Helaba, heeft er misschien een spelduivel huisgehouden bij Dark Entries en moet die T geen L zijn? Kommaneukers en grammar nazi’s mogen op hun beide oren slapen: het gaat hier wel degelijk om een project genaamd Taibach.

Zou het dan..., zonder uw vraag verder af te wachten kan ik alvast bevestigend antwoorden.

Bij de afgelopen Amerikaanse presidentsverkiezingen wist Trump toch nog maar liefst ruim 74 miljoen stemmen te behalen. We vragen ons dan af hoeveel van hen er net zoals de ex-president van overtuigd zijn dat men vanuit China een nieuwe wereldorde aan het voorbereiden is, die van plan is om het beeld van de wereld integraal te hertekenen.

En stel je nu eens voor dat heel Azië aan dat zeil trekt! Want als er een eigenschap is die de Aziaten kenmerkt dan is het wel hun ijzeren discipline...

Zoals u weet trok de Sloveense groep Laibach enkele jaren terug naar Noord-Korea om aldaar nummers uit The Sound Of Music te brengen. Zoals alles bij Laibach een kunstwerk heet te zijn, zo waren de reacties ook zeer uiteenlopend: van ongeloof en verbazing tot schuimbekkende woede bij de linkse garde die niet kon vatten dat de groep zijn ziel verkocht aan een totalitaire dictatuur als die van Kim Jong-un. We herinneren ons nog dat Frank Gorissen van Militia toen het nieuws bekend gemaakt werd in een klap al zijn albums van Laibach te koop zette.

Nu, de nodige controverse en verkeerd begrepen worden is zowat een rode draad doorheen het oeuvre van Laibach, en het zal wel duidelijk zijn dat het hen net daarom te doen is.

Als het in Noord-Korea dondert, dan zijn de schokken blijkbaar voelbaar zo’n slordige 2000 kilometer voelbaar; meer bepaald tot in Taiwan.

Inderdaad, om terug te komen op uw denkbeeld uit een vorige alinea: daar waar Laibach staat voor de plaatselijke naam voor de Sloveense hoofdstad Ljubljana, daar staat Taibach voor ... euh het Taiwanese antwoord op Laibach. Je kan het voorwaar soms zo gek niet bedenken.

Nu, een Aziatische kopie van Laibach zou ik Taibach (het wordt uitkijken dat die dekselse spelduivel niet daadwerkelijk komt binnengeslopen in zinnen als deze) niet bepaald noemen. Als ik een gelijkenis moet trekken, dan denk ik in de eerste plaats aan een album als Kapital. Eerlijkheidshalve moet ik daaraan toevoegen dat het net vanaf dat moment is dat mijn interesse in de Slovenen begon af te nemen. Naar mijn smaak begon men dan het gegeven om popmuziek “ver-Laibach-iseren” om aan te tonen dat deze muziek in feite propagandamateriaal is net iets te veel uit te melken (met minkukels als ‘The Final Countdown’ tot gevolg) en was de keuze voor platte beats (‘Tanz Mit Laibach’) echt niet aan mij besteed.

De beats van Taibach blijven gelukkig wel industrieel klinken, gedrenkt in een badje van jaren 90 techno.

Laat het ook duidelijk zijn dat Taibach meer is dan een gimmick. Ze herzien de klassieke thematiek en de esthetische strategieën van de industriële muziek voor een hedendaags moment waarin verschuivende machtsverhoudingen tussen oost en west nieuwe hegemonieën en oude grieven opgraven. Hun krijgshaftige benadering van elektronica volgt in een broedsel van beslist cryptische undergroundmuziek: voortbouwend op het geluid van klassieke industrial bands (ik denk dan vooral aan Test Dept.) en techno uit de vroege jaren 90 en meer recente ontwikkelingen op het kruispunt van noise en ritmische muziek. De omstandigheden van escalerend etnisch-nationalisme, imperialistische ambitie, verval en historisch revisionisme binnen de Oost-Aziatische cultuursfeer vormen de achtergrond voor de grimmige uitgebreide theatraliteit van de band, die duidt op de mogelijkheid van ideologisch verzet door tactisch gebarenspel en subversieve bevestiging. Taibach treedt op als een noodzakelijke correctie voor een commercieel opgeblazen en zelfvoldane Aziatische culturele sfeer en omarmt het nutteloze Taiwanese nationalisme door de zelden bekritiseerde reactionaire tendensen van de regio te vieren als een document van zijn geschiedenis en zijn huidige politieke impasses.

Taibachs debuut-LP bevat een rauwheid en intensiteit die uitblinkt in clubcontexten en overgaat in meer gevarieerde strengen experimentele undergroundmuziek. Hoewel de muziek zelf gemaakt werd om af te spelen op geluidssystemen in imposante ruimtes zorgt het verslindende gebruik van gitaar, effectpedalen en samplingtechnieken naast de stevige drumprogrammering ook voor een meer intieme luisterervaring -waarbij zowel de verdorvenheid van de club als eenzame wandelingen in gelijke mate van toepassing kunnen zijn. De kosmische proto-electro van opener ‘Spicy Test’ levert meteen een beknopte blauwdruk op voor Taibachs auditieve vocabulaire: skeletachtige drums die opzettelijk in het rood zijn gebracht zorgen voor een verbrande, metaalachtige onderbouwing van de vijf nummers van de plaat. Over de hele LP wordt het ritme aangevuld door asymmetrische uitwasemen van tape gesis, feedback en gefilterde stemmen die naast de drumpatronen rijden. Nummers als ‘You Are Shit!’ en ‘Enemy Inside’ strekken zich ver uit voor gefilterde akkoorden en sequentie-synths die reflecteren tegen ontrolde ritmes. Luisteraars die bij de pinken zijn zullen een lange verbintenis met Britse, Europese en Amerikaanse dansmuziek van de jaren 90 tot heden opmerken in hun geïnspireerde vermogen om de drummachine te plaatsen tegen een duidelijk Oost-Aziatische industriële achtergrond -met het geluid van een dystopische toekomst van gewapende conflicten en grondinvasies waar de haastig gebouwde gebouwen van het confucianistische kapitalisme weer de kop opsteken als detentiecentra en schuilkelders. De plaat culmineert in de live versie van ‘Rocket’, een opus van live sound system muziek die de hitte van een ondergrondse, neonverlichte industriële catacombe met vampirische clubbezoekers met zich meedraagt. Terwijl het gitaargeluid over een militant ritme waait wat doet denken aan velerlei zaken, van darkwave tot de eerste Suicide platen, bouwt het nummer op tot een aanvallend polyritme dat een dansvloer strengheid laat zien op het hoogtepunt van hun transportieve krachten. Binnen de hoes zit een fotokopie van een aquarel schilderij waarop een anonieme man is afgebeeld die aan een straatlantaarn opgehangen is. Om zijn nek hangt een bord met de Chinese karakters 漢奸 (“verrader”). In de verte doemt de Taipei 101-toren op, ooit het hoogste gebouw ter wereld -een opvallend symbool van de kapitalistische macht in Amerikaanse stijl van Taiwan- nu gehuld in de mist van oorlog. Taibachs debuut absorbeert de angst van deze tijd en biedt een angstige soundtrack op zoek naar de oude militaire bunkers onder zich uitbreidende wolkenkrabbers en machines die de opkomende vloedgolven van wereldwijde onrust refreinen.

Muzikaal niet oninteressant, maar de grootste meerwaarde van dit album is dus vooral het scheppen van een beeld van hun gemythologiseerd thuisland Taiwan dat uitnodigt hieromtrent wat meer opzoekwerk te verrichten.

Het zou een vraag kunnen zijn in de finaleronde van De Slimste Mens Ter Wereld: “Wat weet u eigenlijk over Taiwan?” Ella Leyers kan bij wijze van voorbereiding alvast deze 12” een paar draaibeurten geven.

Geburt einer Nation: Taibach!

Dimi Brands
22/12/2020