Adrain Hates’ Accession label ging het in Estland zoeken, zo goed als onontgonnen terrein wat electro en gothic betreft. Het eerste wat door Accession werd uitgegraven is deze Sinine (wat zoveel betekent als blauw ), het project van ene Mauno Meesit dat perfect aansluit bij de elektronische, romantische dark wave die op het label reeds met een Dairy Of Dreams en Diorama is vertegenwoordigd. Maar evenzeer een nieuwe klankkleur toevoegt.

Sinine combineert elektronica met akoestische instrumenten om een soort melancholisch en dromerig dark wave / dark pop geluid te creëren. Het kostte Mauno Meesit 5 jaar om het debuut “Butterflies” klaar te stomen voor consumptie, want deze “Butterflies” is, aldus Mauno Meesit een hoogst persoonlijke inkijk in diens eigen ziel en gevoelswereld. En dan ga ja natuurlijk niet over één nacht ijs. Ondanks de werktijd van 5 jaar kent deze “Butterflies” toch ‘maar’ 8 nummers, een beetje mager misschien, maar laten we vooral over de kwaliteit er van oordelen.

Zij die tot deze scene behoren om elke vrijdag – en zaterdagavond te gaan trillen met de billen in één of andere obscure keet mogen zich in elk geval onthouden van verder lezen. Deze release is er één voor de dromers en diegene met een intens gevoelsleven. De stille genieters zeg maar die het moeten hebben van niet meteen conventionele maar toch warme klanken. Openen doen we met het quasi neoklassieke “Inglid” dat meteen de juiste sfeer en ingesteldheid van het album vangt, hoewel verder in “Our Green” meer poppy arrangementen hun intrede doen. De ingetogen ‘grunt’ in “The End” is dan weer verassend en met “Loner” doet een akoestisch instrumentarium opnieuw haar intrede om een dromerige ballad bij het haardvuur neer te zetten.

Weinig opwindend en een beetje slaapverwekkend zegt u? Wel, inderdaad, maar voor enige opwinding hoeft u deze “Butterflies” niet aan te schaffen. In alle stilte genieten kunt u des te meer, ook van het zweverige “Tonight”. Met “Empty Me Of Emptiness” pakt Sinine uit met het nummer dat wellicht het meest airplay zal krijgen en zelfs voor enig ingetogen dansvertier kan zorgen. Donkere pop waarin onderhuids een vrij strak geritmeerde percussie opduikt waardoor dit nummer weer net dat tikkeltje apart klinkt. In volle adoratie voor “This Girl” gaat Sinine weer melancholische en semiakoestisch zweven en wanneer je denkt dat sluitstuk “Hello” in alle ruts de boeken toe doet wordt je na een paar minuten door een vrij experimenteel klankenpalet uit je dromen gehaald om na een minuutje verwarring opnieuw tot rust te komen en je dromen niet meer los te laten. Het ideale inslaapmoment.

Als debuut is deze “Butterflies” zeer aanwezig, maar gezien de klankkleur zal het wellicht voorbehouden blijven voor een beperkte schare van rustzoekers, dromers en huiskamer poëten zowel binnen als buiten de scene. Indien u Diorama goed vindt en best tevreden zou zijn met een meer akoestische Diary Dreams dan is dit zeker iets voor u.

Sinine

Kurt Ingels
04/12/2009