|
|||||||||||||
Ik was haast vergeten dat ze er nog waren... De Amerikaanse The Mission zeg maar, actief sinds 1992 wist The Last Dance met hun debuut “Fairytales” (1996) ook bij ons een zekere aanhang bij elkaar te spelen al brak de groep nooit echt door. Tragisch was ook het overlijden van hun drummer Ivan Dominguez op Belgische bodem in 2002, aan de vooravond van hun optreden op Eurorock. Het optreden ging door als eerbetoon aan hun plots overleden drummer en omdat die het vooral niet anders had gewild... Ik geef nog mee dat de groep er na 2005 even mee ophield om 10 jaar later plots op te duiken met deze “Ruins” die mede dankzij de financiële hulp van fans tot stand kwam. Meer nog één die hard van, Kat, zette de groep aan om eindelijk werk te maken van een nieuw album, temeer zij er weet van had geen jaren meer op deze aarde te zullen vertoeven... The Last Dance maakte de klik, draagt op dit album een nummer “Kat Song” aan haar op een stoomde een album, waarvan een aantal nummers al jaren op de schappen lagen, klaar. Het resultaat is een intens, enigzins dramatisch dark rock / dark wave album geworden dat naast een aantal sterke momenten helaas ook een aantal mindere nummers kent, vooral naar het einde toe verzwakt deze “Ruins” ietwat en da’s jammer want vaak zijn de laatste nummers diegene die na het beluisteren van een album net blijven hangen en aldus sterk het eindoordeel bepalen. Het album opent nochtans sterk met “Mesmerize” en “Missing”, ook “Kat Song” -iets meer sentimenteel- en “Cages” zijn verre van onaardig. Het is duidelijk dat The Last Dance leden ondertussen doorwinterede muziekmakers zijn...iets wat ze nog eens bewijzen op “Scars” en de met piano aangestuurde “Thoughtless”. “Ruins” moet groeien en doet dat ook bij meerdere luiserbeurten maar mankeert wat heden ten dage zo belangrijk is een instant danshit, zo’n nummer waar je niet omheen kan en de dansvloer doet vol lopen. Doch dat was nooit het sterke punt van deze Amerikanen, die liever de kracht van de totaliteit van één album claimen dan een sporadische hit. “Rose” en “Medicine” zijn dan weer minder, net als “Still” maar da’s geheel subjectief. The Last Dance is terug met een degelijk album doch ik vrees dat “Ruins” ook weer niet de doorbraak zal beteken. In vergelijking met hun debuut is de groep taaier en harder geworden, minder dromerig en minder romantisch maar aardser en minder zweverig. Steviger moet hun voeten op de grond. En alweer moet ik spontaan aan hun geestesbroeders uit Engeland denken.
Kurt Ingels |
Volgende besprekingen
Tom John Wolff - Erde
Biosphere/Deathprod - Stator
Aidan Baker - The Sea Swells a Bit
JJ Cale and Terry Riley - Church of Anthrax
Ophite - Basic Mistakes
Luminance - Icons & Dead Fears
John Metcalfe - The Appearance of Colour
The Highbrow - Pelican Sounds
Raoul Sinier - Late statues
Phantom Winter - Cvlt
Andere besprekingen van THE LAST DANCE
The Last Dance - Once beautiful