Het moet in 2004 geweest zijn dat ik Robert Ashley vereerd heb met een namedrop tijdens een recensie van Nurse With Wound's A Missing Sense (die deel uitmaakte van een verzameling recensies rond Current 93). Automatic Writing van Robert Ashley was de enige muziek waarvan Steven Stapleton niét zenuwachtig of paranoia van werd tijdens het nemen van LSD. Het beviel de man zelfs zozeer dat hij zijn eigen -ingekorte- versie ervan maakte, later dus bekend als A Missing Sense.

Het origineel dateert uit 1979 en wordt tegenwoordig uitgegeven door Lovely Music Ltd uit New York. Robert Ashley lijdt aan het syndroom van Gilles De La Tourette, wat in zijn geval zich uit door onvrijwillige sprak. Hij kwam op het idee om zichzelf op te nemen tijdens zo'n momenten van onvrijwillige spraak, om te zien of hij er later nog iets mee kon doen. Dit deed hij trouwens ook vanuit therapeutisch standpunt, om zichzelf met zijn eigenheid te comfronteren. Samen met Mimi Johnson maakte hij een 'experimentele opera', met hun beider stemmen (gesproken, nioet gezongen) begeleid door electronica en Polymoog Synthesizer. Het resultaat klinkt minstens zo beklijvend als de herinterpretatie van Nurse With Wound. Veel heeft te maken met de soepele, zachte, melodieuze en uiteindelijk creepy stem van Ashley. Moet je zelf eigenlijk eens horen...

Om deze CD-uitgave aan te vullen werd gebruik gemaakt van werk uit eind jaren 60. Zo krijgen we Purposeful Lady Slow Afternoon. Dit stuk is het resultaat van een opdracht die Robert Ashley aan enige vrienden gaf: denk aan een indringende gebeurtenis die je leven door elkaar geschud heeft en breng hiervan verslag uit op een zo emotieloos mogelijke manier. Uit de beste stukken ('en hij was doorgaans niet tevreden met de resultaten) zou hij dan een 'experimentele opera', That Morning Thing componeren. Het gebruiktre stuk is dat van ene Cynthia Liddell, die op een volstrekt emotieloze manier vertelt hoe ze op een ruwe manier seksueel mishandeld werd door haar partner. Ze komt akelig dicht bij de verdringingsfase, waarin slachtoffers hun leed ervaren alsof het niet hén betrof maar (het lichaam van) iemand anders... Het zwakkere broertje van deze CD is She Was A Visitor, het sluitstuk van de opera That Morning Thing, het welke veelvuldig gebruik maakt van herhalingen. Indien je in de zaal zat kon/mocht je nog deelnemen, maar dit is nu eenmaal niet het geval...

http://www.lovely.com/

Jan Denolet
28/11/2010