|
|||||||||||||
Deze (fonetic) wordt gepromoot als een triphop plaat en dat begrijpen we. De percussiegeluiden, ritmes en bassen komen uit dezelfde stal en we horen ook invloeden uit dub, jazz noir en hip hop. Massive Attack –zelf ooit geïnspireerd door Bauhaus- en dergelijke lijken nooit echt ver weg. De stem is echter typisch etherisch en het heerlijke echogitaartje lijkt soms wel gespeeld door Viny Reilly (The Durutti Column). Daardoor sluit deze plaat ineens wel erg goed aan bij ons lezerspubliek. Generatiegenoten van mij weten dat er ooit een tijd was dat je op gothicfeestjes behoorlijk wat etherische muziek hoorde: Cocteau Twins, Bel Canto, Kate Bush, Cranes en natuurlijk Dead Can Dance. Ik ben ervan overtuigd dat het Belgische Amatorski, mochten ze al in de jaren 90 hebben bestaan, zeker en vast de vroege of late uurtjes van grufti-feestje hebben gehaald. De stroming lijkt allesbehalve van de aardbol verdwenen maar in onze ‘scene’ (mogen we dat woord nog gebruiken?) lijkt de interesse voor deze dromerige wavepop tanende. Dit plaatje verbergt geen echte uitschieters maar de globale sfeer is er wel eentje om te koesteren. Maÿwen en Kapiand snappen heel goed de inhoud van de begrippen beheersing en intimiteit. Geen allesvernietigende bassen, geen klanken die je hoofd doorboren, wel een warm melancholisch gevoel. Deze muziek klinkt puur en echt. Enkel met het nummer Bukowski Crash Test hebben we wat problemen. Deze Karmacoma-achtige track lijkt ineens te ‘stoer’ tussen al dat breekbare porcelein. Aanrader. Bezoek hun website, of klik door op de Bandcamp om meer te weten te komen!
Peter De Koning |