Als er een groep is die muzikale grenzen verlegd heeft in het begin van de jaren '80 dan was het wel Rip, Rig & Panic. Ontstaan uit de as van The Pop Group was dit één van de beloftes die de postpunkse pretenties van die tijd waar moest maken. Alleen: van pretenties is bij Rip, Rig & Panic hoegenaamd geen sprake. Nog nooit had muziek immers zo bevrijd van zijn ketenen geklonken. Blij met het feit dat punk de boel eens goed overhoop geschopt had besloten een aantal jonge muzikanten om een fungroep op te richten waarin alles kon, zolang ze het maar leuk vonden. Tja, wat krijg je wanneer een aantal postpunkers met een (on)gezonde interesse in avantgardejazz, een funky brother en wat zangeressen met een punkverleden samen brengt? Komt daar dan nog bij dat één van die zangeressen (Neneh Cherry!) als vader ook nog eens een jazzlegende heeft. De trechter van RR&P was dus groot, waardoor er ook nog een fikse geut soul en zelfs kinderrijmpjes bij konden. Gareth Sager herinnert zich in het boekje nog hoe hij samen met Mark Springer in 1979 rondhing in Bristol, wat toen een smeltkroes was van verschillende muzikale jongerenculturen en waar iedereen welkom was. Een ander groepslid, Sean Oliver, werd letterlijk van straat geplukt en bevriende band The Slits leverde de zangeressen Ari Up en Neneh Cherry (die zich in New York voor enige optredens had aangesloten). We vergeten hier enige mensen te noemen, maar RR&P was toen echt een duivenkot van binnen- en buitenlopend talent met een redelijk vaste kern.

Het serieuze werk begon met de singles Go, Go, Go (This Is It) en Bob Hope Takes Risks. Het toen al iets conventionelere Virgin Records werd bereid gevonden om het debuut dubbelalbum GOD uit te geven. Virgin had niks te verliezen; ze kregen subsidies om minstens enkele groepen als RR&P in hun rooster op te nemen, met als gevolg dat RR&P volledige carte blanche kreeg. Is het daarom dat GOD zo wild, ongedwongen en bevrijdend klinkt?

Vanaf het eerste nummer, Constant Drudgery Is Harmfull To The Soul, is het er al lap op: Feestende souljazz in een postpunk-kleedje met tal van geflipte geluidseffecten erdoor gedraaid. Neneh Cherry zingt alsof het haar eerste keer is: recht uit de buik. De onmogelijike titles waren standaard voor RR&P: ze betekenen meestal niet meer dan wat maffe woordenrijmelaarij en de albumtitel GOD werd gewoon gebruikt omdat nog geen enkele groep dit gedaan had. Op Knee Deep In **** gaat Gareth Sager tekeer als een verwarde adolescent die wanhopig bij wil blijven met de eisen van de maatschappij. Hierdoor verwerft hij zich een maatschappijkritiek waar enkel The Clash (in hun beste nummers) als Crass toen aan konden tippen. Try Box Out Of This Box klinkt dan weer alsof Byrne & Eno zich na My Life In The Bush Of Ghosts zich aan een jazz-uitstapje gewaagd hadden... De tekst van Those Eskimo Women Speak Frankly klinkt alsof hij ter plekke door Neneh uit de mouw geschud werd, en waarschijnlijk is dit ook zo. Ari Up dan weer levert met Shadows Only There Because Of The Sun een zinderende bijdrage, hiermee het beste stuk van haar ganse carrière neerpotend. En hoe onnozel de mannen van RR&P écht kunnen doen is te horen op Miss Pib... Voeg tussen de gezongen nummers nog enige instrumentaaltjes die zich aan geen enkele ketting laten leggen, en je hebt een van de boeiendste platen van dat jaar!

Jan Denolet
21/11/2013