|
|||||||||||||
Platen van helden bespreken is zeker geen sinecure en het is nog minder makkelijk als die held de naam draagt van Jo Casters. Doorheen de Belgische muziekgeschiedenis heeft le bête noire alles gedaan wat op electro vlak maar te doen valt. Soms ging dat van loodzware induselectro tot Manchester niemendalletjes. Het bleken niet altijd verstandige keuzes te zijn want vaak had je als fan het gevoel dat je lievelingsgroep weer maar eens ondergewaardeerd werd maar anderzijds betekent het ook dat het steeds een groep geweest is die verkoos om nooit op veilig te spelen. Ligt het aan België? Ligt het aan de factor geluk? Ook al is Poesie Noire een naam die bij iedere fan van jaren ’80-muziek ingeburgerd is, zou in een eerlijke wereld een plaat als “Love is colder than death” gewoonweg naast “Seventeen Seconds” van The Cure, “Medusa” van Clan Of Xymox of “Ocean Rain” van Echo & The Bunnymen hebben moeten staan. Het zijn grote woorden waar echter veel waarheid in zit. De andere grote waarheid is natuurlijk ook dat je in het grote geschiedenisboek der muziek duizenden bands kan vinden die het zouden moeten gemaakt hebben. Volgens Jo Casters (en toevallig ook voor ondergetekende) is The Sound ook zo’n groep, vandaar dat de nieuwste cd van Poesie Noire vernoemd is naar één van de nummers van wijlen Adrian Borland. Het zal waarschijnlijk voor iedereen wel schrikken geweest zijn toen we te plots te horen kregen dat Poesie Noire op de proppen kwam met een nieuwe cd want niemand had dit ooit verwacht. Als een klein kind werd ik dan ook aangetrokken door de nieuwe geluiden van deze Vlaamse legende. Eerlijkheidshalve was ik zeer zwaar ontgoocheld toen ik de eerste noten van Poesie Noire te horen kreeg. Helden mogen je echter niet ontgoochelen want anders gaat de magie verloren. Het is de magie die ons verder doet leven en er was iets dat echter in mijn achterhoofd bleef plakken : dit is het werk van Jo Casters, een muzikant die nooit de makkelijkste weg koos en zich op ieder album probeert her uit te vinden. In de huidige 80’s revival zou het zeer simpel geweest zijn om op de trein te springen en de oude 80’s krakers van een nieuw jasje te voorzien maar Poesie Noire opteerde zelfs voor een geluid dat in de eerste plaats niet als Poesie Noire klinkt. Althans niet op het eerste zicht want wie zich de moeite troost om deze plaat een paar draaibeurten te geven zal gauw het verslavingseffect merken die er achter schuil gaat. Ook al lijkt het op het eerste gehoor niet meer als eenvoudige electrodeuntjes (meestal gezongen door Marianne) ontvouwt iedere song zich meer en meer open bij elke beluistering en merk je geniale synthlijntjes die je de vorige keer niet hoorde. Het is wel allemaal uiterst dansbaar maar dit is gemaakt door mensen die de smaak van de new wave nooit hebben vergeten, alleen doen ze er iets nieuws mee en dat vraagt een gewenningsperiode maar eens je verknocht bent, werkt de plaat als geen ander. “The sense of purpose” is het soort album dat iedere Poesie Noire-fan kan bekoren tenminste als hij openstaat voor het feit dat dit een groep is die op zoek is gegaan naar een nieuw geluid zonder hun oude verdiensten overboord te gooien. Is er dan niks slechts te vertellen over deze plaat? Het is inderdaad geen klassieker die “Love is colder than death” was en je hoort duidelijk dat Jo Casters er zijn hand niet voor om draait om commercieel uit de hoek te komen maar dat deed Poesie Noire nooit. Het lag trouwens nooit in hun bedoeling om hun vroegere werk te herkauwen, wie dat denkt kent gewoon het beest achter Poesie Noire niet… Een tip? U moest ze al een kans geven al was het maar omdat ze Poesie Noire zijn…. Nu maar hopen dat dit geen afscheidsplaat geworden is, moest het dat ooit zijn dan konden ze zich geen mooier einde bedenken.
U kan op deze pagina een exclusief interview lezen dat Dark Entries onlangs met Jo had.
Didier Becu |
MostikoVolgende besprekingen
Liquid G. - Black Liquid
Empty - Surfacing
Autolux - Transit Transit
Syria - The Learners Dictionary Of Style – Best Of 2005-2009
Loomer - Coward Soul
Mekanik Kommando - Blue Bananas
Submersible Machines - Submersible Machines
Soft Metals - The cold world melts
MAchinist Noise Assault - Self Help
Razorfade - This clear shining
In dezelfde genre-combinatie: ELECTRO ; SYNTHPOP / ELECTROPOP
The Toxic Avenger - Angst
Iris - Closer To Real
Miss FD - Love never dies
EGOamp - Welcome to the cabinet
Alien Produkt - The next chapter
C.H. District - Conclusion
Patenbrigade: Wolff - Verbundstoff
Defence Mechanism - Invasion Of The Robot Brains From Planet Zero
Versus - Different Twilight Places
Jens Bader - Climax
In hetzelfde genre: ELECTRO
Noisuf-X - Dead End District
Terrolokaust - God Loves The Violence
Alva Noto - UNIVRS
Mirexxx - Nine Angles
Various - Switch 18
Straftanz - Mainstream Sellout Overground
Vigilante - The New Resistance (Featuring John Bechdel)
Autodafeh - Act Of Faith
Haujobb - Dead Market
Radical G - Darkness Falls
In hetzelfde genre: SYNTHPOP / ELECTROPOP
Zartbitter 16 - Richtung Zukunft
Neuropa - Plastique People (Expanded Version)
Zynic - My Personal Kryptonite ep
Dadajugend Polyform - Louis De Marsalle
Parade Ground - The Golden Years
Starter - Starter (lp)
The Legendary Pink Dots - Paris in the Fall
!distain - On|Off
Verzamelaar - Klangrausch 2 (dvd compilatie)
Cruise [Ctrl] - How's Annie?
Ondanks onze warme oproep om toch wat massaler op het appel te verschijnen, moesten we bij het betreden van de Zappa tot onze teleurstelling vaststellen dat deze in dovemansoren was gevallen. Een spijtige zaak, zowel voor de organisatie, maar in de eerste plaats voor de afwezigheden, die, getuige de klinkende namen die vandaag op de Black ...
Hoor ik daar een klaagzang? Er wordt geen gothic (rock) meer gemaakt? Foei. Gelukkig is er nog Oskar Terramortis, tegenwoordig labelbaas van het post gothic label, die voor ons eventjes 45 jawel, 45 actuele Amerikaanse acts uit het genre (interpreteer dit ruim en donker) op een rijtje zet en dit zomaar eventjes via bandcamp gratis en legaal ...
Black Easter, in het verleden was het tweemaal het door ons erg gesmaakte muzikale paradepaardje van Dark Entries webmaster/mede Peek-A-Boo oprichter Ward de Prins. Ward overleed vorig jaar geheel onverwacht, en wat zou er mooier zijn qua eerbetoon aan deze prachtige persoon dan nog eens een keertje zijn festival te laten doorgaan ter zijner ...
Het zal u niet ontgaan zijn dat de Paashaas dit jaar heel wat evenementen in België rondgestrooid heeft.
In uw zoektocht naar de lekkerste eitjes helpen we u graag een handje middels dit beknopte overzicht.
(vrijdag 19 april) In JH De Wommel kan je dit weekend drie dagen lang genieten van het beste wat het minimal wave genre te ...
Het duurde een beetje langer dan voorzien, maar binnenkort zal de vernieuwde locatie van de Maastrichtse club de Muziekgieterij dan toch de deuren openen.
Voor het allerlaatste evenement in de ‘oude’ Muziekgieterij slaat men aldaar de handen ineen met Linke Soto en EPM Music om met een affiche voor de dag te komen die de liefhebbers ...
18 april 2017 verliet bezieler en zanger Voe Saint-Claire van Angels Of Liberty ons... Veel te vroeg. De groep deed mijn gothic rock minnend hart weer sneller bonzen met het fantastische debuut “Pinnacle Of The Draco” (2012), oorspronkelijk uit op het eigen Secret Sin label, dat bol stond van de klassiekers. Tenminste, in een rechtvaardige ...
Wie haar nog niet gespot had op Joy Division-tribute A Change of Speech… en haar eerste album …and so the morning comes gemist had, die kon Evi Vine in 2016 ontdekken op het Black Easter Festival in Antwerpen, waar ze haar tweede album Give Your Heart To The Hawks voor kwam stellen. Tijdens die editie speelden 2 artiesten het ...
Onlangs mochten wij tot onze grote vreugde kennismaken met het nieuwe Belgische duo La Merde. Hun eerste cassette Dood En De Merde liet een verpletterende indruk achter bij uw recensent van dienst die niet toevallig hoog oploopt met The Moon Lay Hidden Beneath A Cloud en soortgelijke “wereld-serpenten”, net het straatje waarin ...
Als er een naam is binnen de Belgische underground waaraan je de laatste tijd onmogelijk ontsnappen kan, is het wel die van Ashtoreth.
Hoewel Peter Verwimp nog maar enkele jaren onder deze noemer naam begon te maken in het dark ambient genre, wist hij zich al heel snel op te werken tot een naam om rekening mee te houden. Op de productiviteit ...