Het is alweer van 2007 geleden dat Wayne Hussey en zijn discipelen ons met een nieuwe studioalbum om de oren sloegen. Ik heb het dan over “God Is a Bullet” dat in 2007 verscheen en waarvan u hier de Dark Entries review leest.

Uiteraard verschenen er in tussentijd verschillende dvd’s, live registraties en compilaties allerhande waardoor de groep nooit echt uit beeld verdween. Een goede zet van Wayne Hussey die ondertussen ook oude medestrijders Graig Adams en Simon Hinkler opnieuw omarmde en in The Mission fan Mike Kelly een nieuwe gedreven drummer vond.

De groep mag dan al meermaals zijn gesplit, geloven doen we Wayne Hussey al lang niet meer, nu is er een nieuw studioalbum, “The Brightest Light” gewoon omdat we er goesting in hadden aldus de groep. The Mission bestaat uit rasmuzikanten, die allicht op een podium zullen doodvallen en tegen wil en dank een zware erfenis met zich mee dragen. Was dit niet het groepje dat na The Sisters Of Mercy hun predikende make love not war goth op de scene losliet? Ik dacht het wel.

“The Brightest Light” vangt aan waar “Goth Is a Bullet” ophield. Toen al was duidelijk dat de groep, die met “Aura” (2001) tot groot jolijt van de oude fans nog eens naar de wortels waren afgezakt, het meer in de psychedelische rock ging zoeken. Een ontwikkeling die zich op dit nieuwe album heeft doorgezet want met het oude goth label heeft dit eigenlijk weinig of niets meer te maken al herken je, mede door de typerende stem van Wayne Hussey, nog altijd The Mission.

Meneer Hussey is trouwens goed bij stem en wie zich meerdere luisterbeurten getroost ontdekt een evenwichtig en coherent album van een groep die nog altijd plezier vindt in het samen spelen. De meer bombastische en pathetische stukken die we kennen van de groep werden uitgegomd (al blijven er wel doorslagjes) en het geheel klinkt opvallen donker en ademt een zeker serieux. Ja, er hangt een bluesy feel over dit schijfje dat luisterbeurt na luisterbeurt groeit .

Hoogtepunten zijn wat mij betreft, “Sometimes The Brightest Light Comes From The Darkest Place”, “The Girl In A Furskin Rug” (één van de nummers die best aansluit bij de gekende The Mission stijl), “From The Oyster Comes The Pearl” (idem als hiervoor), het mooie melancholische en naar het einde toe getormenteerde “Swan song” en het akoestische sluitstuk "Litany For The Faithful".

Bij “Ain’t No Prayer In The Bible Can Save Me Now” waan je je rond het kampvuur in de farwest, op het toegankelijke en zelfs een beetje speelse “Just Another Pawn In Your Game” horen we allicht voor het eerste in het The Mission oeuvre een mondharmonica.

Na een eerste luisterbeurt van dit nieuwe album was ik wellicht niet verder gekomen dan een magere 6, doch na meerdere keren luisteren blijft dit een groeier en da’s altijd een goed teken. Oude wijn behoeft geen krans. The Mission doet gewoon z’n ding en de fans van de groepen zullen in het slechtste geval alleen even moeten wennen.

The Mission

Kurt Ingels
19/10/2013