|
|||||||||||||
Tussen de do en de re zit een hele wereld: die van de kruisen en de mollen, maar ook die van alle toonhoogtes tussen die kruisen en mollen. Als je daarmee gaat experimenteren, ben je bezig met microtonaliteit. Die microtonaliteit komt in heel veel theoretisch varianten. Je kunt een octaaf verdelen in iets heel anders dan in de gebruikelijke 12 halve tonen, of je kunt het hele concept van het octaaf achterwege laten. Wat voor de ene microtonaal is, is dat voor de andere niet. In het Westen zijn we andere toonafstanden gewoon dan pakweg in de Arabische wereld. Daar worden naast halve tonen ook veel kwarttonen gebruikt. In ons dagelijkse leven zijn we vaak bezig met microtonaliteit: elke keer als je vals zingt onder de douche bijvoorbeeld. Maar ook als u het sujet bent dat naar westerns kijkt, heeft u al veel de gitaar horen glijden van noot naar noot en zo alle tonen ertussen gehoord. Eigenhandig wat prutsen met een elastiekje levert hetzelfde resultaat op. De perstekst van dit album legde ons deze term in de mond, maar daar hebben we toch enige bedenkingen bij. Deze hele uitleg hadden we nodig om te komen tot het besluit dat Utopian Tales enkele microtonale elementen bevat, maar niet meer dan pakweg Axl Rose die tracht correct te zingen. Stein Urheim toont zich wel meester van de slide gitaar. Glissando’s kennen echter al honderden jaren en brengen onze hersenen niet bepaald op hol. Af en toe horen we inderdaad ook kwartintervals en deze leiden inderdaad tot een zeer breekbaar en emotioneel effect. De meeste muziek op deze plaat klinkt echter vooral zeer braaf “twaalf noten in een octaaf” met af en toe een kleine afwijking Het goede nieuws is dat dit, los van het overroepen concept, wel een belachelijk goede plaat is. Er is wel degelijk een experimentele toets aan deze jazzerfenis maar het grootste gedeelte ligt erg goed in het oor. Meer zelfs, we horen op deze plaat enkele oprecht mooie melodieën maar ook loodzware klanklandschappen. De cd opent met Ustopia – part one: een pracht van een instrumentaaltje met een melancholische melodie die blijft plakken en op filmische wijze beelden op je netvlies brandt. Het is echter ook een zeer braaf en rustig nummer dat we net zo goed op Radio 1 kunnen horen. De daaropvolgende Mikrotonia en Just intonation island zijn van een andere categorie. De twee nummers vormen een complementair klanklandschap, enkel doorbroken door enkele knappe tribale drums en heftige jazzchaos. Het contrast met het Utopia dat ons werd voorgesteld in de opener kan niet groter zijn: zwart, grauw, onrustwekkend. Letter from Walden Two twijfelt tussen film noir en psychedelische 60s rock. De Turkse Tambur geeft het nummer een esoterische toets. Trouble in Carnaticala is onze favoriet op de plaat. Het nummer begint als de atonale versie van Shaft tot zich plots een pracht van een melodie ontpopt, gedragen door verschillende instrumenten. Heel verrassend is de plotse switch naar enkele melodieuze popnummers die het midden houden tussen americana en freak folk. De Beatles loeren om een hoekje bij nummers een nummer als Hear the People sing. Prachtig is ook de prachtige jazzballade The Clown. Dat Stein Urheim niet alleen geweldige nummers kan maken, maar ook nog eens weet hoe hij een plaat moet opbouwen, bewijst hij met de twee laatste nummers. Utsopia – Part Two vangt aan met een melodisch motief uit een traditional, herwerkt door Olav Snortheim en laat je als luisteraar helemaal tot rust komen na dit halfuur vol muzikale prikkels. Dit is één van de mooiste platen van het moment.
Peter De Koning |
HubroVolgende besprekingen
Sean Noonan - Man No Longer Me
Camerata Mediolanense - Le Vergini Folli
Sylvain Chauveau & Chant 1450 - Echoes of Harmony - Early Music reworked - Chant 1450 Renaissance Ensemble & Sylvain Chauveau Electronic Rework
Aris Kindt - Swann And Odette
Ross Manning - Reflex in Waves
BRSTKRN feat. Sofie Verdoodt & Jeroen Jacobs - #BRSTKRN
Anders Holst And Yann Coppier - Onomatopeia
reADJUST - Straitjacket
7C - Compartment C
Trust - Hellfest 2017
Andere besprekingen van STEIN URHEIM
Stein Urheim - Downhill Uplift
'No More War', zo heet de nieuwe single van Lacrimosa-zijproject Snakeskin. Het is natuurlijk een reactie op de vreselijke oorlog die nu aan de gang is in Oekraïne. Het is een opmerkelijk nummer, want meesterbrein Tilo Wolff heeft zijn projecten altijd als apolitiek beschouwd. Op zich kan je wel wat maatschappijkritiek terugvinden ...
Nog maar net vierden we het tienjarig bestaan van Porta Nigra. We zijn blij om u te melden dat de organisatie uit Aarschot ook na een decennium doorgaat met het organiseren van topoptredens. De komende twee weken kan je in JH De Klinker in Aarschot terecht voor twee heel interessante edities van het festival.
Op zaterdag 21 mei werd 'Another ...
Pussy Riot haalt weer het wereldnieuws. Maria Oljochina - een van de leden van Pussy Riot die in 2012 tot twee jaar werkkamp veroordeeld werd na een subversief optreden in de Christus Verlosserkathedraal in Moskou - is samen met haar vriendin in het geniep uit Rusland gevlucht. Dit betekent ook dat ze kan deelnemen aan de huidige tournee, ...
Ze spelen op vrijdag 20 mei in Het Depot in Leuven. Pussy Riot werd wereldberoemd als feministische punkgroep met radicale performances nadat ze een anti-Poetin gebed opdroegen in de Christus Verlosserkathedraal in Moskou. Pussy Riot had het licht gezien in 2011 en was deel van de omvangrijke protesten die in 2011 en 2012 ontstonden toen Poetin ...
Een Russische groep die u best in het oog houdt is IC3PEAK. Dit duo – dat eerder in de experimentele elektronica en witchhouse opereert – heeft het al aan de stok gehad met de Russische overheid. De tekst van het nummer ‘Смерти больше нет’ ...
De Botanique heeft duidelijk een oog op interessante Russische groepen uit de tegencultuur. Shortparis is zo’n grensverleggende groep, en ze komen op 24 september naar de Brusselse concertzaal. De groep ontstaat in 2012 in Sint-Petersburg en had van meet af aan de ambitie om een nieuwe muzikale taal te ontwikkelen. Dat deden ze door ...
Op zaterdag 20 mei spreken we weer af in het Leuvense Depot voor Breaking Barriers, het jaarlijks terugkerende punkfestival. Hägar The Womb zal er optreden, samen met Pussy Riot en Hetze. Hägar The Womb bestaat reeds sinds 1981. In 1987 gaven ze er de brui aan, maar in 2011 besloten ze de groep terug op te richten met enkel originele ...
Het was geleden van in 2005 dat ondergetekende Dead Can Dance nog in levende lijve had gezien. De doortocht in 2013, in Vorst ‘Galmpaleis’ Nationaal -prima livealbum, dat wel- had ik immers gemist, evenals het concert in Cirque Royal in 2019... Ook deze keer scheelde het niet veel, doordat DCD wegens de Covid-pandemie zich genoodzaakt ...