Vrouwen (al mogen we in deze context gerust wijven zeggen) met ballen, we houden er wel van.

Recent waren we nog zeer onder de indruk van Sara Taylor (Youth Code), maar zelfs zij verbleekt als een schoothondje in vergelijking met Kristen Rose (Sewer Goddess).

Taylor is vooral kwaad, bij Rose slaat je eerder de schrik om het lijf, want voor hetzelfde geld spiest ze ritueel een paal door je rectum, om even poëtisch te schetsen waar je je aan mag verwachten bij het luisteren van deze Painlust.

Stalen ballen alhier dus, die mensen met ‘painlust’ wel zullen kunnen appreciëren, het geheel klinkt immers als de soundtrack voor een groezelige kinky club, genre Rectum uit de film Irreversible bijvoorbeeld, en wie deze film kent nijpt zijn billen alvast stevig samen.

Als artiesten evolueren gebeurt dat meestal van het ene album op het andere; Sewer Goddess lukt het om dit te doen op een en dezelfde plaat.

Was Sewer Goddess in het verleden nog het solo project van Rose, dat met aan Brighter Death Now schatplichtige death industrial de nodige aandacht naar zich toe wist te trekken, heeft Rose heden ten dage een heuse band van Sewer Goddess gemaakt.

“Plague Axis” begint dreigend met de angstaanjagende death growls van Kristen Rose die hierop klinkt als een ontwakend beest. Net als op vorig werk hoor je ook hier de invloed van Brighter Death Now, die de rest van het album plaats zal maken voor een ander, nieuw geluid.

Knap begin, want nu het beest wakker is, is er geen houden meer aan, en dit weet Sewer Goddess uitstekend weer te geven op de nummers die volgen.

“My Grave” opent meteen al een nieuwe deur, industrieel klinkende percussie, maar ook gitaren en een gedeclameerde tekst. Fijnproevers zullen hier waarschijnlijk moeten denken aan Queenadreena, de band van ex-Daisy Chainsaw zangeres Katie Jane Garside.

Op “Flog” experimenteert Kristen Rose terug meer met haar vocalen, en klinkt ze als de zuster van Satan in hoogsteigen persoon, al zullen degenen die niet weten dat de stem van een vrouw komt (wat soms inderdaad niet te horen is) denken dat de Satan zelve zijn duivels (tja) aan het ontbinden is gelijk iemand die net iets te lang in een donkere kelder opgesloten zat.

“Black Meat And Bones” foltert verder, op deze plaat is immers geen adempauze voorzien, de titel wordt alle eer aan gedaan. Ondertussen zouden we de stijlbreuk van Sewer Goddess bijna uit het oog verliezen, want de mix van Kristen’s vocale capriolen en de gelaagde gitaren (zie ook Neurosis en Godflesh) gaan uitstekend hand in hand.

“Get The Rope” is iets minder wereldschokkend, maar het venijn zit hem uiteindelijk in de staart van de plaat: “Melena’s Mask’ brengt op een sublieme wijze het verleden, heden (en toekomst?) van Sewer Goddess in kaart: de industriële geluiden, de (post)metal gitaren, en de veelzijdige stem van Rose, in een bad van ijskoud angstzweet!

Slechts zes nummers op deze plaat, amper een half uurtje luisterplezier (wat je onder plezier verstaat natuurlijk).

Wij zijn alvast blij dat de anale ravage tot een minimum beperkt is gebleven!

Sewer Goddess (Facebook)

Dimi Brands
15/08/2015