'Let me tell you about the Ramones' klinkt het in de openingstrack van dit album. In dat openingsnummer “KPW on 45” zitten verder nog stemmetjes die Frank Zappa in herinnering brengen, in songs als “Land Of The Most Forgotten” zitten synthesizers die doen denken aan de jaren 80 new wave en het ganse album ademt invloeden van de jaren 60 tot heden. Dit klinkt als een mix van glam en punk, van wave en garagerock (acid punk) en van synths met gitaren als een synthese van een halve eeuw (alternatieve) rock. Heel charmant is ook het in het Frans gezongen “Eleonore Rigby” (géén Beatles cover). 53 minuten duurt “Insider / Outsider” en dan krijgen we nog een extra track van 4 minuten na eerst 7 minuten stilte.

Mijn favoriete song en voor mij het onbetwiste hoogtepunt van dit album is de psychedelische glamwave van “Stand Up Chameleon” (met een vocoder stemmetje). Maar “Waitin' For The Con Man” met zijn hoekige gitaarwave en postpunk moet daar nauwelijks voor onder doen. “Bigotry And Bigamy” is nog meer new wave. “Human Groin” doet met zijn combinatie van gitaar met minimale electroklanken dan weer wat denken aan Vive La Fête. Het geweldige “We Want Lose Touch” is dan weer een soort stijloefening in Americana of alt-country en “Smokey Derision” is haast pure garagerock.

Kloot Per W (64, echte naam Claude Perwez) bracht ons vorig jaar een gans album met meer dan verdienstelijke Velvet Underground covers. Hij is al bezig in de Belgische muziek- en kunstwereld sinds 1969 en werd later bassist bij The Misters (in 1978) en gitarist bij The Employees (1981). Hij zat ook in de new wave band Polyphonic Size, het Red Zebra zijproject De Lama's en bracht als Kloot Per W al minimal wave met “Sex Wars” in 1980. Hij zat ook in de electropunkband Sandie Trash en werkte nog met 101 andere bands en projecten zoals Buscemi, Lavvi Ebel, White Light White Heat (ook al een Velvet Underground cover project samen met Bea Van Der Maat) en – jawel – Mauro Pawlowski.

Ook Mauro Pawlowski (47) leerden we kennen als een soort garage- en indierocker in de Evil Superstars (die van het geweldige “Satan Is In My Ass”). Hij speelde natuurlijk ook in dEus en in ontelbare andere groepen zoals onder meer Bedtime For Bonzo, Kiss My Jazz, Gruppo Di Pawlowski en zelfs Club Moral.

Deze twee muzikale duizendpoten en oudgedienden van de vaderlandse alternatieve rock en new wave scene bundelden nu hun krachten voor dit veelzijdige album dat stijlmatig ongeremd alle kanten op stuitert maar op de een of andere manier met zijn twintig songs plus een extra track toch een geheel vormt als een mozaïek van alternatieve muziekjes. New wavers en indierockers aller landen, verenigt u.

Bandcamp

Henk Vereecken
29/03/2019