|
|||||||||||||
Na een pauze van 10 jaar doken The Cascades in 2016, herleid tot een trio, terug op met het album “Something To Happen”. Genoeg reden voor het Echozone label om deze Duitse dark rockers op te pikken en hun terugkeer met de compilatie ”Diamonds And Rust” (2017) een extra duwtje in de rug te geven. Nu is er een nagelnieuw album “Phoenix” op datzelfde Echozone label dat een uitgerijpte dark rock / gothic rock formatie laat horen die na al die jaren matuur genoeg is om melodie aan een zeker serieux te koppelen. Ooit werden ze wel eens vergeleken met The Mission maar hun geluid op deze “Phoenix” is voller, strakker en krachtiger geworden waardoor dit eigenlijk al helemaal niet meer opgaat. Melodie en meezingrefreinen in de traditie van de Neue Deutsche Härte maar dan zonder te klinken als een typische band uit dit Teutoonse genre. Er wordt hier eerder gecombineerd met gothic rock invloeden wat maakt dat “Phoenix” een coherent en nummer na nummer vrij efficiënt album is geworden dat weinig ruimte laat voor enig gedraal of skip toets moment. Bij “Phase 4” moet ik vooral muzikaal aan The Sisters Of Mercy ten tijde van “Vision Thing” denken bijvoorbeeld iets wat je zeer voorzichtig zou kunnen door trekken voor het gehele album. Let wel op de woorden zeer voorzichtig. Voor zover ik mij The Cascades herinner is deze “Phoenix” voor mij zowat het beste album van dit trio op heden vooral omdat de combinatie van meezingrefreinen, melodie en kracht hier mooi is gelukt. Een paar voorbeelden? “Dark Daughters’s Diary” (zie clip), het titelnummer “Phoenix”, “Blood Is Thicker Than Blondes” of het sterke “Zeros And Ones”. “Ihr Werert Sein” is een schadeloos meezingertje voor de inlandse markt zeg maar, lonkend naar het binnenlandse succes van Mono Inc. Typisch is ook de opgefokte ballad die hier in de gedaante van “Behind The Curtain” komt en gelukkig niet al te lang blijft steken in die uitgesponnen hair metal gitaar riff. Gelukkig, spingt ook hier weer het direct toegankelijke refrein op de voorgrond. Ook “Superstar” valt al onder deze rubriek. Moeilijke muziek is dit dus niet. Vermeld ik ook nog even de geslaagde Hüsker Dü (kent u deze nog?) cover van “Diana” in twee versies nota bene,de M.W. Wild versie en een versie met een zekere Esther K.Widman op de vocalen. Met “Phoenix” leveren The Cascades een album af dat best zal gesmaakt door liefhebbers van onschadelijke dark rock met zin voor melodie, toegankelijk maar nog net alternatief genoeg, ideaal dus om deurtjes te forceren en je nadien verder te verdiepen in deze wondere wereld die ondanks de duisternis vooral zeer kleurrijk blijft. Ja, u mag hier even over nadenken.
Kurt Ingels |
Volgende besprekingen
The Wide - Paramount
Porn - The Ogre Inside - remixed
Marcus Gilvear - Sistra-Electra
Bill Thompson - Mouthful Of Silence
Aquavoice - Silence
Kevlar Bikini - Rants, Riffage And Rousing Rhythms
Varsovie - Coups Et Blessures
Parallel Worlds & Dave Bessell - Dystopia
Raoul Sinier - Death, Love & Despair
Various Artists - Zoom In 12: New Art Music From Lithuania
Andere besprekingen van THE CASCADES
The Cascades - Diamonds And Rust