Het Madrileense Somnare is een nieuwe naam, al zijn de twee leden geen groentjes meer. Pilar Molina is de bekendste van de twee, want in het verleden al actief in de bands Aura Noctis en Aeldaborn. DP Rey verdiende eerder zijn sporen bij de ons onbekende bands Wrong, The Ytriple Corporation en Neverdie.

Het idee achter Somnare is om te dromen vanuit het perspectief van je geest, een reis naar de dieptes van je ziel. Door afbreuk te doen aan zowel het bewuste als het onbewuste, weerspiegelt de percussie de innerlijke strijd van ieder persoon. De stilte van de akkoorden willen ons leiden naar de meest mystieke duisternis van ons zijn, terwijl op hetzelfde moment de melodie van de snaren ons meeneemt door landschappen van melancholie. De natuur is een inspiratie, die de hoop creëert om te leren en almaar opnieuw te evolueren. Voor verloren zielen is er altijd hoop in het Somnare universum.

Dat ziet er alvast veelbelovend uit op papier, nu dit nog weten over te brengen op plaat, want het zou de eerste keer niet zijn, dat het enkel blijft bij goede bedoelingen.

Muzikaal bestrijkt Somnare een breed scala aan verschillende invloeden, gaande van neoklassiek tot martial, maar duiken er ook invloeden van folkloristische muziek en instrumenten op.

Pianoklanken en het geluid van de ruisende zee openen ‘Ruhig’, waarna de stem van Pilar je sirenegewijs tracht te lokken, met haar verleidelijke, doch efficiënte krachtige stem.

Tromgeroffel en bombastisch koorgezang vervoegen zich, en we zitten meteen in martial sferen. Gaandeweg gaat het nummer echter een beetje overal en nergens heen, wat de song, ondanks het sterke begin, uiteindelijk de das om doet.

Etherisch en martial gaan op ‘Ruhig’ een huwelijk aan, maar het wordt al snel duidelijk dat het hier een verbintenis met scheiding van goederen betreft.

Titeltrack ‘Bellum Esse’ toont dan wel weer hoe het moet, krachtig percussiewerk aangevuld met het opmerkelijke instrumentarium waarvan het duo zich bediend: cello (Pilar) en (dubbele) bas (DP) die op dit nummer een mooie aanvulling zijn op de alomgekende ingrediënten van het martial genre, zijnde percussie, bombastisch koorgezang en – neoklassieke omlijsting.

Deze instrumenten eisen op ‘Passages Of Melancholy’ de hoofdrol op, de krachtige stem van Pilar komt op dit nummer ook heel mooi uit de verf.

Dat haar stem operagewijs ook de hoogte in kan gaan, bewijzen de nummers ‘Desertum Infinitus’ en ‘Humanitatis Dormit’, die klinken als dreigende broertjes van Qntal, en die we aanstippen als de twee sterkste tracks van Bellum Esse.

Het onvermijdelijke Dead Can Dance horen we dan weer terug op het meer experimentele ‘Ego’, alsook in afsluiter ‘The Sun Carved My Tears’ waar vocaal een duet wordt aangegaan door Pilar en DP, helemaal in het vaarwater van Perry en Gerrard.

Niet slecht voor een debuut, dat het nodige potentieel naar de toekomst toe met zich meedraagt. Mits wat bijschaven van de ruwe kantjes, zou dit duo wel eens tot grote dingen in staat zijn. Wat ons vooral bij zal blijven van Bellum Esse is de sterke, wendbare stem van Pilar, alsook de poging om variatie in het martial genre te brengen, geen sinecure, maar Somnare bewijst dat het kan.

Somnare

Dimi Brands
11/10/2016