|
|||||||||||||
Een Spaanse band uit de Catalaanse hoofdstad Barcelona. The Foxholes zijn een alternatief trio dat al sinds zijn ontstaan in 2006 schippert tussen vooral prog en wave. Ze zingen meestal in het Spaans, soms in het Engels. Dit nieuwe album “Hex” is echter een instrumentaal album (afgezien van stukken woordloze koorzang in een nummer). Zoals we van hen gewoon zijn brengen The Foxholes vlotte en tegelijkertijd ingenieuze en gesofisticeerde progrock met invloeden van wave en electro, met heel veel keyboards en synthesizers, gecombineerd met soms stevige, maar toch melodieuze gitaren. The Foxholes zijn al lang geen onbekenden meer voor Dark Entries. Als we goed geteld hebben is dit onze achtste review van de band en de derde van dit jaar na het album “Foxholesque” en het live album “Konzert” die beiden eigenlijk van 2020 dateren. “Hex” (6 tracks, 42 minuten speelduur) werd dus in de eerste plaats een prog album, met een dynamiek van rustig en ambient tot behoorlijk heavy (maar verwacht geen metal). Openingtrack “Hex” laat creepy donker ambiente synthtonen horen die me wat doen denken aan Goblin (denk aan “Suspiria”) of meer nog aan Mike Oldfield (denk aan “Tubular Bells” en de soundtrack van “The Exorcist”). Kortom, het album begint als een soort horrorfilmsoundtrack, compleet met een soort martial getinte percussie tegen het einde van de track. “Quarz” klinkt vervolgens als knappe en spannende prog met melodieus gitaarwerk en als toemaatje een wenende viool voor nog een dosis extra sfeer. In “Elvira” wordt de prog gemixt met meer electro getinte klanken. “Corey” is een lang nummer van haast 13 minuten met een wervelende mix van keyboards en (stevige) gitaren, met veel tempowisselingen, akoestische gitaarstukken en naar het einde toe ook stukken woordloze koorzang (‘lalalalala’) als van een bende middelbare schoolmeisjes. Het werd een erg speels prognummer waarbij de gezongen (‘lalalala’) en instrumentale melodieën alterneren en soms synchroon gaan. De vijfde en laatste track “Hexe” duurt een vol kwartier en is de meest wave getinte track. Na een ambient en droney begin, steken stevige prog gitaarstukken de kop op, afgewisseld met meer zweverige stukken, donkere synthklanken en een electrobeat. Zeiden we laatste track? We bedoelden eigenlijk de laatste reguliere albumtrack, want zoals steeds bij The Foxholes krijgen we ook hier weer een bonus track voorgeschoteld, afkomstig van een van de oude albums. Deze keer krijgen we een heropname van de song “Escaparatismo I” oorspronkelijk van het “Escaparatismo Còsmico” uit 2013, een stevige gitaar/synth progrocker die (alweer) ietwat naar wave en postpunk neigt.
Dit is ongetwijfeld het beste dat ik al van The Foxholes te horen kreeg en een aanrader voor de fans van artrock en donkere prog van Mike Oldfield en Steve Hackett tot Blue Öyster Cult. Bij het cd'tje zit als extraatje een Foxholes plectrum met de naam van de band, de website en de afbeelding van quartz kristallen.
Henk Vereecken |
Volgende besprekingen
Mildred In Oblivion - Sisyphus' Journey
Georgio Valentino - Lines of Flight
Super Florence Jam - Super Florence Jam
Ravenous - Forward To The Roots
Subterranean Source - Ellipsis
Super Florence Jam - We Always Knew It Would Come To This
Ton Globiter - KITNL Dark Hour Reprise (vinyl ep)
Glasgow Coma Scale - Sirens
Abraxas - Embrace Capitalism (Until It Strangles You) Remixed
Here-X - You're Coming Home ep (vinyl)
Andere besprekingen van THE FOXHOLES
The Foxholes - Konzert
The Foxholes - Foxholesque
The Foxholes - Sci-Fox
The Foxholes - Un Mal Menor
The Foxholes - Radio Cincinnati
The Foxholes - Escaparatismo Cósmico
The Foxholes - Com o doin fier no