|
|||||||||||||
Tussen de do en de re zit een hele wereld: die van de kruisen en de mollen, maar ook die van alle toonhoogtes tussen die kruisen en mollen. Als je daarmee gaat experimenteren, ben je bezig met microtonaliteit. Die microtonaliteit komt in heel veel theoretisch varianten. Je kunt een octaaf verdelen in iets heel anders dan in de gebruikelijke 12 halve tonen, of je kunt het hele concept van het octaaf achterwege laten. Wat voor de ene microtonaal is, is dat voor de andere niet. In het Westen zijn we andere toonafstanden gewoon dan pakweg in de Arabische wereld. Daar worden naast halve tonen ook veel kwarttonen gebruikt. In ons dagelijkse leven zijn we vaak bezig met microtonaliteit: elke keer als je vals zingt onder de douche bijvoorbeeld. Maar ook als u het sujet bent dat naar westerns kijkt, heeft u al veel de gitaar horen glijden van noot naar noot en zo alle tonen ertussen gehoord. Eigenhandig wat prutsen met een elastiekje levert hetzelfde resultaat op. De perstekst van dit album legde ons deze term in de mond, maar daar hebben we toch enige bedenkingen bij. Deze hele uitleg hadden we nodig om te komen tot het besluit dat Utopian Tales enkele microtonale elementen bevat, maar niet meer dan pakweg Axl Rose die tracht correct te zingen. Stein Urheim toont zich wel meester van de slide gitaar. Glissando’s kennen echter al honderden jaren en brengen onze hersenen niet bepaald op hol. Af en toe horen we inderdaad ook kwartintervals en deze leiden inderdaad tot een zeer breekbaar en emotioneel effect. De meeste muziek op deze plaat klinkt echter vooral zeer braaf “twaalf noten in een octaaf” met af en toe een kleine afwijking Het goede nieuws is dat dit, los van het overroepen concept, wel een belachelijk goede plaat is. Er is wel degelijk een experimentele toets aan deze jazzerfenis maar het grootste gedeelte ligt erg goed in het oor. Meer zelfs, we horen op deze plaat enkele oprecht mooie melodieën maar ook loodzware klanklandschappen. De cd opent met Ustopia – part one: een pracht van een instrumentaaltje met een melancholische melodie die blijft plakken en op filmische wijze beelden op je netvlies brandt. Het is echter ook een zeer braaf en rustig nummer dat we net zo goed op Radio 1 kunnen horen. De daaropvolgende Mikrotonia en Just intonation island zijn van een andere categorie. De twee nummers vormen een complementair klanklandschap, enkel doorbroken door enkele knappe tribale drums en heftige jazzchaos. Het contrast met het Utopia dat ons werd voorgesteld in de opener kan niet groter zijn: zwart, grauw, onrustwekkend. Letter from Walden Two twijfelt tussen film noir en psychedelische 60s rock. De Turkse Tambur geeft het nummer een esoterische toets. Trouble in Carnaticala is onze favoriet op de plaat. Het nummer begint als de atonale versie van Shaft tot zich plots een pracht van een melodie ontpopt, gedragen door verschillende instrumenten. Heel verrassend is de plotse switch naar enkele melodieuze popnummers die het midden houden tussen americana en freak folk. De Beatles loeren om een hoekje bij nummers een nummer als Hear the People sing. Prachtig is ook de prachtige jazzballade The Clown. Dat Stein Urheim niet alleen geweldige nummers kan maken, maar ook nog eens weet hoe hij een plaat moet opbouwen, bewijst hij met de twee laatste nummers. Utsopia – Part Two vangt aan met een melodisch motief uit een traditional, herwerkt door Olav Snortheim en laat je als luisteraar helemaal tot rust komen na dit halfuur vol muzikale prikkels. Dit is één van de mooiste platen van het moment.
Peter De Koning |
HubroVolgende besprekingen
Sean Noonan - Man No Longer Me
Camerata Mediolanense - Le Vergini Folli
Sylvain Chauveau & Chant 1450 - Echoes of Harmony - Early Music reworked - Chant 1450 Renaissance Ensemble & Sylvain Chauveau Electronic Rework
Aris Kindt - Swann And Odette
Ross Manning - Reflex in Waves
BRSTKRN feat. Sofie Verdoodt & Jeroen Jacobs - #BRSTKRN
Anders Holst And Yann Coppier - Onomatopeia
reADJUST - Straitjacket
7C - Compartment C
Trust - Hellfest 2017
Tijdens de tweede editie van Black Easter, in 2016, waren we met verstomming geslagen na het concert van Jo Quail. Enkel met haar cello (en een ingenieus looping-systeem) wist ze de zaal in te palmen en aardig wat nieuwe zieltjes te winnen. Organisator Ward De Prins had een goede band met de Londense, en zag er niet tegen op reisjes te maken ...
Ze zijn er de fel begeerde WGT tickets!! Dit jaar betaal je voor een ticket € 130... Ik weet het elk jaar een beetje meer maar je krijgt er wel enorm veel voor terug. Vijf dagen vertier en plezier, wat dus neerkomt op iets meer dan € 25 per dag en je reist nog eens gratis met het openbaar vervoer ook. Wilt u uw tent opslaan op de ...
Nooit van gehoord? Zonde. Ik vertoef tegenwoordig virtueel vaak in Amerika, makkelijk zat want geen visum nodig. Dat Trump daar mee verantwoordelijk is voor tientallen post punk bandjes die uit de onderbuik van een vertwijfelde en gespleten Amerikaanse samenleving de kop op steken, wel daar ben ik de man dankbaar voor. Laat dat dan ook het ...
Mephisto Walz is een legende, tenminste voor zij die in de jaren 80 een boon hadden voor de death rock en gothic rock en in het bijzonder de Christian Death familie op de voet volgden. In Europa is er nog nauwelijks iets te horen over en van deze groep rond ex-Christian Death lid Bari Bari, al had de groep in de tweede helft van de jaren 80 ...
Het is alweer van 2011 geleden toen ik bij Dark Entries meer dan aangenaam werd verrast door de titelloze ep van het Amerikaanse The Rope. Een ep die als een rariteit mag beschouwd in Europa. De review van dit bijzonder fijne schijfje leest u hier. Ik deelde zomaar even een 9 uit! Het vervolg “Water Rising” vond in eeste instantie ...
Er zijn kwatongen die beweren dat de muziekbusiness dood is, anderzijds blijven de nieuwe groepjes bij Dark Entries binnen druppelen en blijven vooral underground labels, die nog worden opgericht uit liefde voor muziek, uit de grond schieten. Is deze dood dan wel zo definitief? Of is er nog hoop na de bombarderie van klaagzangen en negativiteit. ...
Wie? Foei. Luierman! Rosetta Stone, weet u wel, was in de jaren 90 één van de meest vooraanstaande Britse gothic rock bands met een sound even gulzig als een eenzaam spookhuis dat zijn duivels ontbindt. Het resulteerde vanaf 1991 in meerdere hits, denk maar aan “Witch”, "Reason", “Adrenaline”, ...
We worden oud. New wave is intussen 40 jaar, Dark Entries heeft er al 25 op de teller staan en zelfs Wool-E viert reeds zijn tiende verjaardag. Wool-E, dat is in de eerste plaats de Wool-E Shop, die in 2009 als online patenwinkel opende en sindsdien ook als cd-stand op heel wat optredens en festivals aanwezig was. Later werd Wool-E Shop ook ...
Laibach is een parodie van zichzelf geworden! En ze schamen zich er niet eens voor. Meer zelfs, ze hebben er bewust voor gekozen. Nog nooit blonk de groep zo uit in humor en zelfrelativering. Nu hernemen ze al nummers van ‘The Sound Of Music’, en alhoewel ze dat op hun karakteristieke onheilspellende toon doen, is het manifest ...