Laat het ons even hebben over de zogenaamde Deutsche Gründlichkeit, ondergetekende zweert bij hoog en bij laag dat de Italianen de fier brandende dark folkfakkel in handen genomen hebben, getuige het aantal zeer sterke releases die al geruime tijd van die kant op ons afkomen, toch is het zo dat Duitsland nog steeds ook een sterke speler op deze markt is.

Neem nu bijvoorbeeld Sonne Hagal, ze draaien al 15 jaar mee in het dark folk wereldje, en om dit te vieren is er Ockerwasser, album nummer drie nog maar (naast wel nog een stapeltje singles/E.P.’s) voor deze band uit Brandenburg. De twee voorgangers ( Helfahrt (2002) en Jordansfrost (2008)) waren van een zeer hoog niveau, en door deze Gründlichkeit werden ze ook in vele harten van liefhebbers van het genre gesloten.

Gebruikelijke elementen die bon ton zijn in de dark folk scene vind je ook overvloedig terug bij Sonne Hagal: het verwijzen naar esoterische, occulte zaken, hun groepsnaam bijvoorbeeld heeft betrekking op de runentekens die gebruikt worden door de Armanenorde.

Hagal is de moederrune bij deze orde, die staat voor insluiting maar ook een potentieel voor groei bevat. Dit groeipotentieel wenden ze ook aan in hun muziek, want los van de typische akoestische dark folk, schuwt Sonne Hagal het ook niet om elektronische elementen in hun muziek te mengen.

De Hagall rune werd tevens overgenomen door de SS (SS kopstuk Himmler en Adolf Hitler zelve waren lid van het occulte Thule gezelschap), met name voor de SS-Ehrenring (ook de doodshoofdring genaamd, in Nazi Duitsland werd dit symbool ook gebruikt als element in een SS huwelijksceremonie. Een heil (Hagal) aan de zon (Sonne) met andere woorden, waarbij de zon het goede belichaamt, en het andere ook staat voor de donkere zijde, chaos, pijn, angst en dood.

Het is algemeen geweten dat vele bands in het dark folk genre een (soms op het randje van de goede smaak balancerend) spelletje spelen met ‘foute’ symboliek. Maar in het geval van Sonne Hagal moet je geen uniformen of dergelijke verwachten, dit lijkt me gewoon een band die het heidense gedachtengoed hoog in het vaandel draagt, eerder dan minder fraaie vaandels. Sonne Hagal laat de muziek spreken, in plaats van zich te verschuilen achter een imago.

In het verleden sprak Sonne Hagal hieromtrent al duidelijke taal: “we’re not involved in political issues, especially no right-winged. So, if you’re a kind of nazi-scum: fuck off and die!”

Voor hun teksten vinden ze inspiratie bij natuurreligies, bewerken ze 18de en 19de eeuwse poëzie maar is er ook plaats voor eigen teksten.

Zowel op plaat als live waren er in het verleden al samenwerkingen met Kim Larsen, de betreurde Andreas Ritter (Forseti), Ian Read (Fire+Ice) en Matt Howden (Sieben).

Ook op Ockerwasser werden enkele gasten uitgenodigd, het roept geen verbazing te heten dat we in de credits de naam van Kim Larsen weer zien opduiken, de frontman van :Of The Wand And The Moon: is zonder twijfel de ‘hardest working man in dark folk business’, en laat hiermee zelfs John Murphy (o.a. Death In June) achter zich, die toch ook moeilijk stil kan blijven zitten.

Maar laat het ons nu eens eindelijk over Ockerwasser, die langverwachte derde langspeler van Sonne Hagal hebben.

Eigenlijk kunnen we er kort over zijn, net als zijn twee voorgangers is dit immers weer een heel sterk dark folk album geworden; dat nog maar eens bewijst dat ze hun rol als topspelers uit het genre met verve vervullen.

‘Morpheus’, is naast de Griekse god der dromen, een zeer mooi nummer op deze plaat, waar Sonne Hagal vocale steun krijgt van Ordo Equitum Solis’ zangeres Leithana.

Naast de gebruikelijke akoestische dark folkgitaarmuziek, hoor je ook viool, en op ‘Morpheus’ en ‘Silence’ is er plaats voor trompet.

Op ‘Thyme’ maakt men gebruik van elektronica, maar eerder als ondertoon, de band liet in het verleden al doorschemeren in een interview liefhebbers te zijn van het elektronische genre, en dit ook graag verwerken in hun eigen werk.

Ericah Hagle van Unto Ashes mag meezingen op ‘Gold’, Kim Larsen doet de backings op maar liefst drie nummers (‘The Shape Of Things To Come’, ‘Thyme’ en ‘Assassins’).

Dit ‘Assassins’ laat telkens een zweepslag horen, telkens na het zinnetje “Where is your God now?”, is dit Sonne Hagal’s protest tegen de velen doden die vallen en vielen in naam van het geloof?

De zomer loopt ten einde, en dat is een goede zaak voor dit herfstplaatje, al kan dit ook perfect dienen op het einde van een zomerdag, als soundtrack buiten rond het kampvuur, met ‘a german wine’ (dixit Death In June) in de nabijheid.

Sonne Hagal

Dimi Brands
20/08/2015