Hoezo de muziekindustrie ligt op zijn gat ? Niks van, het is de desillusie die door hangjongeren in het leven werd geroepen. Om met al dan niet illegaal gedownloade muzak te liggen pronken op al even blinkende I-Pods en I-Phones en Aai weet ik veel.

De recht toe recht aan muziekliefhebber kiest nog steeds voor het echte werk. In die zin zelfs dat er in Italië nog tijd, ruimte en vooral veel goesting over was voor het oprichten van een nieuw platenlabel, met name Atmosphere Records.

Dat label wist al direct van start te gaan met 2 releases uit hun eigen bodem. De eerste release staat op naam van The Black Veils, dat met Dealing With Demons hun tweede album uitbrachten. De eerste ‘Blossom’ dateert van einde 2015.

De rode draad is zonder meer de strijd van vooral innerlijke demonen die zich nestelen in het brein van dit trio uit Bologna.

Mocht opener The Persistence Of Memory zijn uitgebracht ergens einde jaren 70 hadden The Black Veils ongetwijfeld de stempel van punkrock-band gekregen. Niet dat het gedateerd klinkt, verre van, maar het kent wel de rauwheid van toenertijdse bands. Al geeft die track niet bepaald de muzikale richting aan van waar deze Dealing With Demons voor staat. Het is gewoon de forse aftrap van wat nog komen moet.

Zoals Nothing Is Pure, dat de postpunk samenvat van wat te vergelijken valt met The Cult en vooral The Smiths. Het stemgeluid van Gregor Samsa klinkt dan ook als een melange tussen Morrissey en Ian Astbury. The Ghost Inside vangt aan met onheilspellende donkerheid om zo te evolueren naar een vakkundig geheel waar de baslijn van Filippo Scalzo een hoofdrol opeist en de uitkomst biedt aan een catchy track.

Het gitaartapijt van Mario d’Anelli mag zich gelden in Reptile (Chant For Cold-Blooded Creatures). De koelbloedigheid die zich met verve weet te manifesteren in beklijvende shoegaze/postpunk.

De schoonheid van het leven is onbestaande. De dorst lavend met de tranen van het onheil. De geur van de kogel, True Beauty Attacks. Het is een heerlijke track waar het bruggetje nog eens wordt onderstreept met een extra drumslag om zo de gelaagdheid een extra dimensie mee te geven.

Het meest opvallende nummer met de meest opvallende titel is Prinsengracht. Naar we vermoeden is dit het verhaal van een stukgelopen relatie na een weekendje Amsterdam. Het ingetogen liefdesverhaal dat zijn sporen heeft nagelaten en voor eeuwig een memorie zal blijven.

Vechten met de onderhuidse demonen, het heeft altijd wel iets van een bepaalde kommer en kwel. The Comforting Taste Of Another Springtime Torture had iets van The Smiths kunnen zijn op een nooit uitgegeven album.

De stukgelopen relatie krijgt een naam in Freya. De wonden van de LDVD likkend. Waarschijnlijk was ze ook met haar aanwezigheid ergens in Amsterdam. The Black Veils weten met deze miserie in ieder geval genoeg inspiratie te hebben om een nieuwe dimensie toe te voegen aan het begrip Shoegaze.

Titeltrack Dealing With Demons bewandelt ongeveer hetzelfde muzikale straatje, en probeert subliem een einde te breien aan de onrust in het hoofd. Het zwart-witte denken dat een plaatsje zoekt om ingekleurd te worden.

Als er dan toch demonen dienen bevochten te worden, mag het eerbetoon aan Heer Summerisle uit niet veraf zijn. De zoektocht naar een verdwenen meisje dat leidt richting een Schots eiland waar de zeden een wel heel andere invulling krijgen. The Black Veils maken met The Wicker Man (For Christopher Lee) een nieuwe soundtrack voor deze prent uit 1973.

Inhoudelijk eindigt dit album daar waar het begon, met The Disintegration Of The Persistence Of Memory. Dat na zijn einde nog een epiloog biedt om de strijd met de demonen het hoofd te bieden.

The Black Veils maken met deze Dealing With Demons een heerlijke plaat die ergens het midden houdt tussen superieure Shoegaze en Postpunk, waar je brein zich met demonische kracht in een niet bepaalde hersenhelft doet denken aan The Cult en vooral The Smiths. Laat het vooral goede kenmerken zijn.

Bandcamp

Facebook

Danny Quetin
12/03/2017