|
|||||||||||||
Goed, aan de naam alleen al kan je raden dat het hier om deathrock gaat. En als ik u zou vragen waar dit combo vandaan komt, dan zou u met Duitsland juist gegokt hebben. Uiteraard zijn ze geïnspireerd door de gitaar-wave van begin jaren 80. De groep is een viertal dat volgens het klassieke recept zanger-gitarist-bassist-drummer opereert, maar daar ook een flinke scheut synths en programmatie bovenop doet. Allemaal vrij voorspelbaar, maar het bevat ook alle ingrediënten om een goede deathrock-cd te maken. De muzikanten zijn bovendien ouwe rotten die al in verschillende groepen ervaring opgedaan hebben. Ze gaan er prat op invloeden uit progrock, electro-pop en metal te verwerken in hun muziek. De naam van de groep komt van een nummer van Killing Joke op de cd ‘Extremities, Dirt and Various Repressed Emotions’, en dat is een referentie die we graag horen vallen (want een cd waar ik als jonge gast dol op was en nu nog met plezier naar luister). Opener ‘Neon Judas’ drijft op een laag synths, waar de zware stem van zanger A. Westrich dreigend boven zweeft. Maar het vertoont al meteen een zwak punt: ik ben niet zo’n fan van de elektronische drumgeluiden en synthtonen, die wellicht bedoeld zijn om het jaren 80-gehalte op te drijven. De kletterende gitaren op ‘Rabbit Eye Movementz’ maken echter veel goed. Dit is het soort muziek die ik verwacht had van The Beautiful Dead. Maar op ‘Ghost In The Garden’ komen de vervelende synthgeluiden terug, en die verknoeien toch wat anders een perfecte hymne had kunnen zijn. En zo blijft de cd wat schipperen tussen klassieke gothrock (Festival Of Light, Road Up To The Sky) en wat kitcherig aandoende geluiden, bijvoorbeeld in het titelnummer. Absoluut dieptepunt is het ‘paa-papa-papa’-koorgezang in ‘Incognito’. Eindigen doen ze echter met klasse met een heerlijk uitgesponnen ‘Down Below’. Betekent dit nu dat ik conservatief ben en deathrock enkel aanvaard in zijn meest zuivere vorm? Neen hoor, integendeel. Ik ben dol op groepen die de grenzen overschrijden. Maar The Beautiful Dead overschrijden de verkeerde grenzen. Ze gaan richting pop en dance, en dat is terrein dat angstvallig vermeden moet worden. The Beautiful Dead valt dus een beetje tussen twee stoelen. Er is duidelijk een kant van the Beautiful Dead die ik kan appreciëren, en een andere minder. Dat heb je met groepen die eclectisch willen zijn en op een cd verschillende kanten tegelijk opgaan. Het is immers een moedig streven, maar houdt risico’s in. Een meer uniforme cd zou me in dit geval beter bevallen zijn.
Xavier Kruth |
SonoriumVolgende besprekingen
Puin + Hoop - Er zit een gat in de soep
Still Patiënt? - Retrospective 88*2*99
Supreme Soul - No One's All
Exponentia - Ghost
The Names - In Time
Vanguard - Let Us Fall ep
Prolife - Overheated 7'
NZ - Raw & Pure
Autopsia - Palladium
Terminal Gods - Machine Beat Messiah ep
Andere besprekingen van THE BEAUTIFUL DEAD
The Beautiful Dead - To Lunar Canyons
Gary Numan heeft een nieuwe plaat in de pijplijn. Op 21 mei komt 'Intruder' uit, een conceptplaat die voortbouwt op 'Savage' uit 2017. Waar 'Savage' handelde over een planeet die heropgebouwd moest worden nadat de klimaatverandering alle mogelijke rampen op de mensheid had afgestuurd, gaat 'Intruder' nog een ...
Het coronavirus is een middel van de natuur om wraak te nemen op de mens. Dat moet zowat de centrale stelling zijn van 'Different World', de laatste plaat van Enzo Kreft. Het is opnieuw een diepzinnige conceptplaat geworden, met deze keer als thema de coronapandemie, maar die ook voortbouwt op vorige werken als 'Turning Point', ...
Vindt u ook dat er nood is aan perspectief in deze veel te lang aanslepende coronacrisis? Dan raden we u aan om uw oor te luister te leggen bij Gert Kleinpunk. Hij weet immers dat het morgen terug beter zal gaan, en voor dat nummer heeft hij ook een prachtige clip gemaakt, aan de tafel gezeten met zijn companen Ezra (accordeon), Yorick (cajon) ...
In Gent worden terug de degens gekruist... wie een beetje op de hoogte is van groepen en de symbolen die ze gebruiken weet dat we het dan hebben over La Merde, het duo dat er aardig in slaagt om de neofolk-vlam in eigen land brandende te houden.
Dit resulteerde reeds in 3 zeer goed ontvangen cassettes die ze in eigen beheer uitbrachten. ...
Andreas Stitz, de anders zo energierijke zanger van het Duitse folk/chanson gezelschap Leichtmatrose heeft zijn gevecht met corona goed doorstaan. Dat het een diepe indruk op hem heeft nagelaten, bewijst deze videoboodschap .
Hier bij Dark Entries wensen we hem alvast een verder spoedig herstel toe.
Leichtmatrose
The Imaginary Suitcase – het soloproject van Laurent Leemans – heeft weer een nieuw epos uitgebracht: ‘The gods gave you victory today only to make your final defeat more bitter’. Dat is een hele mond vol en ook een heel pessimistisch citaat (van een Romeinse veldheer na een verloren veldslag tegen de Kelten), twee ...