Labelmanagers die zelf aan het componeren slagen, het is geen uniek gegeven. Zo denken we aan Udo Wiessmann (HANDS) en zijn Winterkälte, Stefan Alt (Ant Zen) met Salt, Stefan Hanser (The Epicurean) en Anemone Tube of Olegh Kolyada (Old Captain) met Oda Relicta.

Hallow Grounds Remo Seeland kon niet achterblijven en presenteert ons onder eigen naam zijn debuut Hollow Body, geruggesteund door enkele speciale gasten die eerder al hun kunnen mochten tonen op zijn label.

Zo komt Reinier Van Houdt (Current 93) langs om op ‘Hollow City’ de e-bow gitaar te bespelen en een Rhodes orgel tijdens ‘Pulse Points Green’, Norman Westberg (o.a. Swans) speelt gitaar op ‘Body Innovation’ en ‘Hollow City’, de trombone die je hoort tijdens ‘Second Coming’ is van Steve Fors.

Niet dat we Seeland van enige vorm van koudwatervrees verdenken voor het maken van zijn eerste album, want thematisch is het, zoals gebruikelijk op zijn label, goed uitgewerkt.

Seeland wil ons met Hollow Body laten kennismaken met een spannende verkenning van de interactie tussen geluidsomgevingen en onze individuele perceptie.

Het concept werd bij hem aangewakkerd door een intense fysieke ervaring die de Zwitserse artiest had tijdens een verblijf in New York.

Zo maakte de metro op hem de nodige indruk die hij ervoer als een soort atonale symfonie die een full-body ervaring veroorzaakte door middel van het gerammel van de overvolle en benauwende treinen. Hoewel dit verouderde metrostel niet bepaald geliefd is bij iedereen vertegenwoordigde het voor hem het melancholische metaniveau van de moloch erboven.

Zes nummers lang wil Seeland deze ongelijkheid hoorbaar maken en zowel het viscerale als het persoonlijke gelijktijdig abstract en universeel maken.

Weinig verrassend dan ook dat hij met behulp van field recordings (zowel van stedelijke als landelijke omgevingen) aan de slag gaat.

Naast de drukte van New York speelde ook een ander uiterste een rol. In de hooglanden van Ijsland merkte hij dat zijn pols daalde en zijn ademhaling vertraagde. Kort daarna leek het zoemen van een insect hem zo luid dat hij zich nog meer bewust werd van de stilte die hem omringde.

Stilte, perceptie, orde en de nieuwsgierige dialectiek van de buitenwereld en de innerlijke werking van de menselijke psyche zijn dan ook de centrale vragen op Hollow Body.

De uitwerking hiervan gebeurt op een wel zeer diverse manier, gaande van weelderige, door zware bassen aangedreven drones (‘Body Innovation’) tot een meer downbeat gerichte aanpak (‘Second Coming’ -denkt u hierbij ook aan vrolijk kwakende kikkers?) en de spookachtige orgelgeluiden van ‘Night Within’.

Alsof dit alles nog niet genoeg insteek was, werd het album ook conceptueel geïnspireerd door Seelands onderzoek als cultureel wetenschapper met een focus op Zuidoost-Aziatische culturen, in het bijzonder de anomische tantrische culten van India. Het dient dus als een bemiddelaar tussen niet alleen de individuele ervaring van locatiespecifieke geluiden en algemene ideeën over geluidsproductie in en over de ruimte, maar ook tussen verschillende compositietechnieken, variërend van drones tot ritualistische muziek. De sonische overvloed ervan moet worden begrepen als een direct gevolg van zijn onderliggende idee: op zijn meest uitdagende manier doet deze plaat ook de meest coherente uitspraken over de volgorde van ruimte, geluid en hun cryptische relatie met het menselijk lichaam.

Een hele boterham die misschien wel net iets te rijkelijk is belegd, wat maakt dat dit debuut bij ons niet blijft hangen. Een holistische entiteit die eigenzinnige composities integreert in een verhaal dat echter niet zo samenhangend is als Seeland zelf beweert.

Begrijp ons echter niet verkeerd, dit is muzikaal absoluut degelijk materiaal, maar onderscheid zich niet bepaald van het andere materiaal op Hallow Ground. Zo is Seeland misschien slachtoffer geworden van de hoge verwachtingen die automatisch opduiken wanneer een labelbaas zelf aan het componeren slaat.

Dimi Brands
15/10/2019