Twee jaar geleden kwam deze groep uit de Big Apple vanuit het niets opduiken, meevarend op de modieuze golven van de indie en fuzzy gitaarpop revival. Ondertussen zijn ze de hedendaagse vaandeldragers van dit genre. Sinds eind maart is er deze 'Belong', de opvolger van hun titelloze debuut van 2009. Ze hebben alle registers opengetrokken met medewerkers als Alan Moulder (Jesus And Mary Chain, Ride) en Flood (U2, Depeche Mode). Maar samenwerkingen met zulke grootheden garandeerd uiteraard niets, kijk maar naar Goose die hun hoes lieten maken door de ontwerper van Pink Floyd maar een eerder zwak werkstuk afleverden.

Op hun eersteling behandelden ze hun liefde voor de 80's indierock. Leuk om te horen dat ze het nu over een andere boeg gooien. Opener Belong klinkt bijvoorbeeld vreemd genoeg net als The Smashing Pumpkins, een groep waar ik echt van hou, en ze brengen het goed dus ik ben meteen mee. Het volgende (Heaven's Gonna Happen Now) heeft een vlot en catchy synthlijntje maar na een tijdje bekruipt me het gevoel dat ze hier toch vrij berekend te werk gaan. Vooral de plaatsing en de vanzelfsprekendheid van die paar seconden gitaarnoise zijn opvallend. Heart In Your Heartbreak is meer surfrock met afwisselend catchy synthmelodieen en sporadisch harder gitaarwerk, maar alles braaf genoeg voor bakvissen.

Gelukkig zit er nog meer eigenzinnigs tussen, Anne With An E (knipoog naar het Madchester van de Happy Mondays?) heeft een mooi contrast tussen de fuzzy stem en de minimale maar scherpe gitaar. Even In Dreams heeft een trage opbouw maar eens de gitaar losbarst hoor je een popnummer dat perfect in mekaar zit en toch naïef klinkt, zo hoort het dus.

Spijtig genoeg is het vanaf dan eventjes treurnis troef, met het clichématige My Terrible Friend en de softe grungerock van Girl of 1000 Dreams. Afsluiter Strange is wel een schot in de roos en is te vergelijken met My Bloody Valentine. Zanger Kip Berman gaat op deze plaat voluit op de voorgrond en toont zich een echte frontman.

Deze Belong brengt niet wat ik ervan verwacht had wat ik enkel maar kan toejuichen. Voor fuzzy shoegaze doordrenkt van de eighties verwijs ik u liever door naar The Soft Moon (ik kan er niet over zwijgen), voor iets meer radiovriendelijke indiepop met nineties invloeden is deze The Pains Of Being Pure At Heart het summum.

En uiteraard te koop bij de Wool-E-Shop.

Chris Konings
18/06/2011