Platen van helden bespreken is zeker geen sinecure en het is nog minder makkelijk als die held de naam draagt van Jo Casters.

Doorheen de Belgische muziekgeschiedenis heeft le bête noire alles gedaan wat op electro vlak maar te doen valt. Soms ging dat van loodzware induselectro tot Manchester niemendalletjes. Het bleken niet altijd verstandige keuzes te zijn want vaak had je als fan het gevoel dat je lievelingsgroep weer maar eens ondergewaardeerd werd maar anderzijds betekent het ook dat het steeds een groep geweest is die verkoos om nooit op veilig te spelen.

Ligt het aan België? Ligt het aan de factor geluk?

Ook al is Poesie Noire een naam die bij iedere fan van jaren ’80-muziek ingeburgerd is, zou in een eerlijke wereld een plaat als “Love is colder than death” gewoonweg naast “Seventeen Seconds” van The Cure, “Medusa” van Clan Of Xymox of “Ocean Rain” van Echo & The Bunnymen hebben moeten staan.

Het zijn grote woorden waar echter veel waarheid in zit.

De andere grote waarheid is natuurlijk ook dat je in het grote geschiedenisboek der muziek duizenden bands kan vinden die het zouden moeten gemaakt hebben.

Volgens Jo Casters (en toevallig ook voor ondergetekende) is The Sound ook zo’n groep, vandaar dat de nieuwste cd van Poesie Noire vernoemd is naar één van de nummers van wijlen Adrian Borland.

Het zal waarschijnlijk voor iedereen wel schrikken geweest zijn toen we te plots te horen kregen dat Poesie Noire op de proppen kwam met een nieuwe cd want niemand had dit ooit verwacht.

Als een klein kind werd ik dan ook aangetrokken door de nieuwe geluiden van deze Vlaamse legende.

Eerlijkheidshalve was ik zeer zwaar ontgoocheld toen ik de eerste noten van Poesie Noire te horen kreeg.

Helden mogen je echter niet ontgoochelen want anders gaat de magie verloren. Het is de magie die ons verder doet leven en er was iets dat echter in mijn achterhoofd bleef plakken : dit is het werk van Jo Casters, een muzikant die nooit de makkelijkste weg koos en zich op ieder album probeert her uit te vinden.

In de huidige 80’s revival zou het zeer simpel geweest zijn om op de trein te springen en de oude 80’s krakers van een nieuw jasje te voorzien maar Poesie Noire opteerde zelfs voor een geluid dat in de eerste plaats niet als Poesie Noire klinkt.

Althans niet op het eerste zicht want wie zich de moeite troost om deze plaat een paar draaibeurten te geven zal gauw het verslavingseffect merken die er achter schuil gaat.

Ook al lijkt het op het eerste gehoor niet meer als eenvoudige electrodeuntjes (meestal gezongen door Marianne) ontvouwt iedere song zich meer en meer open bij elke beluistering en merk je geniale synthlijntjes die je de vorige keer niet hoorde.

Het is wel allemaal uiterst dansbaar maar dit is gemaakt door mensen die de smaak van de new wave nooit hebben vergeten, alleen doen ze er iets nieuws mee en dat vraagt een gewenningsperiode maar eens je verknocht bent, werkt de plaat als geen ander.

“The sense of purpose” is het soort album dat iedere Poesie Noire-fan kan bekoren tenminste als hij openstaat voor het feit dat dit een groep is die op zoek is gegaan naar een nieuw geluid zonder hun oude verdiensten overboord te gooien.

Is er dan niks slechts te vertellen over deze plaat?

Het is inderdaad geen klassieker die “Love is colder than death” was en je hoort duidelijk dat Jo Casters er zijn hand niet voor om draait om commercieel uit de hoek te komen maar dat deed Poesie Noire nooit.

Het lag trouwens nooit in hun bedoeling om hun vroegere werk te herkauwen, wie dat denkt kent gewoon het beest achter Poesie Noire niet…

Een tip? U moest ze al een kans geven al was het maar omdat ze Poesie Noire zijn….

Nu maar hopen dat dit geen afscheidsplaat geworden is, moest het dat ooit zijn dan konden ze zich geen mooier einde bedenken.

U kan op deze pagina een exclusief interview lezen dat Dark Entries onlangs met Jo had.

www.myspace.com/posienoire

Didier Becu
29/09/2010