This CD review was translated to English by the author. You can read the translation here.

26 jaar. Zo lang hebben we moeten wachten op nieuw werk van Placebo Effect, de legendarische, Duitse dark electro-band die in 1990 werd geïntroduceerd door het al even legendarische Danse Macabre-label. Er waren maar weinig mensen die dachten dat het er nog van zou komen en na het overlijden van groepslid Achim Windel in 2016 geloofde bijna niemand er nog in. Maar hier zijn we dan. Het is 2020, een onvoorstelbaar rampjaar en Placebo Effect (de originele line-up, maar thans een duo) is terug met een gloednieuw album.

Wie gepassioneerd bezig is met old-school electro en regelmatig optredens bijwoont in het buitenland, wist dat Axel Machens en Christoph Kunze hun comeback aan het voorbereiden waren. Zelf heb ik Placebo Effect 4 keer live gezien sinds 2014 en ben ik Axel ook vaak als bezoeker tegengekomen op optredens van andere dark electro-artiesten. De PE-shows zijn altijd wat theatraal en griezelig. Het podium staat vol rekwisieten, die nogal hardhandig worden aangepakt (de gigantische teddybeer is berucht) en doorgaans gedeeltelijk in het publiek terechtkomen. Afhankelijk van de concertlocatie springt Axel zelf ook regelmatig in het publiek. De laatste keer dat ik de band zag (Madrid, 2019) was de show zo wild dat hij de lokale bevolking de stuipen op het lijf joeg. Kortom, de PE-shows zijn altijd een belevenis.

De nieuwe tracks die in de afgelopen jaren live werden voorgesteld zijn eindelijk verkrijgbaar in een studio-versie. Het betreft 'Crystal White Snow', 'Slave' en ' Nothing To Cry'. Naar mijn mening zijn dit de meest atypische tracks op het nieuwe album, omdat ze strikt genomen geen dark electro zijn. Toegegeven, Placebo Effect heeft altijd wel wat geflirt met andere invloeden in hun muziek, maar ik vind deze tracks toch wezenlijk verschillend van de rest van het album. 'Crystal White Snow' klinkt meer "gothic" dan electro bij gebrek aan een echte (electro)beat, terwijl 'Slave' en ' Nothing To Cry' drums respectievelijk gitaren incorporeren. Persoonlijk spreken deze tracks mij niet echt aan, of beter gezegd: minder dan de andere. Echter, vanuit een objectief gezichtspunt zijn ze zeker goed gemaakt, zodat ik begrijp waarom ze vrijwel altijd worden opgenomen in de setlist van de band.

De échte dark electro-tracks - als ik ze zo mag noemen - zijn evenwel in de meerderheid, zodat de old-school rivetheads zich geen zorgen hoeven te maken. Ik verwacht dat met name 'Pain', 'Down On Your Knees' en 'Hard Work' gesmaakt zullen worden door de fans omwille van hun energieke en eerder agressieve electro-stijl (terzijde: 'Hard Work' is een oud nummer dat een update kreeg; het origineel werd in 1990 uitgebracht op de cassette 'Gargoyles'). Ook 'Feed Your Creatures' is allicht een fanfavoriet, omdat het veel wegheeft van Skinny Puppy. Naar mijn mening zijn 'Shattered Souls' en 'Evil Dead Trap' de beste dark electro-tracks, waarbij 'Shattered Souls' als mijn persoonlijke favoriet geldt. Ondanks dat de lyrics minimaal zijn, is het een uiterst sfeervol nummer met hypnotiserende synths en griezelige stemeffecten (de intro alleen al is adembenemend en zal u blijven achtervolgen).

Tenslotte nog een paar woorden over de (korte) instrumentals op dit album. 'Shattered Souls' mag dan wel mijn favoriete dark electro-track zijn, maar ik ben evenzeer onder de indruk van de eerder "gothic" klinkende instrumental 'D.E.S.T.R.U.C.T.I.O.N'. Het is in composities als deze dat de horror, die inherent is aan de muziek van Placebo Effect (denk maar aan de intro van hun hit 'Galleries Of Pain'), wordt geaccentueerd. Als u het mij vraagt, is dit de perfecte soundtrack voor de huidige apocalyps. Als u het nog griezeliger zoekt, kan ik de instrumental 'V.O.I.C.E.S' aanraden. Enger dan dit wordt het niet.

Deze kerels waren fenomenaal in de vroege jaren 90; 30 jaar later zijn ze dat nog steeds. Breng lockdown 2.0 zinvol door en koop de nieuwe Placebo Effect. U zult omvergeblazen worden.

Bandcamp

Facebook

Marjolein Laenen
21/11/2020