music) op deze site. Na dit dubbelinterview met Das Auge, soloproject van Hans Plasma, zal ze voor u nadien alvast geen onbekende meer zijn. Samen met de ...
Terwijl u en ik nog altijd wachten op de al ‘eeuwen’ (nu, zo lijkt het wel) nieuw albums van meneer Smith en de zijnen komt er alweer een heuse box. Ditmaal worden live opnames uit de jaren 70, 80 en 90 gepresenteerd, goed voor 6 cd’s en 54 nummers. Al komen sommige nummers, die steevast al decennia de The Cure set halen, ...
Pussy Riot is vandaag weer razend relevant. Sinds hun ontstaan voert Pussy Riot een kruistocht tegen Poetin, waardoor ze ook op de harde wijze konden kennismaken met het Russische repressieapparaat. Nu Rusland een ‘speciale militaire operatie’ begonnen is in Oekraïne, is de repressie tegenover andersdenkenden nog toegenomen. ...
Het was al een tijdje rustig rond Agent Side Grinder. Iets wat Pete Burns ook is opgevallen. Pete Burns is dan ook de andere ik van Kill Shelter. Die laatste naam is geen onbekende meer, nooit vies geweest van enige samenwerkingen en vaak werkzaam als producer voor tal van bands.
Kill Shelter mag een identiteit hebben die vaak weerkeert. ...
En dat is niets om ook maar een klein greintje schaamte voor te kennen, want schaamte is de schaduw van de liefde. Vaselyne, het buiten proporties aanstekelijke duo met Yvette Winkler en Frank Weyzig bereidt zich voor op een album dat er tegen 3 juni staat aan te komen. The Sea Says mag alvast iets zijn om naar uit te kijken. Getuige daarvan ...
Pussy Riot haalt weer het wereldnieuws. Maria Oljochina - een van de leden van Pussy Riot die in 2012 tot twee jaar werkkamp veroordeeld werd na een subversief optreden in de Christus Verlosserkathedraal in Moskou - is samen met haar vriendin in het geniep uit Rusland gevlucht. Dit betekent ook dat ze kan deelnemen aan de huidige tournee, ...
Het was geleden van in 2005 dat ondergetekende Dead Can Dance nog in levende lijve had gezien. De doortocht in 2013, in Vorst ‘Galmpaleis’ Nationaal -prima livealbum, dat wel- had ik immers gemist, evenals het concert in Cirque Royal in 2019... Ook deze keer scheelde het niet veel, doordat DCD wegens de Covid-pandemie zich genoodzaakt ...