Denk Pseudo Code en vanzelf laat je brein de naam Alain Neffe ontvallen. Muziekgenie dat zijn uitspattingen reeds in de jaren 70 botvierde maar begin jaren 80 ophef maakte met BeNe GeSSeRiT, Human Flesh, Subject, Pseudo Code en oprichter van zijn eigen Insane Music-label.

Via dat eigen label bracht hij in 1984 de tape Remains To Be Heard Volume 1 uit, om 2 jaar later hetzelfde te doen met Volume 2.

EE Tapes heeft deze nu gedigitaliseerd via een dubbel-CD in een gelimiteerde oplage.

Studio-opnamen en Live-performances (Beursschouwburg Brussel, Cool Gate Brussel, Zaal Sint-Elooi Brugge, Ancienne Belgique Jacobiberg Arnhem) wisselen mekaar af, waarvan vooral de Lives de improvisatie en het experiment niet schuwen.

Pseudo Code is meer dan Alain Neffe, het algoritme bestaat verder uit Xavier S als vocalist en Guy Marc Hinant als tape-manipulator en bepotelaar van de pianet.

Volume 1 opent met een meer dan 11 minuten durend One Day, of hoe op een onconventionele manier geluiden voortbrengen kan met een in psychedelische kleuren gekleurde indian flute, piano en sax.

Hoewel Alain Neffe er van uitgaat dat het elektronische muziekinstrumentarium de creativiteit afremt, worden de bits en bytes binnen Pseudo Code niet geweerd. Van een authentieke weliswaar tweedehandse ritmebox wordt dankbaar gebruik gemaakt in White Beast/Black Beast. Voorzien van enige ritmiek; psychedelica op elektronica.

Vakkundig weggemoffelde percussie laat het koningshuis trillen in Monarch In My Kingdom, terwijl de uitvinding van de minimal wave avant la lettre huishoudt in het net 1 minuut en 20 seconden durende Democracy Leads To Exces ... Fascism Too …

Als je ooit had willen weten hoe Cabaret Voltaire in zijn begindagen een repetitie invulde, luister dan naar Fascination, het resultaat zal vervaarlijk dicht in de buurt komen.

In het jaar 2015 werd het wel eens meer gedaan, in mei 1981 was het meer not done om een gitaar te koppelen aan een synth. Pseudo Code onderzocht het resultaat en laat op die manier Slow Disaster sudderen op Oosterse wijze. Of hoe tapes ook kunnen fungeren als muziekinstrument.

Surrounding is een opname van een optreden in Brugge, en al was het in een overdekte zaal, het klinkt alsof het in den buiten werd opgenomen, met geroezemoes en druk verkeer als deel van het concert. Bij Pseudo Code is niets wat het lijkt.

Toevalligheid of paranormale activiteit ? Bij het beluisteren van One Night (I don’t say more) met de bezweerderige vocalen van Xavier S, begint het plots te regenen. Al kan het ook gelegen hebben aan de sax, die bij wijlen iets weg lijkt te hebben van een Ted Milton in hogere sferen bij Blurt.

Névrose Obsessionnelle laat gedurende zijn ongeveer 11 en halve minuut de ware gitarist als muzikant rood uitslaan. Gitaar-marteling kan ook zonder akkoorden. Pseudo Code zijn dan ook geen muzikanten, het zijn geluidsgenieën.

Opnames van een repetitie worden dan weer via tapes gemanipuleerd in Ghost Track.

Volume 2 opent met Immoral Facts Now, en het zou me niet verbazen dat deze track ooit de voedingsbodem was die Dirk Ivens deed besluiten om geluid als muziekvorm te ontdekken.

Rebirth (to an honest man) is de ideale soundtrack bij het klaarkomen. Het duurt dan ook net 2 minuten en dat volstaat in vele gevallen.

Refuse The Punishment vertelt het levensverhaal als speech over de human en zijn being.

Met de ritmebox op repeatstand en de weggefilterde vocalen van Xavier S wordt 9 en een halve minuut monotoon, maar aangevuld met doorgaans geïmproviseerde gepingels uit de mini-organ en de VL-Tone blijft Outside Cruising (The worst) toch aantrekkelijk als beluistering.

Het muzikale patroon dat beantwoordt aan de Do Re Mi bedekt Worth Of The North, al zit het wel verpakt in de typische Neffe-outfit.

Toi Et Moi vertelt dan weer het liefdesverhaal dat gedoemd is om niet lang stand te houden.

Remains To Be Heard van Pseudo Code bevat Monarch In My Kingdom, Little Big Man, The Crook Of Your Heart, Surrounding, One Night, Slaves, The Sweetest Energies, … Contre Tous … en Dangers als Live-registraties. De overigen werden in Fontaine L’Evêque opgenomen tussen 1981 en 1982.

Voor zij die de originele tapes nog in hun bezit hebben is deze dubbele CD nog steeds aan te raden, wegens 3 in lange versie bonustracks.

Pseudo Code : muziek als kunstvorm of kunst als muziekvorm. We zijn er nog niet helemaal uit.

Danny Quetin
15/11/2015