Een maand geleden kon u Psy'Aviah voor het eerst in 3 jaar live aan het werk zien op onze Dark Entries Night in Gent. Zelf kon ik helaas niet aanwezig zijn en hoewel ik het mij had voorgenomen, ben ik er ook niet in geslaagd om het meest recente album 'Seven Sorrows, Seven Stars' nog op tijd te bespreken. Gelukkig is componist/producer Yves Schelpe een toffe kerel voor wie het niet uitmaakt wanneer zijn releases worden besproken. Het voornaamste is dat de recensie vroeg of laat wordt gepubliceerd en nu mijn writer's block van de afgelopen zomer over is, is dat moment eindelijk aangebroken.

'Seven Sorrows, Seven Stars' is de zevende full-cd in de Psy'Aviah-discografie en handelt over lief en leed, een tegenstelling die mooi vervat zit in de titel. Yves was bij de creatie van dit album geïnspireerd door de SF-film 'Interstellar', maar de lyrics kunnen ook perfect vertaald worden naar "real life"-situaties. Veel tracks handelen over het verleden en hoe dit een weerslag heeft op ons denken en doen, zowel in positieve als negatieve zin. Spijt en gemis (o.a. 'Face To Face', 'Looking Back'), maar evenzeer hoop en optimisme (o.a. 'Never Look Back', 'Stronger'). De lyrics zijn heel herkenbaar, zodat iedereen zichzelf wel in één of meerdere nummers kan terugvinden. Of het nu gaat over mensen die uit elkaar groeien ('Alcubierre Drive'), een alles consumerende passie ('From Another World') of een burnout/bore-out ('Not What I Expected'),... Op een bepaald punt in ons leven krijgen de meesten van ons er wel mee te maken.

Een opvallend verschil met het vorige album 'The Xenogamous Endeavour' is dat er meerdere mannelijke gastvocalisten aan bod komen. Al deze gastzangers zijn mij onbekend, met uitzondering van Bernard Feron (Combat Voice). De meeste gastzangeressen ken ik daarentegen wel, al was het maar wegens hun eerdere samenwerking met Psy'Aviah. Mijn favoriete gastvocalist is en blijft Kyoko Baertsoen (ex-Hooverphonic en -Lunascape), die ook deze keer een wondermooi nummer heeft ingezongen. 'Alcubierre Drive' is met stip mijn lievelingsnummer op 'Seven Sorrows, Seven Stars', gevolgd door 'Never Look Back (Feat. Ellia Bisker)' en 'Wild Ride (Feat. Miss FD)'. Van de tracks met mannelijke gastvocals reken ik 'Opia (Feat. Pieter Van Vaerenbergh)' en 'Liberosis (Feat. Alvin River)' tot mijn favorieten. Persoonlijk ben ik minder fan van de nummers die door de mannen werden ingezongen, wat niet wegneemt dat deze tracks technisch gezien knap in elkaar zitten. Hoewel Yves zelf enige tijd met writer's block kampte, is daar niets van te merken op dit album. De muziek van Psy'Aviah is nog steeds erg eclectisch, waarbij genres als EDM, trip hop en breakbeat niet geschuwd worden. En zoals gewoonlijk maken een strakke productie en mastering het geheel af.

Yves was zo vriendelijk om ons de gelimiteerde 2cd-versie te bezorgen, zodat ik ook de remixes op het tweede schijfje ('From A Different Perspective') kan beoordelen. Hoewel ik over het algemeen kritisch ben ten aanzien van hedendaagse remixes, moet ik toegeven dat er enkele geslaagde herwerkingen op cd 2 staan. Zo vind ik de Rool-remix van 'Face To Face' erg goed en overtreft het naar mijn mening zelfs het origineel. Ook 'Stronger' werd op professionele wijze geremixed door Tim Iron. Eervolle vermeldingen gaan naar People Theatre ('Face To Face') en Girlflesh ('Wild Ride'). De overige remixes zijn minder mijn ding, maar de gelimiteerde versie van het album kan wel interessant zijn voor dj's en fans. 'Seven Sorrows, Seven Stars' is hoe dan ook het aanschaffen waard, al heeft voorganger 'The Xenogamous Endeavour' toch net dat ietsje meer.

Tracklist

Homepage

Facebook

Marjolein Laenen
09/10/2016