Deze oudgedienden van de psychobillyscene bestaan ook alweer 25 jaar en dat dient gevierd te worden met een nieuw album. “Stir It Up” (11 songs, 34 minuten) is het vierde album van deze Ieren. Vier albums in 25 jaar is nu niet echt zo productief, maar u moet weten dat ze na hun debuut “Mystical Madness” uit 1988 heel lang gesplit zijn geweest en ze zodoende (na hun reünie in 2003) pas in 2005 voor de dag kwamen met hun tweede album “A Fistful Of Spells”. Daarna volgden nog “Eleven Deadly Sins” (2009) en nu dus “Stir It Up”, een cd met als toemaatje een live dvd (vorig jaar opgenomen op het 4th Psychomania Rumble festival in Duitsland) en waar we verder niets over kunnen zeggen omdat die er spijtig genoeg bij de promo niet bijzat. Het album is trouwens in gelimiteerde oplage ook op vinyl verkrijgbaar.

De jongens van Spellbound zijn allesbehalve psychobillypuriteinen en niet vies van uitstapjes naar andere stijlen: de geweldige opener “Ballad Of Bobby Kane” bijvoorbeeld is een stevige countryrocker en de tweede track “Soulcatcher” steunt op prachtig, naar surfrock lonkend gitaarspel. “Old School Boogie” klinkt lekker opzwepend en moet elke concertzaal in rep en roer kunnen zetten en “Down With The Sun” zal daar nauwelijks voor onder moeten doen. Soms nemen ze wat gas terug met een paar prachtige neorockabillysongs als "Jeckyl And Hyde" om dan met “Psychopneumonia” het meest ziedende en stomende psychobillynummer op de argeloze luisteraar los te laten. Deze jongens kunnen zich zonder gêne meten met de echt groten in deze scene: The Meteors, Demented Are Go, Batmobile, Mad Sin, Frenzy, Guana Batz, Klingonz etc. Een heel mooi rustpunt is “Black 47”, een treurige, gevoelige song over de ramp van de Ierse Grote Hongersnood in de jaren 1840 waarin de Engelse adel een smerige en wraakroepende rol speelde. De song is gebaseerd op een 19^de eeuws gedicht van de moeder van Oscar Wilde en in de outro zit een stukje folkfluit (!), waarschijnlijk het enige stukje folkfluit ooit op een psychobilly-album.

Spellbound maakten een erg gevarieerd en uitermate boeiend album met heel sterke songs. Echt zalig is het kenmerkend getokkel op rechtopstaande bas dat lekker vooraan in de mix zit.

De uitsmijter: het meest verrassend is het feit dat op dit album een psychoversie staat van “People Are Strange” van The Doors. Nu moet u weten dat men in de psychobillyscene een nogal karikaturale afkeer koestert tegen ‘hippies’. Op events in deze scene vindt men dan ook regelmatig dit soort t-shirts terug bij de merchandise. Wel grappig dus dat Spellbound een nummer van The Doors coveren, al moeten we natuurlijk wel opmerken dat Doors frontman Jim Morrison naast een frontman van de flowerpowerbeweging in de sixties tevens een soort voorvader was van de punk (zoals ook Iggy Pop, Lou Reed, Roky Erickson etc.). Niet toevallig was hij de eerste rockster die omwille van zijn subversief gedrag door de politie op het podium werd gearresteerd. Soit, volgende keer een cover van een song van Jefferson Airplane?

http://www.myspace.com/spellboundmusic

Henk Vereecken
12/07/2011