|
|||||||||||||
Platen van helden bespreken is zeker geen sinecure en het is nog minder makkelijk als die held de naam draagt van Jo Casters. Doorheen de Belgische muziekgeschiedenis heeft le bête noire alles gedaan wat op electro vlak maar te doen valt. Soms ging dat van loodzware induselectro tot Manchester niemendalletjes. Het bleken niet altijd verstandige keuzes te zijn want vaak had je als fan het gevoel dat je lievelingsgroep weer maar eens ondergewaardeerd werd maar anderzijds betekent het ook dat het steeds een groep geweest is die verkoos om nooit op veilig te spelen. Ligt het aan België? Ligt het aan de factor geluk? Ook al is Poesie Noire een naam die bij iedere fan van jaren ’80-muziek ingeburgerd is, zou in een eerlijke wereld een plaat als “Love is colder than death” gewoonweg naast “Seventeen Seconds” van The Cure, “Medusa” van Clan Of Xymox of “Ocean Rain” van Echo & The Bunnymen hebben moeten staan. Het zijn grote woorden waar echter veel waarheid in zit. De andere grote waarheid is natuurlijk ook dat je in het grote geschiedenisboek der muziek duizenden bands kan vinden die het zouden moeten gemaakt hebben. Volgens Jo Casters (en toevallig ook voor ondergetekende) is The Sound ook zo’n groep, vandaar dat de nieuwste cd van Poesie Noire vernoemd is naar één van de nummers van wijlen Adrian Borland. Het zal waarschijnlijk voor iedereen wel schrikken geweest zijn toen we te plots te horen kregen dat Poesie Noire op de proppen kwam met een nieuwe cd want niemand had dit ooit verwacht. Als een klein kind werd ik dan ook aangetrokken door de nieuwe geluiden van deze Vlaamse legende. Eerlijkheidshalve was ik zeer zwaar ontgoocheld toen ik de eerste noten van Poesie Noire te horen kreeg. Helden mogen je echter niet ontgoochelen want anders gaat de magie verloren. Het is de magie die ons verder doet leven en er was iets dat echter in mijn achterhoofd bleef plakken : dit is het werk van Jo Casters, een muzikant die nooit de makkelijkste weg koos en zich op ieder album probeert her uit te vinden. In de huidige 80’s revival zou het zeer simpel geweest zijn om op de trein te springen en de oude 80’s krakers van een nieuw jasje te voorzien maar Poesie Noire opteerde zelfs voor een geluid dat in de eerste plaats niet als Poesie Noire klinkt. Althans niet op het eerste zicht want wie zich de moeite troost om deze plaat een paar draaibeurten te geven zal gauw het verslavingseffect merken die er achter schuil gaat. Ook al lijkt het op het eerste gehoor niet meer als eenvoudige electrodeuntjes (meestal gezongen door Marianne) ontvouwt iedere song zich meer en meer open bij elke beluistering en merk je geniale synthlijntjes die je de vorige keer niet hoorde. Het is wel allemaal uiterst dansbaar maar dit is gemaakt door mensen die de smaak van de new wave nooit hebben vergeten, alleen doen ze er iets nieuws mee en dat vraagt een gewenningsperiode maar eens je verknocht bent, werkt de plaat als geen ander. “The sense of purpose” is het soort album dat iedere Poesie Noire-fan kan bekoren tenminste als hij openstaat voor het feit dat dit een groep is die op zoek is gegaan naar een nieuw geluid zonder hun oude verdiensten overboord te gooien. Is er dan niks slechts te vertellen over deze plaat? Het is inderdaad geen klassieker die “Love is colder than death” was en je hoort duidelijk dat Jo Casters er zijn hand niet voor om draait om commercieel uit de hoek te komen maar dat deed Poesie Noire nooit. Het lag trouwens nooit in hun bedoeling om hun vroegere werk te herkauwen, wie dat denkt kent gewoon het beest achter Poesie Noire niet… Een tip? U moest ze al een kans geven al was het maar omdat ze Poesie Noire zijn…. Nu maar hopen dat dit geen afscheidsplaat geworden is, moest het dat ooit zijn dan konden ze zich geen mooier einde bedenken.
U kan op deze pagina een exclusief interview lezen dat Dark Entries onlangs met Jo had.
Didier Becu |
MostikoVolgende besprekingen
Liquid G. - Black Liquid
Empty - Surfacing
Autolux - Transit Transit
Syria - The Learners Dictionary Of Style – Best Of 2005-2009
Loomer - Coward Soul
Mekanik Kommando - Blue Bananas
Submersible Machines - Submersible Machines
Soft Metals - The cold world melts
MAchinist Noise Assault - Self Help
Razorfade - This clear shining
In dezelfde genre-combinatie: ELECTRO ; SYNTHPOP / ELECTROPOP
The Toxic Avenger - Angst
Iris - Closer To Real
Miss FD - Love never dies
EGOamp - Welcome to the cabinet
Alien Produkt - The next chapter
C.H. District - Conclusion
Patenbrigade: Wolff - Verbundstoff
Defence Mechanism - Invasion Of The Robot Brains From Planet Zero
Versus - Different Twilight Places
Jens Bader - Climax
In hetzelfde genre: ELECTRO
Noisuf-X - Dead End District
Terrolokaust - God Loves The Violence
Alva Noto - UNIVRS
Mirexxx - Nine Angles
Various - Switch 18
Straftanz - Mainstream Sellout Overground
Vigilante - The New Resistance (Featuring John Bechdel)
Autodafeh - Act Of Faith
Haujobb - Dead Market
Radical G - Darkness Falls
In hetzelfde genre: SYNTHPOP / ELECTROPOP
Zartbitter 16 - Richtung Zukunft
Neuropa - Plastique People (Expanded Version)
Zynic - My Personal Kryptonite ep
Dadajugend Polyform - Louis De Marsalle
Parade Ground - The Golden Years
Starter - Starter (lp)
The Legendary Pink Dots - Paris in the Fall
!distain - On|Off
Verzamelaar - Klangrausch 2 (dvd compilatie)
Cruise [Ctrl] - How's Annie?
De Delvers hebben een nieuwe clip uit. Met “Robotman” delen De Delvers een Nederlandstalige postpunk-uppercut uit aan een maatschappij waar ‘robots’ regeren die alle menselijkheid en realiteitszin zijn verloren. Recht op de kin.
Robotman is een oproep voor meer ongehoorzaamheid met een warm en groot hart!
In ...
Vóór het afnemen van een interview ga ik gewoonlijk zoeken op het wereldwijde net naar informatie en al reeds gepubliceerde gesprekken met de betrokken artiest, kwestie van wat beslagen op het ijs te komen. In het geval van Amgala Temple was de info schaars. Meer dan een twee minuten durend interview op de site van gitarist ...
Vrijdag liet Lee Howard weten dat zijn project Iron Fist Of The Sun het voor bekeken houdt.
Verantwoordelijk hiervoor is een dramatische verschuiving in zijn persoonlijk leven, een alleenstaande vader zijn en de plotselinge groei van zijn bedrijf waardoor het creëren van muziek praktisch onmogelijk geworden is. Het is beter de arena ...
Wie geregeld onze reviewpagina uitpluist is ongetwijfeld al op het Deense experimentele label Posh Isolation gebotst.
Het label, dat in Copenhagen ook zijn eigen winkel heeft, werd opgericht door Christian Stadsgaard en Loke Rahbek met als doelstelling werk van Scandinavische artiesten en speciale samenwerkingen een platform te geven.
Buiten ...
Het doek valt over Militia. Van 1988 tot 2018 heeft de anarchistische industrialgroep zijn stempel gedrukt, wat zeg ik: geslagen, met zware metalen percussie, op de Belgische scene. Het eind 2018 verschenen ‘Ambiorix’ zal voor de rest van de eeuwigheid de laatste plaat zijn van de groep. Een buitengewone plaat, die de strijd van ...
Het is best verwonderlijk hoe snel Kælan Mikla groot geworden is. Natuurlijk had hun titelloze debuut uit 2016 al voor wat sensatie gezorgd in minimal wave-middens, maar het IJslandse trio – dat overigens in zijn eigen moedertaal zingt – bleef toch vooral een tip voor ingewijden. Succesvolle tournees met King Dude en Drab ...
Zopas bereikte ons het droevige nieuws dat Willy Willy overleden is. In de zomer van 2018 werd bekend dat de Scabs gitarist leed aan kanker en het was al even bekend dat hij zwaar ziek was. Desondanks nam hij tot zeer onlangs nog deel aan de afscheidstournee van The Scabs. Hij speelde gitaar voor ongeveer de helft van het optreden, gezeten ...
Het is absoluut niet zo dat we alles wat Robert Smith goed vindt zelf ook goed vinden, maar in het geval van het IJslandse Kælan Mikla doen we dat wel. Het meisjestrio maakt een frisse mix van punk, wave en poëzie en heeft op Cure-voorman zoveel indruk gemaakt dat deze hen uitnodigde op het Meltdown festival dat hij mocht cureren, ...
Zopas bereikte ons het droevige nieuws dat Willy Willy overleden is. In de zomer van 2018 werd bekend dat de Scabs gitarist leed aan kanker en het was al even bekend dat hij zwaar ziek was. Desondanks nam hij tot zeer onlangs nog deel aan de afscheidstournee van The Scabs. Hij speelde gitaar voor ongeveer de helft van het optreden, gezeten ...