Vreemde eend in de bijt, deze hier…
Even voorstellen: Sharron Kraus is dankzij haar niet onopgemerkte dark folkalbums (omdat het kind een naam moet hebben) ‘Beautiful twisted’ en vooral ‘Songs of Love and Loss’ een naam die iedereen in de gaten zou moeten houden. Dark Entries leverde in het verleden reeds zijn bijdrage door een interview met La Kraus, een CD-recensie en een verslag van een optreden, allen hier op deze site terug te vinden. Een reizende ster in het Dark Folk-wereldje, iemand die het in zich had de aandacht te blijven trekken, go baby go…
Na een betrekkelijke periode van stilte (omdat ze in England haar huis aan het opknappen was) laat ze opnieuw van zich horen via deze ‘The Black Dove’, een collaboratie met de amerikaanse lowfi selfmade man Christian Kiefer.
Het begon met een goed idee: men zou voor het concept uitgaan van de liefdesrelatie tussen een gewone stervelinge en een geest, wat zich zou uiten in hun brieven aan elkaar. De muziek en de teksten werden dan via het net over en weer gestuurd om door Christian in elkaar gepuzzeld en bijgeschaafd te worden tot een coherent geheel. Na beluistering was mijn overheersende gevoel echter dat de opzet om een coherent geheel te scheppen enigszins de mist in ging en dat men de muzikale afwerking beter had toevertrouwd aan Sharron.
Er staan best wel aardige nummers op, waarvoor Sharron met haar heldere en scherpe stem en haar typerend banjospel het leeuwendeel voor haar rekening neemt. Zo zijn ‘Missing’, ‘Letting go, Holding on’ en ‘Mourning’ mooie composities met die oh zo eigen Sharron Kraus-stempel. Vooral ‘Letting go…’ weet de sfeer van op ‘Songs of Love and Loss’ vrij goed te benaderen. Op ‘Cold Blue Room’ en ‘The Black Dove’ zelf doet Christian ook een aardige poging, maar het geheel houdt niet stand. De soms nogal lullige instrumentals die de schijf openen, sluiten en hier en daar gaatjes vullen zijn hier nogal eens voor verantwoordelijk, helaas…
Tekstueel doet men wel z’n best en mooi wordt het wanneer men op ‘Letting go…’ en ‘A Snake & A Lion’ verwijst naar de eeuwenoude balade van Tamlin (in het verleden gebracht door o.a. Anne Briggs, Fairport Convention en ook Current 93). Tamlin was oorspronkelijk ook een gewone sterveling die door omstandigheden gedoemd werd om te leven in een andere wereld, namelijk in die van de elfen. Waar Lady Margareth er op het einde van het verhaal wél in slaagt haar geliefde Tamlin tot haar wereld te doen terugkeren, opteren Kraus en Kiefer voor een meer fatalistisch einde.
In handen van pakweg een Ordo Equitum Solis had dit zowel muzikaal als conceptueel een complete ramp geweest, maar indien Sharrron en Christian zich hadden laten begeleiden door een Sally Doherty dan waren ze er met meer geloofwaardigheid uit gekomen. Voor Christian weet ik het niet (gebrek aan achtergrondkennis) maar Sharron geniet nog steeds het voordeel van de twijfel dat ze tot beter in staat is. Op muzikaal vlak heeft ze zopas met het all traditionals-album ‘Leaves from off the Tree’ (met Meg Baird en Helena Espvall van Espers) bewezen dat ze meer dan genoeg in haar mars heeft. Misschien eens terug tijd voor een soloalbum waarbij niemand zich komt moeien en ze gewoon nog eens haar gang mag gaan…
Jan Denolet
http://www.sharronkraus.com
Tompkins Square Records Jan Denolet 01/12/2006 |