|
|||||||||||||
Het eerste wat ik wist van Sudden Infant, alvorens er een noot van gehoord te hebben, was dat er in het verleden samenwerkingen waren met noise grootheden zoals Richard Ramirez, The Grey Wolves en Macronympha. Me hieraan spiegelend in mijn verdere ontdekkingstocht kan u zich wel voorstellen dat de connotatie bij deze namen nu niet bepaald deed denken aan de experimentele klanken die sterk naar de dada kunstvorm neigen die kenmerkend bleken voor Sudden Infant. Let’s Do It A Dada zeiden de Neubauten nog in 2007, nog zo een act die niet vies was van dit soort chaotische teringherrie. Want laat dat nu wel de bindende factor zijn tussen de traditionelere noise acts en Sudden Infant: teringherrie. Dat de invulling hiervan naar eigen believen en vooral buiten de lijntjes ingekleurd wordt, maakt dat het noise genre echt wel veelzijdiger is dan velen plachten te denken. Sinds 2014 breidde Joke Lanz Sudden Infant uit tot een trio, met verder nog drummer Alexandre Babel en bassist Christian Weber. Wat wel van in het begin aanwezig was bij Sudden Infant was humor. Denk hierbij ook aan een van de zijprojecten van Lanz: Catholic Boys In Heavy Leather. Ik heb de mop hiervan echter nooit begrepen, maar ach, wie ben ik. Ook Buddhist Nihilism brengt ons 12 nummers waarbij gerust gelachen mag worden. Het meest in het oog springend onder deze noemer is ongetwijfeld de ongein die men tentoonspreidt tijdens ‘George Clooney’, waarin naast de acteur nog tal van celebrities bij naam genoemd worden op een nogal ...dadaïstische manier zullen we maar zeggen. Nespresso please? Geef mij toch maar iets straffers om dit nummer mee weg te spoelen. Buddhist Nihilism opent nochtans sterk, zo horen we in het begin enkele zeer stevige lappen noiserock/punk zoals ‘Rationality’ en ‘Hong Kong Nursery’ die even gebald klinken als bij NOMEANSNO en The Jesus Lizard. Het chaotische van de Nederlandse punkers van The Ex is ook een referentie die meermaals de kop opduikt, bijvoorbeeld tijdens ‘In This Moment’. Maar door de prominente aanwezigheid van de bas, de korte maar krachtige nummers en het niet schuwen van (zwarte) humor of tegendraadse jazzstructuren moesten we al bij al nog het meest denken aan Minutemen. En zo wisselen zeer sterke noiserock nummers en puberale of net iets te gemakkelijke humor elkaar af, en lijkt Sudden Infant voor ons eeuwig gedoemd tot twijfelgeval.
Dimi Brands |