Het debuutalbum van dit Finse trio, “Beyond These Things”, oogstte in 2014 heel wat lof. Daarna bracht de band een aantal singles en EP’s uit en ook bijdragen aan compilatie albums maar op een heus tweede album was het dus wachten tot dit jaar. “Cosmic Comics” (9 songs, 43 minuten) is het resultaat van dit lange wachten. Ik kende Permanent Clear Light nog niet maar albumtitel en artwork van dit cd’tje zagen er alvast erg veelbelovend uit en mijn verwachtingen werden geenszins bedrogen.

Permanent Clear Light staan voor toegankelijke psychedelica met referenties naar de sixties maar evengoed naar paisley underground en de eighties psychedelica revival (denk aan bands als The Dream Syndicate, The Rain Parade, The Soft Boys, Television Personalities). Zonnig zweverige songs worden afgewisseld met meer melancholische nummers. De songs zitten vol jengelende fuzz gitaartjes die doen denken aan bands als The Byrds en Love. Er zitten vaak licht vervormende vocoderachtige psychedelische effecten en echo’s op de zangstem en het geheel heeft ook soms iets baroque pop (denk aan The Left Banke in de sixties of Jacco Gardner in de hedendaagse psychedelische scene) met de vele keyboard- en synthlagen met vaak orkestrale inslag (pseudoclavecimbeltonen, strings uit een doosje etcetera, luister bijvoorbeeld maar eens naar “Peasants And Peons”). De songs zijn enorm catchy en het zijn vaak ‘oorwormen’ van jewelste die dagenlang in je hoofd blijven rondspoken.

Dit geldt alvast voor de drie machtige songs waarmee het album opent: na de magistrale opener “This Quiet Smiling Man” met keyboardtonen die me afwisselend aan The Doors en The Moody Blues doen denken, volgt met “Corneville Skyline” psychedelische sunshine pop van de bovenste plank (het heeft wat van The Hollies) en dan nog uit het hoge Noorden. “Peasants And Peons” is dan weer – zoals reeds aangehaald - een baroque pop hoogstandje.

Veellagige instrumentale klanken van synths en gitaren en sterke melodieuze vocals, tillen het ganse album naar een hoger niveau. En hoewel er ontegensprekelijk heel wat retro elementen in zitten, klinkt dit tevens verrassend hedendaags (vergelijk met bands als The Blackberries of Temples).

De magistrale negen minuten durende song “Maurice N’est Pas La” wordt daadwerkelijk in het Frans gezongen, al duiken de vocals pas naar het einde van de zesde minuut op. Er zitten ook een soort kosmische pieptonen in de song. Na het rustige en proggy “Iris Murrey”, volgt een steviger uptempo keyboardgedreven psychsong: “One In Five”, ook een van de toppers van het album. “Salmiac” is vervolgens een proggy en jazzy nummer dat wat richting Camel gaat. Het album sluit af met de sfeervolle en relaxte keyboardpsychedelica van “Until The End Of Time” en “The Rip”.

Het tweede album van Permanent Clear Light werd een prachtig psychedelisch plaatje en ongetwijfeld een album voor in de hoogste regionen van mijn jaarlijstje.

Facebook

Henk Vereecken
07/10/2020