Deze Londense band is vrij legendarisch en zou als een van de eersten een brug hebben geslagen tussen gothic en psychobilly. Ze zouden aldus de voorlopers zijn van gothabilly, horrorpunk en aanverwanten. Ik was dus erg benieuwd toen ik hoorde dat hun materiaal eindelijk op cd te verkrijgen was dankzij Cherry Red.

Sunglasses After Dark (ik durf er mijn hoed op verwedden dat ze hun naam haalden van het gelijknamige Cramps nummer uit 1980) ontstonden in 1981 en vonden een aanhang in verschillende (sub)scenes: eerst en vooral in de ontkiemende post-punk/pre-goth beweging, maar ook in de vroege psychobilly scene (met het nummer “Swamp Baby” stonden ze zelfs op de psychobilly compilatie “Blood On The Cats”) en tevens maakten ze deel uit van de anarchopunk (‘true punk’) scene in de kraakpanden van West-Londen. Hun optredens verliepen vaak chaotisch. Zo werden ze eens hardhandig buitengezet nadat ze de Amerikaanse vlaggen die achteraan het podium hingen, in brand hadden gestoken. Ook muzikaal verzandden hun optredens vaak in een chaos van feedback en de groep werd toentertijd dan ook meer dan eens vergeleken met een ander jong zootje ongeregeld: The Jesus And Mary Chain.

Op deze cd (51 minuten speelduur) staat alles wat er ooit van Sunglasses After Dark verscheen. De hoofdbrok is hun live LP (14 nummers) uit 1984, die verscheen nadat de platenbonzen de belofte voor twee studio-albums introkken en vervingen door één live-album. En dat niettegenstaande het feit dat hun debuut EP best succesvol was. Schande! Sunglasses After Dark doen me het meest denken aan een kruising tussen The Cramps en Theatre Of Hate. Door de nadrukkelijk aanwezige viool in hun sound, doen ze me ook lichtelijk denken aan The Waterboys en zelfs The Levellers. Al bij al hadden we een sound verwacht die toch meer bij psychobilly aanleunde. Begrijp ons niet verkeerd: die invloeden zitten er zeker in en de band ging zelfs op toernee met de psychobillyband King Kurt (daarnaast ook met Sex Gang Children trouwens), maar al bij al staat hun sound toch dichter bij groepen als Theatre Of Hate of The Southern Death Cult dan bij The Cramps, The Meteors of The Misfits – om er enkele te noemen.

De laatste 5 nummers zijn studio-nummers afkomstig van de genoemde compilatie en van hun enige EP “Morbid Silence” uit 1984. Spinnijdig worden we op de kapitalistische platenbonzen die hun beloftes (en contractuele verplichtingen?) onbeschaamd overboord kieperden en ons opzadelden met luizige live versies van het Sunglasses After Dark repertoire. Pas op: we zijn zeer blij met dit live testament. Het is immers het enige ‘album’ dat we van Sunglasses After Dark hebben en op zich is de kwaliteit erg behoorlijk – het gejuich van het 150-koppige publiek (ze hadden die avond hun vrienden en fans uitgenodigd) nemen we voor lief – maar de laatste 5 nummers laten ons horen hoe een studio album geklonken had kunnen hebben en dat biedt nog altijd een fikse meerwaarde. Desalniettemin een ferme aanrader. [HV]

Henk Vereecken
01/07/2008