Bela Lugosi : dead. Bauhaus : dead. Dark Entries : eigenlijk nog springlevend, want je leest het nu. Peter Murphy : undead. Voor eeuwig en altijd met het onzichtbare etiket van gothfather gekleefd op zijn voorhoofd. Bauhaus zorgde voor een muzikale stroming die heden ten dage nog nergens gedateerd klinkt en zijn volgelingen nog kent over alle windstreken heen.

Zowel met Bauhaus als tijdens zijn (ondertussen al net iets meer dan 30 jaren durend) soloproject heeft Murphy altijd al wel gezorgd om de concerten te voorzien van het nodige showelement. Hetgeen resulteerde in diverse Live-albums. Het meest legendarische moet wel Press The Eject And Give Me The Tape zijn van wijlen Bauhaus. Met nog steeds relevante opnamen uit 1981 en 1982.

Onder eigen vlag dekt Murphy de lading met 2 handen vol albums, van groteske gothiek tot ingehouden fluwelen schoonheid. Met voldoende evenwicht en toch heel variabel.

Met zijn jongste Stripped-tournee ging hij er prat op om zijn songs te ontmantelen, uit te kleden tot enkel de naaktheid overbleef. De Essentie. Uiterst intiem. De samenvatting er van is nu gebundeld onder het album Bare-Boned And Sacred. Een live-album dat er in eerste instantie niet zat aan te komen, maar wat door een uitstekende akoestiek in Le Poisson Rouge in New York City Murphy van gedacht deed veranderen. En laten we daar goedgezind van worden, want dit is hoe Peter Murphy klinkt op zijn meest fragielst. Enkel ondersteund door gitarist John Andrews en bassist/violist Emilio ‘Zef’ China.

Bare-Boned And Sacred is dan ook meer dan een sfeerbeeld, een tijdsmonument. Het is vooral de kracht van de stem. We Have No Image, We Just Called ‘The Good Friends’, en zo komt het ook over. Als een gezellig samenzijn onder vrienden, met opener Cascade. Het toppunt van muzikale schoonheid heet Marlene Dietrich’s Favourite Poem. Het toppunt van meest tijdloze cover is Bewlay Brothers, alsof de geest van Bowie zelf mee ronddwaalde op het podium.

Bijzonder kwetsbaar is The Rose, terwijl een song als Never Fall Out net zo mooi kon klinken als rond een kampvuur al dan niet met de nodige marshmallows.

Om zijn roots niet te verloochenen is er ook de Bauhaus Medley, met King Volcano, Silent Hedges en Kingdom’s Coming. Maar dan weer op de typische Murphy-manier. Geabsorbeerd in de stem van de leeuw.

De Wet van Murphy is bij deze niet langer de leidraad van het misgaan, maar een toonbeeld van schoonheid en fragiliteit. Met de Stripped-tour en de résumé in Bare-Boned And Sacred toont Peter Murphy zich van zijn meest intieme zijde.

Op 11 juli 2017 wordt hij 60. Op zijn lauweren zal hij niet gaan rusten, want er zou nog een 5CD-Boxset staan aan te komen met zijn albums uitgebracht bij Beggars Banquet. En een nieuw studio-album en zelfs een luisterboek annex biografie. Peter Murphy gaat nog heel wat te vertellen hebben.

Website

Danny Quetin
03/05/2017