|
|||||||||||||
Het staat al decennialang buiten kijf dat Belgen over het algemeen de kennis van de bescheidenheid met graagte omarmen en waar chauvinisme een vies woord durft te zijn. Waarom dan wel zou je vragen ? Geen idee. Hoe klein dat stipje van ons ook mag zijn op de grote wereldkaart, en hoe scheef het hier wel eens durft te lopen, naar muzikale normen en creativiteit hoeven we ons nergens voor te schamen. Integendeel zelfs. Er loopt heel wat talent rond dat vaak een aanhang kent rond de plaatselijke kerktoren, en mits wat geluk in een nabijgelegen dorpje eens op een in elkaar getimmerd podium mag staan. We willen hen allen niet te eten geven. Wie dat wel mag is The Me In You, Hagelanders die al goed twaalf jaren van bestaan kennen en in al hun soberheid de schoonheid van het lied naar buiten dragen. De Grote Doorbraak was er tot dusver niet. Tevreden moeten zijn met wat airplay, vooral op Radio 1 en wel eens een StuBru. Podia bevolkt die nochtans in de Muziekodroom staan, of de Trix, de Vooruit of Paradiso tot zelfs dat van Pukkelpop. Kleinschalig mag je The Me In You zeker niet noemen, zelfs Jeroen Meus is fan. The Me In You mocht dan ook de begingeneriek schrijven voor Dagelijkse Kost. En toch, zo alledaags is The Me In You niet. En net dat maakt het allemaal zo boeiend. How Does If Feel To Be Wrong All The Time is hun inmiddels vierde album, wederom in een productie van Gaëtan Vandewoude van Isbells. Een vierde album dat werd ontwikkeld in de tijden dat de wereld op zijn gat lag en bubbels niet enkel in champagne zaten. Het levert een album op dat weet te beklijven, met een ondergrond van een gemoedelijke soundscape dat zich onopvallend blijft vastnestelen doorheen het geheel. Het geldt slechts als onderlaagje waarop een variëteit aan straf gecomponeerde songs zich huisvesten. Melancholie als meerwaarde, waar de samenzang tussen Stijn Claes en Han Wouters geen wedstrijd vormen maar vooral een boeiend en coherent geheel. De rode draad doorheen dit album, wegens nergens vervelend, nergens enerverend, maar vooral bijzonder charmant. Met een eerbetoon aan Adam Yauch van de Beastie Boys (The Day MCA Passed Away) of het uit alledaagse geluiden bestaande Before And After Silence. Gerustheid die vernieuwend klinkt en net daarom alleen al zo bijzonder klinkt. De hoofdmoot van deze How Does It Feel bevindt zich hoe dan ook in de fraaiheid van het volledige album. The Me In You mag zijn bescheidenheid opbergen en groots worden. En dan druk ik me nog licht chauvinistisch uit.
Danny Quetin |
Volgende besprekingen
Killthelogo - Reset
Silver Dust - Lullabies
Anderes Holz - Continuo
C.H. District - Live at XIX Wrocław Industrial Festival
Silent Runners - Statues & Ornaments
Jarl - Phonophobia
Thanateros - On fragile Wings
Ultra Sunn - Night Is Mine ep (Vorwärts edition)
Mark E Moon - Lux Vindictae ep
Dead Lights - Doom Doom Trash ep
In hetzelfde genre: INDIE
The Search - The Search For Connection Contact And Community
M!R!M - It’s Not Enough Anymore
The Walkabouts - Travels In The Dustland
The Bent Moustache - Pastures New Seasons Turn
Ruiz - RuizRadioRevolution
Muffler Men - Trigger And Fly
Hard-Fi - Killer Sounds
Airship - Stuck In This Ocean
Dadajugend Polyform - Louis De Marsalle
Moddi - Floriography