|
|||||||||||||
Goed, aan de naam alleen al kan je raden dat het hier om deathrock gaat. En als ik u zou vragen waar dit combo vandaan komt, dan zou u met Duitsland juist gegokt hebben. Uiteraard zijn ze geïnspireerd door de gitaar-wave van begin jaren 80. De groep is een viertal dat volgens het klassieke recept zanger-gitarist-bassist-drummer opereert, maar daar ook een flinke scheut synths en programmatie bovenop doet. Allemaal vrij voorspelbaar, maar het bevat ook alle ingrediënten om een goede deathrock-cd te maken. De muzikanten zijn bovendien ouwe rotten die al in verschillende groepen ervaring opgedaan hebben. Ze gaan er prat op invloeden uit progrock, electro-pop en metal te verwerken in hun muziek. De naam van de groep komt van een nummer van Killing Joke op de cd ‘Extremities, Dirt and Various Repressed Emotions’, en dat is een referentie die we graag horen vallen (want een cd waar ik als jonge gast dol op was en nu nog met plezier naar luister). Opener ‘Neon Judas’ drijft op een laag synths, waar de zware stem van zanger A. Westrich dreigend boven zweeft. Maar het vertoont al meteen een zwak punt: ik ben niet zo’n fan van de elektronische drumgeluiden en synthtonen, die wellicht bedoeld zijn om het jaren 80-gehalte op te drijven. De kletterende gitaren op ‘Rabbit Eye Movementz’ maken echter veel goed. Dit is het soort muziek die ik verwacht had van The Beautiful Dead. Maar op ‘Ghost In The Garden’ komen de vervelende synthgeluiden terug, en die verknoeien toch wat anders een perfecte hymne had kunnen zijn. En zo blijft de cd wat schipperen tussen klassieke gothrock (Festival Of Light, Road Up To The Sky) en wat kitcherig aandoende geluiden, bijvoorbeeld in het titelnummer. Absoluut dieptepunt is het ‘paa-papa-papa’-koorgezang in ‘Incognito’. Eindigen doen ze echter met klasse met een heerlijk uitgesponnen ‘Down Below’. Betekent dit nu dat ik conservatief ben en deathrock enkel aanvaard in zijn meest zuivere vorm? Neen hoor, integendeel. Ik ben dol op groepen die de grenzen overschrijden. Maar The Beautiful Dead overschrijden de verkeerde grenzen. Ze gaan richting pop en dance, en dat is terrein dat angstvallig vermeden moet worden. The Beautiful Dead valt dus een beetje tussen twee stoelen. Er is duidelijk een kant van the Beautiful Dead die ik kan appreciëren, en een andere minder. Dat heb je met groepen die eclectisch willen zijn en op een cd verschillende kanten tegelijk opgaan. Het is immers een moedig streven, maar houdt risico’s in. Een meer uniforme cd zou me in dit geval beter bevallen zijn.
Xavier Kruth |
Volgende besprekingen
Puin + Hoop - Er zit een gat in de soep
Still Patiënt? - Retrospective 88*2*99
Supreme Soul - No One's All
Exponentia - Ghost
The Names - In Time
Vanguard - Let Us Fall ep
Prolife - Overheated 7'
NZ - Raw & Pure
Autopsia - Palladium
Terminal Gods - Machine Beat Messiah ep
Andere besprekingen van THE BEAUTIFUL DEAD
The Beautiful Dead - To Lunar Canyons