|
|||||||||||||
De Venus-trilogie van het Leuvense Tannhauser Orchestra breidt er een einde aan met hun vijfde album ‘Veneralia’. Verwacht je niet aan een orkest onder leiding van dirigent Phil Harmonie, maar weet dat songwriter Erick de Deyn het voormalige Tannhauser heeft gewijzigd in een trio, met naast de Deyn, Geert Janssens en Brecht Tijskens. Veneralia laat zich kenmerken door een meer poppy-geïnspireerde sound, een geluid uit hun beginjaren, maar dan wel aangevuld met het noisy geluid waar ze de afgelopen jaren een patent op hebben genomen. Net als bij hun voorganger Her Moutain opent ook deze nieuwe kwetsbaar en fragiel met Tannhauser Returns. Maar met vocals die meer stemvast zijn dan eender welke politicoloog in ons land. Eerder waren er al de singles The Listening Dark, Feel The Need en Rainbow Road, een categorie van songs waar ze gitaarriffs in laten losbarsten, doorspekt met een donker baslijntje. Met Inferno wanen we ons in een donker bos, nog nagenietend van een smeulend kampvuurtje. Olive Oil deed ons bijna beginnen te wokken, al zou het noisy aspect de groenten laten zwart blakeren. Het meer dan 7 minuten durende Red Hair had zelfs nog 3 keer zo lang mogen duren, geen seconde van verveling vast te stellen. Met Veneralia maakte Tannhauser Ochestra de ultieme plaat die hun levenswandel perfect samenvat, de pop-shoegaze van weleer aangedikt met de noisy gitaars en synths van weleer. Een aanrader. Danny Quetin |
Volgende besprekingen
Palace Winter - Medication
Yui Onodera - Semi Lattice
Leslie Winer / CM von Hauswolff - ①
Cawatana - Decline Of Privileges
Anna Gardeck - Bondage Women
Tripes - Suicide Jazz
Emmanuel Mieville - Ethers
Monnik - Horizon
Jóhann Jóhannsson - Sicario
Doganov - Conducting Chaos
Andere besprekingen van TANNHAUSER ORCHESTRA
Tannhauser Orchestra - Her Mountain