|
|||||||||||||
Platen van helden bespreken is zeker geen sinecure en het is nog minder makkelijk als die held de naam draagt van Jo Casters. Doorheen de Belgische muziekgeschiedenis heeft le bête noire alles gedaan wat op electro vlak maar te doen valt. Soms ging dat van loodzware induselectro tot Manchester niemendalletjes. Het bleken niet altijd verstandige keuzes te zijn want vaak had je als fan het gevoel dat je lievelingsgroep weer maar eens ondergewaardeerd werd maar anderzijds betekent het ook dat het steeds een groep geweest is die verkoos om nooit op veilig te spelen. Ligt het aan België? Ligt het aan de factor geluk? Ook al is Poesie Noire een naam die bij iedere fan van jaren ’80-muziek ingeburgerd is, zou in een eerlijke wereld een plaat als “Love is colder than death” gewoonweg naast “Seventeen Seconds” van The Cure, “Medusa” van Clan Of Xymox of “Ocean Rain” van Echo & The Bunnymen hebben moeten staan. Het zijn grote woorden waar echter veel waarheid in zit. De andere grote waarheid is natuurlijk ook dat je in het grote geschiedenisboek der muziek duizenden bands kan vinden die het zouden moeten gemaakt hebben. Volgens Jo Casters (en toevallig ook voor ondergetekende) is The Sound ook zo’n groep, vandaar dat de nieuwste cd van Poesie Noire vernoemd is naar één van de nummers van wijlen Adrian Borland. Het zal waarschijnlijk voor iedereen wel schrikken geweest zijn toen we te plots te horen kregen dat Poesie Noire op de proppen kwam met een nieuwe cd want niemand had dit ooit verwacht. Als een klein kind werd ik dan ook aangetrokken door de nieuwe geluiden van deze Vlaamse legende. Eerlijkheidshalve was ik zeer zwaar ontgoocheld toen ik de eerste noten van Poesie Noire te horen kreeg. Helden mogen je echter niet ontgoochelen want anders gaat de magie verloren. Het is de magie die ons verder doet leven en er was iets dat echter in mijn achterhoofd bleef plakken : dit is het werk van Jo Casters, een muzikant die nooit de makkelijkste weg koos en zich op ieder album probeert her uit te vinden. In de huidige 80’s revival zou het zeer simpel geweest zijn om op de trein te springen en de oude 80’s krakers van een nieuw jasje te voorzien maar Poesie Noire opteerde zelfs voor een geluid dat in de eerste plaats niet als Poesie Noire klinkt. Althans niet op het eerste zicht want wie zich de moeite troost om deze plaat een paar draaibeurten te geven zal gauw het verslavingseffect merken die er achter schuil gaat. Ook al lijkt het op het eerste gehoor niet meer als eenvoudige electrodeuntjes (meestal gezongen door Marianne) ontvouwt iedere song zich meer en meer open bij elke beluistering en merk je geniale synthlijntjes die je de vorige keer niet hoorde. Het is wel allemaal uiterst dansbaar maar dit is gemaakt door mensen die de smaak van de new wave nooit hebben vergeten, alleen doen ze er iets nieuws mee en dat vraagt een gewenningsperiode maar eens je verknocht bent, werkt de plaat als geen ander. “The sense of purpose” is het soort album dat iedere Poesie Noire-fan kan bekoren tenminste als hij openstaat voor het feit dat dit een groep is die op zoek is gegaan naar een nieuw geluid zonder hun oude verdiensten overboord te gooien. Is er dan niks slechts te vertellen over deze plaat? Het is inderdaad geen klassieker die “Love is colder than death” was en je hoort duidelijk dat Jo Casters er zijn hand niet voor om draait om commercieel uit de hoek te komen maar dat deed Poesie Noire nooit. Het lag trouwens nooit in hun bedoeling om hun vroegere werk te herkauwen, wie dat denkt kent gewoon het beest achter Poesie Noire niet… Een tip? U moest ze al een kans geven al was het maar omdat ze Poesie Noire zijn…. Nu maar hopen dat dit geen afscheidsplaat geworden is, moest het dat ooit zijn dan konden ze zich geen mooier einde bedenken.
U kan op deze pagina een exclusief interview lezen dat Dark Entries onlangs met Jo had.
Didier Becu |
MostikoVolgende besprekingen
Liquid G. - Black Liquid
Empty - Surfacing
Autolux - Transit Transit
Syria - The Learners Dictionary Of Style Best Of 2005-2009
Loomer - Coward Soul
Mekanik Kommando - Blue Bananas
Submersible Machines - Submersible Machines
Soft Metals - The cold world melts
MAchinist Noise Assault - Self Help
Razorfade - This clear shining
In dezelfde genre-combinatie: ELECTRO ; SYNTHPOP / ELECTROPOP
The Toxic Avenger - Angst
Iris - Closer To Real
Miss FD - Love never dies
EGOamp - Welcome to the cabinet
Alien Produkt - The next chapter
C.H. District - Conclusion
Patenbrigade: Wolff - Verbundstoff
Defence Mechanism - Invasion Of The Robot Brains From Planet Zero
Versus - Different Twilight Places
Jens Bader - Climax
In hetzelfde genre: ELECTRO
Noisuf-X - Dead End District
Terrolokaust - God Loves The Violence
Alva Noto - UNIVRS
Mirexxx - Nine Angles
Various - Switch 18
Straftanz - Mainstream Sellout Overground
Vigilante - The New Resistance (Featuring John Bechdel)
Autodafeh - Act Of Faith
Haujobb - Dead Market
Radical G - Darkness Falls
In hetzelfde genre: SYNTHPOP / ELECTROPOP
Zartbitter 16 - Richtung Zukunft
Neuropa - Plastique People (Expanded Version)
Zynic - My Personal Kryptonite ep
Dadajugend Polyform - Louis De Marsalle
Parade Ground - The Golden Years
Starter - Starter (lp)
The Legendary Pink Dots - Paris in the Fall
!distain - On|Off
Verzamelaar - Klangrausch 2 (dvd compilatie)
Cruise [Ctrl] - How's Annie?
Het zijn drukke tijden voor Bart Piette, niet alleen verschijnt er binnenkort een eerste langspeler van het anarchistische new wave collectief Donder, Hel & Hagel; tevens haalt hij samen met levensgezellin Els de didgeridoo boven om overal te lande als Chrysopa Occulta op te treden, in het achterhoofd zijn ze dan nog eens met Kinderen ...
We steken het bij Dark Entries niet onder stoelen of banken dat we fan zijn van het duo UrZon & Orryelle. We zagen ze voor het eerst tijdens de tweede editie van Trouwfest, en onlangs waren ze nog het onbetwiste hoogtepunt van Sewerfest. Daartussen zagen we het duo nog samen aan het werk met Chrysopa Occulta (oftewel Bart en Els van Kinderen ...
Tones On Tail was een Bauhaus offspring die naast bassist en voormalig Bauhaus roadie Glenn Campling ook ex Bauhaus leden Daniel Ash en Kevin Haskins in de gelederen telde. Diezelfde Glenn Campling zette recente zeldzame live clips online, die in 1984 in Schotland (Glasgow) op vhs werden opgenomen. Campling startte recent trouwens ook een ...
Release 5 Oktober: Donder, Hel & Hagel - Lang Genoeg Beleefd Geweest CD (Wool-E Discs) 2 punkers & een hippie, 2 hippies & een punker... 3 anarchisten quoi, volleerd in het schenenschoppen en het omverblazen van heilige huisjes. 20 jaar in diverse bands die het deden met ska, punk, hardcore, electro, (neo)folk, darkambient industrial ...
Dark Balloon als organisatie is er in geslaagd een iconische naam richting Retie te brengen. Wayne Hussey, grootgebracht in de gouden tijden van The Sisters Of Mercy, om later samen met Craig Adams The Mission op te richten. Verantwoordelijk voor groot geworden albums als First And Last And Always en God’s Own Medicine. Pionier van ...
Haar vele fans zullen het kunnen beamen: iedere gelegenheid is goed om een babbeltje te slaan met Elena Alice Fossi. Nog niet zo heel lang geleden schoven we bij haar aan tafel om het over de wederopstanding van haar project Spectra*Paris te hebben, maar ook nu hadden we weer een hele goede reden: het uitkomen van Martyrium Europae, waarmee ...
Breaking Barriers vindt dit jaar voor de 4de keer plaats in Het Depot te Leuven. Onze locale correspondent met de vlotte pen, Malcolm Nix, stort zich met jeugdig enthousiasme op het legertje groepen dat er optreedt op zaterdag 9 en zondag 10 november. Breaking Barriers viert anno 2019 het punkgenre in al zijn facetten en subgenres vandaar ...
De allerlaatste dag van de zomervakantie afsluiten met Sewerfest, het begint een leuke traditie te worden. Voor de tweede keer vond dit gezellige DIY festival, georganiseerd door de mensen achter de New Wave Top 100 fuiven en Pale Moon, plaats in de Wommel.
Vorig jaar was het het geval met Psychic Krist Kastrator, ook dit jaar werd een ...
Het zit er op de 4de editie van W-fest. De eerste keer in Waregem. Oudjes zoals ik herinneren zich ongetwijfeld nog The Steeple, where have the years gone, de club die Waregem op de wereldkaart zette als het om gothic en aanverwanten ging. Op een pisboog van waar ooit The Steeple stond, daar is Waregem Expo. Ik geef toe, de rit naar Wargem, ...