|
|||||||||||||
Zou er eigenlijk nog iemand zijn die vandaag de dag het begrip “indie” kan verklaren? We hebben het dan niet over de onafhankelijkheidsfactor van het begrip maar wel over de draagwijdte van het genre. Ooit was indie een synoniem voor alles wat op The Smiths leek, eens waren er de Britpopdagen en zij die het wat alternatiever wilden gingen plots alle platen die Peel aanprees onder de noemer “indie” klasseren. Tegenwoordig noemt men alles indie, zelfs releases die op de grootste majors zitten en voorbestemd zijn voor de stadions, net als de psychedelica-revival van de laatste jaren die gemakshalve ook in het hokje indie onderverdeelt wordt. Deze heropleving leverde fijne groepen als Animal Collective of Arcade Fire op waarbij je weliswaar duidelijk het indiegeluid hoort, maar toch merk je ook dat het allemaal volgelingen zijn van Pink Floyd toen Syd Barrett daar nog het schoon weer maakte. Sun Airway is ook zo’n groepje in die categorie geworden. Deze heren uit Philadelphia klinken weliswaar niet zo plat als tegenwoordig MGMT dat zijn, maar eens je hun dromerige sfeer hoort die achter dit poppy psychedelisch geluid schuilgaat wordt het ook duidelijk dat zij heel goed weten welke paddestoelen niet enkel voor huishoudelijk gebruik geschikt zijn. De stem van Jon Bartmus loodst je door allerlei licht verteerbare psychedelische toontjes die voorzien zijn van de nodige gitaareffecten en achtergrondkoortjes en waarbij de trancy sfeer je het gevoel bezorgt dat je middenin de set van “Fear and loathing in Las Vegas” belandt bent, ook al blijft deze “Nocturne of exploded crystal chandelier” uiterst radiovriendelijk. Een plaat die bij moment net niet vuil genoeg klinkt maar genoeg klassesongs bevat om hem dit jaar van meerdere draaibeurten te voorzien!
Didier Becu |
Volgende besprekingen
Grinderman - Grinderman 2
Maria Goretti Quartet - Maria Goretti Quartet
Theologian - The further I get from your star
MZ 412 - In nomine dei nostri Satanas Luciferi excelsi
Stephen Haunts - After Light
f.o.d. - Maschinentanz
Syria - The Bohemian Sky. A Collection
Abney Park - The end of days
Nicolas Bernier - Strings.Lines
Plector - Dark & Spiteful
In dezelfde genre-combinatie: INDIE ; PSYCHEDELIC
Daniele Brusaschetto - Fragranze Silenzio
The Dallas Explosion - Off To War
White Fence - Is growing faith
The Church - Deadman's hand EP
Slowdive - Just for a Day (reissue 2CD)
The Charlatans - Who we touch
Arcade Fire - The suburbs
Feral Children - Second to the last frontier
The Klaxons - Surfing Void
In hetzelfde genre: INDIE
The Search - The Search For Connection Contact And Community
M!R!M - It’s Not Enough Anymore
The Walkabouts - Travels In The Dustland
The Bent Moustache - Pastures New Seasons Turn
Ruiz - RuizRadioRevolution
Muffler Men - Trigger And Fly
Hard-Fi - Killer Sounds
Airship - Stuck In This Ocean
Dadajugend Polyform - Louis De Marsalle
Moddi - Floriography
In hetzelfde genre: PSYCHEDELIC
Wheel Of Smoke - In Sense
Pombagira - Iconoclast Dream
The Narcotic Daffodils - The Narcotic Daffodils
Zechs Marquise - Getting Paid
Silver Lady - Inclus Concentré De Génie Avec Morceaux Dedans
23 Trublion 23 - Chants Et Danses Au Temps De Graffen Walder
Lovegrenade - Lovegrenade
The Legendary Pink Dots - Paris in the Fall
The Cutmen - Seconds Out
Ivy Garden Of The Desert - Docile
U dacht dat W-fest reeds alles had om te imponeren. Wel, het kan nog altijd beter. De afgelopen dagen werden nog twee kleppers aan de affiche toegevoegd. Killing Joke is een absolute klepper in het post-punk genre. Ze begonnen eind jaren 70 met de rauwe punk van 'Requiem', deden het later wat zachter aan en scoorden een wereldhit met ...
So What Fest. Na een eerste editie verleden jaar, geven ze er ook dit jaar een lap op. Op zaterdag 17 november gaat de tweede editie door, en er is weer een keure aan punkgroepen uitgenodigd. Met zelfs een specialeke: Funeral Dress heeft aangekondigd een sabatical te nemen in 2019 en speelt zodoende voor de laatste keer in een club tot 2020 ...
Op vrijdag 16 november gaat de 25ste Dark Entries Night door in de Gentse Kinky Star. En we breken daarbij de regels. Op de affiche staat uitzonderlijk slechts één groep en dan nog een buitenlandse, terwijl we doorgaans twee Belgische groepen programmeren. Verwacht van ons geen zure oprispingen over het behouden van onze tradities, ...
Hebben we u al gezegd dat de laatste plaat van Goethes Erben – ‘Am Abgrund’ – een waar meesterwerkje is, dat in duisternis aansluit bij de trilogie waarmee de groep begin jaren 90 startte? Onze recensent Kurt Ingels werd er zowaar lyrisch van: ‘Aan de afgrond, waarvan? Het hoeft geen betoog dat Oswald Henke op ...
Maak kennis met Abstrackt Black. Abstrackt Black is het muzikale alter-ego van Sidney Stoffels, met een geluid dat teruggrijpt naar de jaren 80, maar tegelijk ook fris is. Stoffels gaf ons wat uitleg bij zijn project: ‘Bij de naam Abstrackt Black heb ik Abstrackt met opzet verkeerd gespeld, als verwijzing naar het los staan van realiteit ...
40 jaar new wave is ook 40 jaar The Names, de Belgische groep die het tot op Factory Records schopte en hits had met ‘Calcutta’ en ‘Nightshift’. De verjaardag wordt gevierd met een groots jubileumconcert met tal van verrassingen op 24 november in Drogenbos. Zanger Michel Sordinia tilde al een tip van de sluier op voor ...
40 jaar new wave. Aan het indrukwekkende lijstje namen van groepen die in 1978 gevormd zijn – we vermelden slechts The Cure, Bauhaus, DAF, OMD, Siglo XX, De Brassers, The Names, Clock DVA, Dead Kennedy’s, Echo & The Bunnymen en Minny Pops – voegen we graag Lene Lovich toe. De dame – intussen 68 – viert dit ...
35 jaar geleden bracht Enzo Kreft twee minimal synth ep's uit. Toen rond 2010 bleek dat er nog steeds interesse was voor zijn werk van toen, besloot hij het project nieuw leven in te blazen. Er volgden nieuwe platen uit in 2016 en 2017. En sinds een klein jaar is Enzo Kreft - dat totnogtoe en zuiver studioproject was - ook op de planken. ...