Deze groep is zowat parate kennis voor elkeen die liefhebbert in actuele dark wave, post punk en minimal. Het Griekse duo Joanna en Dimitris is met “Partners in Hell” reeds aan hun zesde album toe en daarenboven genieten ze ook bekendheid met hun eigen Fabrika Records label.

Met “Partners In Hell”, dat verschijnt in volle lockdown, heeft Selofan voor een donker, ietwat kil album gekozen dat ergens het midden houdt tussen de oude Malaria, X-Mal Deutschland en stal - en geestesgenoten Lebanon Hanover (beide acts brachten hun nieuwe album zowat gelijktijdig uit). Qua sfeer moet ik ook aan The Cure ten tijde van “Seventeen Seconds” denken. Diezelfde treurritmes en ingetogen mijmerende arrangementen.

De opener “Grey Garden” bewijst meteen mijn punt. Bepaald vrolijk word je er niet van maar het is gewoon mooi in z’n sobere tristesse. Af en toe is er wel meer schwung, gaat het ritme een beetje de hoogte in en wordt er voor de durvers voorzichtig naar de dansvloer gelonkt. “Almost Nothing” knipoogt naar de schuchtere danspasjes van het al eerder vermelde Lebanon Hanover, terwijl de nummers met Duitse vocalen, vooral die, me aan een ietwat minder bombastische X-Mal Deutschland doen denken met als hoogtepunten in deze “Nichts” en vooral het heerlijke “Auf Deiner Haut”.

Laat ik toevallig een fan zijn van de eerder vermelde referenties en dan weet je dat deze “Partners In Hell” nog moeilijk stuk kan. “There Must Be Somebody” had de X-Mal Deutschland zanglijn al ietwat bloot gelegd en dat blijkt, zo hoor ik verder op dit album, geen toevalstreffer. Fraai vormgegeven ook in vinyl formaat, fuchsia met zwarte spetters en reliëf en fotodruk op de lp hoes, al kunt u zich ook gewoon en voor een pak minder geld digitaal of met cd behelpen.

Even terug naar de muziekjes nu op dit nieuwe album, “Zusammen” houdt zijn adem in al is de verpakking er één van een pop song. Maar dan van een donker en intiem soort. Mag ik het mooi vinden? Lass den Teufel tanzen... op zijn slappe koord. Als je Selofan iets kunt verwijten is het eerder een soort monotonie maar net daar haalt dit album dan ook weer zijn sterkte uit, die monotonie is een deel van de sfeer, deel van de muzikale taal die wonderwel bij deze lockdown tijd past.

Als je om “4 AM” wakker wordt en dat is niet om iets leuk te gaan doen, dan kan de wereld behoorlijk zwaar wegen. Geen reden om op te staan... this is where I hide tonight among the ones you left behind. Zo verloren kun je lopen, zelfs in je slaap. Al kun je altijd je geluk kopen zoals in “Happy Costumers”, een deun die zich voort sleept zoals de kudde in de winkelstraat.

Neen dan liever huppelen op “Absolutely Absent” dat met strak elektronisch aangestuurde, droge ritmes knipoogt naar het eveneens eerder vermelde Malaria!. Ondanks de titel blijft “Metallic Isolation” nog wat na stuiteren met een dansbaar, ingetogen ritme... ‘all I need is some kind of stimulation, all I get is metallic isolation’ maar het lijkt mij niet te deren; ik hou nu van dit stuiteren.

De modern mens danst op zijn eigen graf. Slimmer is hij niet. En dan is er nog, ja we zijn al rond, de naald zelfs twee keer, voor mij het absolute hoogtepunt “Auf Deiner Haut”, riep daar iemand de reïncarnatie van het sublieme X-mal Deutschland? Wel dat was ik. Zonder verwijt aan Selofan want het maakt dit zeer gesmaakte album meer dan af. Ik zou er haast vrolijk van worden of was dit nu net niet de bedoeling?

Selofan (facebook)

Kurt Ingels
08/12/2020