Marimba, xylofoon, glockenspiel, synthesizer, elektrisch orgel, piano, drums, percussie, klarinet, basklarinet, fluit, sopraan saxofoon en diddley bow... Kosten noch moeite werden gespaard om het derde album van Snow Palms in te blikken.

Het is het eerste album na het vertrek van Christopher Leary, waardoor Snow Palms tegenwoordig bestaat als duo, nadat David Sheppard in 2017 Matt Gooderson (zie ook Infadels) uitnodigde deel te nemen.

Bij het zien van al deze instrumenten werden we reeds op voorhand nerveus, en maar weer eens blijkt hoe goed we onszelf kennen: hetzelfde nerveuze gevoel maakt zich van ons meester wanneer we naar Land Waves luisteren.

Zeker het eerste nummer (‘Atom Dance’) dat hotst en klotst als een opgedreven Titanic hopen we niet te vaak te moeten terughoren. ‘Everything Ascending’ lijkt iets van beterschap in zich mee te dragen, al blijft het lang aanslepende repetitieve karakter van het nummer uiteindelijk toch een dooddoener te zijn. Zet hier een rustige beat onder en je krijgt iets dat weg heeft van de meest mellow (lees tussen de regels door: saaie) nummers van Underworld.

Datzelfde Underworld is trouwens een van de invloeden van Snow Palms, dit naast Midori Takada, Caterina Barbieri, Brian Eno (Sheppard schreef trouwens de biografie On Some Faraway Beach: The Life And Times Of Brian Eno) en Hannah Peel. Maar meer specifiek waren de albums Music In 12 Parts en Music With Changing Parts (Philip Glass) en Music For Mallet Instruments, Voices And Organs (Steve Reich) bepalend voor het geluid van Snow Palms. Het duo wijst op de meditatieve aard van het album, al moeten wij toch nog wat obstakels overwinnen om hierbij tot rust te kunnen komen.

Snow Palms maakt muziek door niet bij een concept te beginnen maar met het proces zelf. Hun geluid, hedendaags klassiek in de meest brede zin van het woord (chill out ambient/IDM is net zo goed op zijn plaats) haalt elementen uit het minimalisme van de jaren 60, exotica (door het gebruik van traditionele instrumenten uit Afrika en Zuidoost-Azië) en ambient.

Goodersons vrouw Megan werd ook bij de plaat betrokken om deze te voorzien van vocalen, en dat blijkt een goede zet te zijn: ‘Evening Rain Gardens’ klinkt aanvankelijk als een slaapliedje. Eentje van het soort waarbij we hopen inderdaad snel in slaap te vallen, tot wanneer plots de stem van Megan doorbreekt.

Zij was tijdens de opnames zwanger, het verklaart misschien waarom het gros van de nummers klinken alsof ze gemaakt werden met als doeleinden om baby’s te doen kirren.

Want de hoop die opflakkerde wordt tijdens het titelnummer terug de kop ingedrukt. Ook hier op het einde weer de woordeloze zang van Megan, doch minder tot de verbeelding sprekend deze keer. Op het einde krijgen we nog drie kortere nummers, waarvan alleen ‘White Cranes Return’, weeral dankzij de vrouwelijke rots in de branding erin slaagt om enige indruk te maken.

Snow Palms

Dimi Brands
10/01/2021