|
|||||||||||||
Een maand geleden kon u Psy'Aviah voor het eerst in 3 jaar live aan het werk zien op onze Dark Entries Night in Gent. Zelf kon ik helaas niet aanwezig zijn en hoewel ik het mij had voorgenomen, ben ik er ook niet in geslaagd om het meest recente album 'Seven Sorrows, Seven Stars' nog op tijd te bespreken. Gelukkig is componist/producer Yves Schelpe een toffe kerel voor wie het niet uitmaakt wanneer zijn releases worden besproken. Het voornaamste is dat de recensie vroeg of laat wordt gepubliceerd en nu mijn writer's block van de afgelopen zomer over is, is dat moment eindelijk aangebroken. 'Seven Sorrows, Seven Stars' is de zevende full-cd in de Psy'Aviah-discografie en handelt over lief en leed, een tegenstelling die mooi vervat zit in de titel. Yves was bij de creatie van dit album geïnspireerd door de SF-film 'Interstellar', maar de lyrics kunnen ook perfect vertaald worden naar "real life"-situaties. Veel tracks handelen over het verleden en hoe dit een weerslag heeft op ons denken en doen, zowel in positieve als negatieve zin. Spijt en gemis (o.a. 'Face To Face', 'Looking Back'), maar evenzeer hoop en optimisme (o.a. 'Never Look Back', 'Stronger'). De lyrics zijn heel herkenbaar, zodat iedereen zichzelf wel in één of meerdere nummers kan terugvinden. Of het nu gaat over mensen die uit elkaar groeien ('Alcubierre Drive'), een alles consumerende passie ('From Another World') of een burnout/bore-out ('Not What I Expected'),... Op een bepaald punt in ons leven krijgen de meesten van ons er wel mee te maken. Een opvallend verschil met het vorige album 'The Xenogamous Endeavour' is dat er meerdere mannelijke gastvocalisten aan bod komen. Al deze gastzangers zijn mij onbekend, met uitzondering van Bernard Feron (Combat Voice). De meeste gastzangeressen ken ik daarentegen wel, al was het maar wegens hun eerdere samenwerking met Psy'Aviah. Mijn favoriete gastvocalist is en blijft Kyoko Baertsoen (ex-Hooverphonic en -Lunascape), die ook deze keer een wondermooi nummer heeft ingezongen. 'Alcubierre Drive' is met stip mijn lievelingsnummer op 'Seven Sorrows, Seven Stars', gevolgd door 'Never Look Back (Feat. Ellia Bisker)' en 'Wild Ride (Feat. Miss FD)'. Van de tracks met mannelijke gastvocals reken ik 'Opia (Feat. Pieter Van Vaerenbergh)' en 'Liberosis (Feat. Alvin River)' tot mijn favorieten. Persoonlijk ben ik minder fan van de nummers die door de mannen werden ingezongen, wat niet wegneemt dat deze tracks technisch gezien knap in elkaar zitten. Hoewel Yves zelf enige tijd met writer's block kampte, is daar niets van te merken op dit album. De muziek van Psy'Aviah is nog steeds erg eclectisch, waarbij genres als EDM, trip hop en breakbeat niet geschuwd worden. En zoals gewoonlijk maken een strakke productie en mastering het geheel af. Yves was zo vriendelijk om ons de gelimiteerde 2cd-versie te bezorgen, zodat ik ook de remixes op het tweede schijfje ('From A Different Perspective') kan beoordelen. Hoewel ik over het algemeen kritisch ben ten aanzien van hedendaagse remixes, moet ik toegeven dat er enkele geslaagde herwerkingen op cd 2 staan. Zo vind ik de Rool-remix van 'Face To Face' erg goed en overtreft het naar mijn mening zelfs het origineel. Ook 'Stronger' werd op professionele wijze geremixed door Tim Iron. Eervolle vermeldingen gaan naar People Theatre ('Face To Face') en Girlflesh ('Wild Ride'). De overige remixes zijn minder mijn ding, maar de gelimiteerde versie van het album kan wel interessant zijn voor dj's en fans. 'Seven Sorrows, Seven Stars' is hoe dan ook het aanschaffen waard, al heeft voorganger 'The Xenogamous Endeavour' toch net dat ietsje meer.
Marjolein Laenen |
Alfa MatrixVolgende besprekingen
Moaning Cities - D. Klein
Cocaine Piss - The Dancer
Modtech - Virus [beta] EP
Lawrence English - Approaching Nothing
Toshimaru Nakamura + Ken Ikeda + Tomyoshi Date - Green Heights
Morgan King - Grains & Grams
30,000 Monkies - I Ate Myself To Grow Twice As Big
Verzamelaar - Epicurean Escapism III
Hedonist - The Collapse
Eilera - Face your demons
Andere besprekingen van PSY'AVIAH
Psy'Aviah - Looking For The Sun EP
Psy'Aviah - Lightflare
Psy'Aviah - The Xenogamous Endeavour
Psy'Aviah - Never Look Back / Words
Psy'Aviah - Future Past
Psy'Aviah - Introspection-Extrospection
Psy'Aviah - eclectric
Psy'Aviah - Entertainment Industries
Psy'Aviah - Creationism
Gitaarheld Dick Dale (echte naam Richard Anthony Mansour) stierf op 16 maart op 81-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. Hij werd geboren op 4 mei 1937 in Quincy (Massachusetts) en was van Libanese afkomst. Zijn oom, die in buikdansclubs speelde, leerde hem als kind darbouka spelen, de trechtervormige trommel, en oud, de Arabische luit. ...
Tijdens de tweede editie van Black Easter, in 2016, waren we met verstomming geslagen na het concert van Jo Quail. Enkel met haar cello (en een ingenieus looping-systeem) wist ze de zaal in te palmen en aardig wat nieuwe zieltjes te winnen. Organisator Ward De Prins had een goede band met de Londense, en zag er niet tegen op reisjes te maken ...
Ze zijn er de fel begeerde WGT tickets!! Dit jaar betaal je voor een ticket € 130... Ik weet het elk jaar een beetje meer maar je krijgt er wel enorm veel voor terug. Vijf dagen vertier en plezier, wat dus neerkomt op iets meer dan € 25 per dag en je reist nog eens gratis met het openbaar vervoer ook. Wilt u uw tent opslaan op de ...
Nooit van gehoord? Zonde. Ik vertoef tegenwoordig virtueel vaak in Amerika, makkelijk zat want geen visum nodig. Dat Trump daar mee verantwoordelijk is voor tientallen post punk bandjes die uit de onderbuik van een vertwijfelde en gespleten Amerikaanse samenleving de kop op steken, wel daar ben ik de man dankbaar voor. Laat dat dan ook het ...
Mephisto Walz is een legende, tenminste voor zij die in de jaren 80 een boon hadden voor de death rock en gothic rock en in het bijzonder de Christian Death familie op de voet volgden. In Europa is er nog nauwelijks iets te horen over en van deze groep rond ex-Christian Death lid Bari Bari, al had de groep in de tweede helft van de jaren 80 ...
Het is alweer van 2011 geleden toen ik bij Dark Entries meer dan aangenaam werd verrast door de titelloze ep van het Amerikaanse The Rope. Een ep die als een rariteit mag beschouwd in Europa. De review van dit bijzonder fijne schijfje leest u hier. Ik deelde zomaar even een 9 uit! Het vervolg “Water Rising” vond in eeste instantie ...
Er zijn kwatongen die beweren dat de muziekbusiness dood is, anderzijds blijven de nieuwe groepjes bij Dark Entries binnen druppelen en blijven vooral underground labels, die nog worden opgericht uit liefde voor muziek, uit de grond schieten. Is deze dood dan wel zo definitief? Of is er nog hoop na de bombarderie van klaagzangen en negativiteit. ...
We worden oud. New wave is intussen 40 jaar, Dark Entries heeft er al 25 op de teller staan en zelfs Wool-E viert reeds zijn tiende verjaardag. Wool-E, dat is in de eerste plaats de Wool-E Shop, die in 2009 als online patenwinkel opende en sindsdien ook als cd-stand op heel wat optredens en festivals aanwezig was. Later werd Wool-E Shop ook ...
Laibach is een parodie van zichzelf geworden! En ze schamen zich er niet eens voor. Meer zelfs, ze hebben er bewust voor gekozen. Nog nooit blonk de groep zo uit in humor en zelfrelativering. Nu hernemen ze al nummers van ‘The Sound Of Music’, en alhoewel ze dat op hun karakteristieke onheilspellende toon doen, is het manifest ...